Hey,

Ik ben ondertussen zo'n drie maanden uiteen met jongen van wie ik denk dat het de liefde van mijn leven is...

Ik ben 23 jaar en studeer nog. Ik ben drie jaar samen geweest met hem, maar al jaren voor we samen waren, was er altijd een soort chemie tussen ons. Tijdens onze relatie hadden we het altijd fijn, we hebben samen twee grote reizen gemaakt, zonder mekaar beu te geraken... Onze vrienden vonden ons een superkoppel.

Hij deed alles voor mij, niets was te veel. Elke keer als ik hem zag of we belden verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht. Ik was zo graag bij hem en hij bij mij. Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, en dat is het ergens ook... Het laatste jaar verdween mijn seksuele appetijt, en elke keer we daar een gesprek over hadden, klapte ik dicht, ik had het gevoel dat als ik me nu zou forceren het ook niet zo kloppen... We vrijden nog wel maar niet zo vaak meer, dit in tegenstelling tot de twee eerste jaren waar we nooit genoeg van elkaar kregen...

We genoten ook het laatste jaar nog erg van elkaars aanwezigheid en ik voelde me zo goed bij hem, dat ik nog steeds dacht dat we onoverwinnelijk waren. Elke nacht naast hem, voelde ik me zo veilig en geborgen.

De jaren dat ik met hem samen was, waren de mooiste van mijn leven, ik kon heel de wereld aan, als ik met andere vrienden op café zat kon ik alleen maar denken hoe ik zo snel mogelijk bij hem kon geraken. Elke keer ik van kamers naar hem kon komen, deed ik dat. En hij naar mij. Hij maakte me een sterker persoon, stond me bij met raad een daad...

Toen hij enkele maanden geleden zei dat hij het echt moeilijk begon te krijgen, dat ik hem van me wegduwde en geen toenadering zocht elke keer hij intiem wou zijn... Dat hij het stilletjes aan niet meer aankon, dat hij me niet zou bedriegen, maar dat het echt zwaar werd voor hem.We besloten dat we in therapie wilden...
Maar het praktisch uitzoeken was moeilijk gezien we tijdens de week niet in dezelfde stad wonen...

Twee weken later na een banale ruzie. Heeft hij er een punt achter gezet. Dat hij me nog wel graag zag, maar niet graag genoeg om bij me te zijn, dat hij me niet ziet als de vrouw van zijn kinderen.... Ik was was er kapot van... De wereld viel weg onder mijn voeten, maar ook hij had het er moeilijk mee.

Ondertussen zijn we drie maand verder, hij is een nieuw meisje tegengekomen, waar hij gelukkig mee is.

Ik wens hem alle geluk, want hij heeft mij jaren gelukkig gemaakt. Maar ergens hoop ik met heel mijn hart dat hij ooit ons nog een kans geeft... Ik wil zijn vrouw worden. Ik verwijt ons beiden dat we het zover hebben laten komen... Ik wil nu niet gaan smeken bij hem, daarmee bereik ik niets... We hebben het te ver laten komen... Wij, de passie en het geluk zelve, ooit...

Ik mis hem, nu opnieuw dubbel zo hard na Nieuwjaar waar we samen hebben gevierd met onze vrienden. Ik voelde me zo ongelukkig, hem zien, en niet zijn meisje zijn, niet wij twee zij aan zij. Maar wij twee, die probeerden normaal te doen, als vrienden, zoals we waren voor we samen waren... Ik heb me meermaals op het toilet opgesloten om te wenen,

Ik mis hem zo, hij komt zelfs niet in de buurt van mijn vorige liefjes...
Zo sterk ik me voelde met hem, zo wankel voel ik me vandaag.