Ik ben niet persoon om te bloggen over mijn priveleven, maar ik wil gewoon graag mijn hart luchten. Ik zal het eerst even uitleggen. Ik heb een kleine twee jaar geleden een jongen ontmoet, genaamd M.. Het klikte meteen, heel gezellig gekletst en dat leidde uiteindelijk tot een zoen. Vanaf die zoen begon ons verhaal. Ondanks dat het in het begin wat stroefjes verliep, zijn we uiteindelijk toch bij elkaar gekomen. Ik was in de wolken, nog nooit zo gelukkig geweest. Bij M. kon ik mijzelf zijn, volledig. Ik was mijn eigen lompe ik, met grapjes waar ik zelf heel hard om kan lachen, maar die niemand anders begrijpt, ik, die struikelt over mijn eigen voeten. Het idee is er. We waren ook daadwerkelijk gelukkig. Maar al snel komen de donkere wolken tevoorschijn. Want, we waren nog jong. We waren 18, woonden allebei nog thuis en studeerden. Ik heb een thuissituatie om niet over naar huis te schrijven (ha-ha), wat nogal aan mij heeft gevroten en mij heeft gemaakt tot wie ik ben; een sterk persoon, maar van binnen onzeker. Dit wist hij, hij wist alles van mij. Het ging ook allemaal prima, totdat ik achter zijn eerste leugen kwam. Het ging over of hij nog maagd was of niet. Hij zei van niet, zijn vrienden zeiden van wel. Ik geloofde hem, want ja, je vertrouwt je vriend nou eenmaal. En toen kwamen er meer. Hij mocht zogenaamd maar 1x in de week met mij slapen, wat uiteindelijk niet waar bleek te zijn. Van zijn zus, met wie ik overigens erg goed was, mocht ik niet twee weken komen slapen toen de ouders op vakantie waren, bleek ook een grote leugen te zijn. Bleken leugentjes om bestwil te zijn. Hij wilde het liever niet, dus gaf hij iemand anders de schuld zodat ik mij niet gekwetst voelde, en zodat er geen gezeik was. Goede intenties, slechte uitvoering. Dit leidde namelijk tot een cirkelredenatie. Hij loog, ik werd onzekerder, begon te zeuren, meer aandacht te eisen, waardoor hij nog meer loog. Dit leidde tot veel ruzies. Kortom: de week van 13 januari was de ergste week van mijn leven - tot nu toe uiteraard, ben pas jong - ik was die week twee keer mijn huis uitgekickt. De eerste keer bleef ik bij M. slapen, ookal voelde ik me niet heel erg welkom meer. De tweede keer had ik geen fiets of ander vervoersmiddel om ergens naar toe te gaan en ik zat met een volle tas in de regen in een speeltuin. Hij had alleen een fiets dus "kon me niet ophalen". Hierdoor voelde ik me niet meer welkom en ben ik ook niet naar hem toegegaan, ondanks dat ik wel mocht komen van hem. Die vrijdag, de dertiende (oh de ironie) had ik de begrafenis van de vader van een goede vriend van me, en na afloop wilde ik heel graag troost bij hem vinden. In plaats daarvan had hij het op een break gezet. Die zondag daarop, was het definitief uit. Nu is het 31 augustus en ben ik nog geen stap verder. Ondanks alle rotzooi die hij me heeft geflikt, hou ik nog steeds zielsveel van hem en mis ik hem elke dag meer. Afgelopen weekend kwam ik hem na twee maanden weer tegen, en knuffelde hij me intens. Zijn moeder kwam ook naar me toe en zei dat ze me daar missen en dat ze nog steeds veel aan me denken. Dit brak mij, en de afgelopen week ben ik dan ook erg verdrietig geweest. Al twee jaar hou ik van deze jongen, en het maakt me bang. Ik ben bang dat dit gevoel niet weggaat en dat het loze daten met andere jongens ook niet werkt. Het spijt me, het is een erg lang verhaal met veel geklaag, maar ik ben blij dat ik het nu eindelijk van me afschrijf. Ik durf het er niet echt meer met mijn vriendinnen over te hebben, omdat het al bijna 8 maanden geleden is, en ze me waarschijnlijk zo ondertussen wel zat zijn..

Bedankt voor het lezen hiervan.

Liefs, Shelby