Geef jezelf wat tijd en een kans. Toen mijn ex terugkwam bleef ik me verraden voelen. Verlaten worden brengt heel veel angst met zich mee en wantrouwen. Hij moet het vertrouwen terugverdienen en jij mag best weifelen, twijfelen en je daarover uiten. Vrouwen zouden zich wat minder schuldig moeten voelen over alle emoties die tevoorschijn komen; eigenlijk zijn ze niet meer dan logisch en hoef jij jezelf er niet voor af te straffen. Dan duurt het juist misschien langer voor je ze een plek hebt kunnen geven....

Heel veel sterkte!

Boa

Wat ontzettend moeilijk! Zou je graag advies geven, maar ik weet niet hoe. Kan me wel heel goed voorstellen hoe moeilijk dit is, enerzijds wil je het zo graag dat het weer lukt maar anderzijds die pijn, dat gekwetst zijn, hoe ga je daar mee om? Ik denk ook dat de tijd moet leren of dit werkt voor jou, en dat het misschien nog een hele poos duurt voordat je er voor jezelf uitbent, en dan heb je nog geen garantie dat het goed blijft gaan, ik kan me zo voorstellen dat er altijd een stemmetje kan blijven opduiken "wat als".

Ik wens je alle goeds en veel sterkte, en ook de maand mei gaat weer voorbij, dat is het mooie van tijd: je kunt het niet stoppen, dus op naar juni dan!

Veels liefs, Vincie

Bedankt meiden. Ja, ik denk wel dat het verwerkings proces nu pas echt is begonnen. Zo lang hoofd omhoog en doorgaan, en nu er meer een tijd komt van rust begint de verwerking. De echte verwerking dan. Alleen al door het afschrijven worden de dingen weer iets helder. Opnieuw inzicht krijgen in mijzelf.

Italygirl: ik begrijp dat er vragen naar boven komen, afvragende of dit juist is. Zoals ik al eens in meerdere blogs schreef luister ik meestal goed naar mijn gevoel. Het gevoel dat hij het nu wel echt meent is er ook. Ik merk het aan allerlei dingen, zowel in woorden als daden.

De gedachte die jij benoemt omtrent relatieplanet heb ik ook gehad. Daarom heb ik lange tijd hem niet te dichtbij willen laten komen. Maar ik ging me op gegeven moment ook realiseren, dat als ik het wilde proberen, ik ook mijn argwaan moest laten varen, maar wel alert blijven. Anders is het opnieuw een ongelijkwaardige relatie, en dan zou ik het me zelf verwijten.

Mijn manier van leven, zoals ik weer heb opgestart tijdens de woelige maanden (laat ik het zo maar benoemen) doe ik nog steeds. Ik b?ɬ®n waardevol, en ik onderwerp me niet meer aan hem of aan mijn gezin. Dus wat dat betreft heb ik het nog steeds leuk. De therapie hebben we uiteindelijk niet gedaan, vanwege een hele lange wachttijd (is mijn beslissing geweest) en we gedurende de wachttijd zelf al waren begonnen met praten en confronteren. Ik kan hem echt niet alles verwijten, ook ik heb mijn aandeel. Alleen het laatste jaar, de dingen die hij heeft ondernomen, dat zou ik hem kunnen verwijten. Maar wat heeft het voor zin te blijven verwijten? Daarbij heb ik nog wel gesprekken met mijn psycholoog (wel afbouwend)en zij kan ook goed relativeren, helder zijn en eventueel oplossend zijn. Uiteindelijk ben ik degene die een keuze heeft en maak.

Mijn burnout is zo goed als verdwenen (als je het zo kunt noemen, want ik zal altijd alert op mezelf moeten zijn). De depressie daarentegen is echt weg. Burnout en depressie zijn ook geen excuses om vreemd te gaan, of het bijltje er bij neer te gooien. Maar ik kan het wel volgen, als iemand zich niet uit, alles opkropt, en dan gaat vluchten. Geen excuus hoor!

Dus mijn gevoel is niet aan het twijfelen. Het voelt nog steeds ok?ɬ©. Maar het herbeleven van vorig jaar, dat speelt mij nu meer parten. Dat vind ik moeilijk om mee overweg te kunnen. Ik had gedacht het een plek te hebben gegeven en nu schijnbaar niet. Liefs Odie