Ok, mijn verhaal...ik durfde het eigenlijk niet op te schrijven na het lezen van sommige verhalen hier op de site. We hebben geen huis of spullen te verdelen, geen kinderen, geen gezamenlijke huisdieren of bankrekening. Maar ik heb besloten dat ik afstand neem van mijn maatje en daar voel ik me heel erg rot onder. Bah.

Na een vage relatie van drie jaar heb ik nu besloten dat ik er helemaal klaar mee ben. We waren eigenlijk goede vrienden maar werden geliefden. De eerste twee jaar waren fijn maar het laatste jaar was erg vermoeiend. We wonen in een andere stad, ik kreeg een nieuwe baan, moest afstuderen, hij kreeg een nieuwe baan, hij ging verhuizen en startte daarnaast met een opleiding en zo hadden we allebei genoeg dingen die ons bezig hielden. Op een gegeven moment zagen we elkaar steeds minder en ik ging hem enorm missen. In het begin deed hij zijn best om met me af te spreken maar ook dat werd minder. Aan de ene kant komt het omdat hij veel 's avonds en 's nacht werkt en ik van 9 tot 5 en als je dan ook nog in een andere stad woont en zoveel andere dingen te doen hebt wordt het lastig. Als het aan hem ligt gaan er zo twee weken voorbij dat ik hem niet hoor of zie. We zijn volwassen, wonen op een uur afstand van elkaar en in ieder geval één van ons heeft een auto. Hoe druk je hebt ook hebt, ik vind dat er geen excuus is om elkaar niet regelmatig te zien of te spreken. Hij denkt daar anders over, beweert dat hij het écht heel druk heeft en dat het niet aan mij ligt of een gebrek aan gevoelens voor mij. Nog steeds als ik hem zie is het altijd erg gezellig en vertrouwd. Toch krijg ik het gevoel dat hij zich niet volledig geeft en daar word ik onzeker van. Ik heb behoefte aan duidelijkheid. Is dit zijn idee van een relatie of wat is er aan de hand? Nou ja om een lang, slepend verhaal kort te maken, als ik dit gebeuren met hem wil bespreken gaat hij het onderwerp totaal uit de weg, of hij vindt dat ik het te groot maak, of hij gaat (tijdelijk) beter z'n best doen. Zodra ik afstand neem omdat ik hier niet mee om kan gaan, zoekt hij toenadering, kom ik weer dichterbij, doet hij weer een pas terug. Zo zijn we nu al een jaar aan de gang en het wordt steeds erger. Ruim drie weken geleden hadden we hier weer een erg vervelend gesprek over en dat was voor mij de druppel. Dit wordt niet meer beter. Ik heb geen contact meer met hem gezocht en hij omgekeerd ook niet. Ik moet me inhouden en afleiden om hem niet te bellen maar ik wil dit echt volhouden. Hij gaat me namelijk toch nooit geven wat ik van hem nodig heb.