Drie jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop. Paniekaanvallen teisterden mijn leven en de wonden van een eerdere relatie (waarin hij vreemd ging) waren nog vers. Na 2 maanden ontmoette ik hem. In eerste instantie kon ik hem niet toelaten, ik vond het eng,vers en onverstandig. Hij kwam ook kort uit een relatie. We spraken af uiteindelijk. Dat kon geen kwaad. De vier weken die daarop volgden, ik viel voor hem en hij voor mij. Er was geen ontkennen aan. We gingen voor elkaar en ik klom langzaam omhoog. Hij zat ook niet bijster goed qua financiën dus we steunde elkaar,we hadden weinig maar we hadden elkaar.

Ik woonde nog bij mijn ouders en hij had een tijdelijk onderkomen. Na 2 maanden kreeg hij een huisje aangeboden.
'' Ga je mee? '' Ik twijfelde geen moment, het voelde goed. Het eerste jaar was geweldig. Toch waren er een aantal zaken die nog speelde, wantrouwen van buitenstaanders naar hem toe en zijn ''losse omgang'' met vrouwen (waar ik wel moeite mee had..maar ik vertrouwde hem..) Hij zocht vaker de grens op, maar als het te dichtbij kwam,wimpelde hij het (ze) af. Want, hij was er,hij was lief,hij snapte me. Uiteindelijk,gedoe met de huisbaas,rekeningen die niet betaald werden. We gingen verhuizen. Nieuw plekje,nieuwe kansen. Hij werkte veel,in ploegen. En ik was bezig met mijn studie. Mits mijn paniek niet de kop kwam steken. Het ging prima, totdat hij het begrip in mijn verloor en steeds meer verwachtingen ging stellen, ging dreigen met: '' Als het je niet bevalt,daar is de deur.'' Ik had hoop en wrijving hoort er soms bij. Ook zijn ''losse omgang met vrouwen'' maakte me nog hier en daar onzeker.

Na een tijd moesten we weer verhuizen, wederom betalingen en het één jarig huurcontract liep af. Ik geloofde hem en in ons, toch wel. We vonden een ander huis,iets duurder qua huur en hij kreeg een hele goede baan (ook door middel van een boekhouder die hem advies gaf en mijn aandringen om er iets mee te doen.) Hij ging vooruit,het ging beter en ik bleef studeren en toch wel aanmodderen. Psyche en lijf hadden elkaar de oorlog verklaard en ik werd radeloos. Ik ontmoette in die tijd ook een andere man, het was oppervlakkig maar het werd meer,ik kreeg gevoelens voor hem. Ik biechtte uiteindelijk mijn gevoel op en wilde vechten voor mijn relatie, omdat ik niet zomaar wilde opgeven. Ik besloot om even een week na te denken en vertrok naar een vriendin. Hemel en aarde waren verschoven voor hem. Hij zag alles opeens in en we kwamen nader tot elkaar. Ik vocht uiteindelijk tegen dat gevoel die ik had jegens de ander,het ebde weg, maar die worsteling was zwaar, vooral voor iemand zoals mij. Ik denk te veel na en gevoel is voor mij heel belangrijk.

We namen een hond. We zijn allebei gek op honden. Super natuurlijk. Maar ik kwam in de knel met mijn opleiding (voor de zoveelste keer.) Mijn paniekaanvallen kwamen met alle hevigheid terug en ik kon weinig tot niets meer. Hij,bleef aandringen,dat ik moest veranderen,dat ik meer aan het huishouden moest doen. Terwijl ik zo hard vocht om mijn opleiding te halen. Breuk nummer 1. volgende. Na een week bij een vriendin gezeten te hebben,kreeg ik weer een kans. Ik kon weer naar huis,wat een opluchting.

De weken vlogen voorbij en het ging iets beter met ons,stap voor stap. Ik hield mijn paniekaanvallen onder controle, maar mijn financiële zorgen begonnen zich op te stapelen, maar werk,school en elk vrij uurtje werken kon ik niet aan. Nog niet. Hij wilde niet dat ik hem in ''mijn ellende betrok'' dus koos hij voor zijn eigen veiligheid. Breuk nummer 2 volgende. Wederom na een week uit huis te zijn geweest, miste hij me, rustig alles opbouwen was dan een optie. Dat deden we ook en ik kwam steeds vaker thuis. En uiteindelijk waren we weer een stel.

Ik gaf alles,ik deed het huishouden,ik kookte,zorgde voor het beestje en ik had hoop. Toch,kwam de paniek weer de kop opsteken,onzekerheid en angst. IK WIL NIET FALEN. IK VECHT. Helaas, afgelopen zondag volgende breuk nummer 3. Ik keek niet 5 jaar vooruit volgens hem. Ik had schulden,geen school,geen werk. (ik was 4 weken geleden gewoon even ingestort en zocht naar steun.. ik kon het even niet. Ik kreeg: kritiek.) Nu, heb ik een ultimatum, einde van de maand ben ik weg,met het beestje. Liefdesverdriet op zich is al heel wat, maar na dit alles, heb ik letterlijk niets meer. Hij kroop omhoog in die 3 jaar, ik naar benden. Ik dacht altijd dat je er voor elkaar hoort te zijn. In goede en in slechte tijden.. ''Houden van is niet genoeg'' Roept hij. Vanaf november volgt er een grote schoonmaak als wij (het hondje en ik..) weg zijn..meldde hij. klakkeloos, meedogenloos. Een klap na de andere. Ik heb niets meer.