Mijn weekend is tot nu toe super. Vrijdag een vrijdagmiddagborrel die tot 's avonds laat doorging, gisteren naar een fantastisch concert en nu de zondag nog zien te overleven. Ik probeer in de weekends zoveel mogelijk te doen want in de weekends mis ik hem extra erg.
Gisteren naar een concert met 1 van mijn beste vriendinnen, was leuk maar af en toe hadden we behoorlijk irritaties.
Ze vroeg mij of we nog contact hadden gehad en toen ik haar zei dat ik hem afgelopen nog gefeliciteerd heb met zijn verjaardag. Dat gezicht van haar toen ik dat zei.....duidelijk dat ze dat maar dom vond. Ik vertelde haar ovver de inhoud van onze smswisseling en ze gaf aan dat ze het niet slim vond dat ik dat had gedaan en dat ik dramatisch was en zo nooit van hem loskwam en gewoon door moest gaan met mijn leven en geen contact meer moest hebben. Toen werd ik een beetje fel want hallo het is nog maar 3.5 week geleden! en ik zit nog met zoveel vragen! ik kan nog steeds maar moeilijk begrijpen dat het over is omdat het zo ontzettend plotseling was.
En volgens mij ben ik aardig op weg met het loslaten. Ik wil hemn echt niet meer terug en zie nu waar de dingen fout zijn gfegaan in onze relatie. Ik voel me nog wel verdrietig maar huil niet meer dagelijks, heb mijn werk na een week thuis weer opgepaklt en doe zoveel mogelijke leuke dingen. Ik denk dat ik aardig op weg ben. Daarnaast lees ik boeken om meer zelfinzicht te verkrijgen. En ik ben niet direct gevlucht in de armen van een andere man. Ik vind dat ik eigenlijk best een complimentje verdien. Volgens mij doe ik het ondanks de pijn best redelijk allemaal. Als je beste vriendin je dan zo veroordeeld omdat je sinds het afscheid 1x gebeld en hebt en 1x gesmst voelt dat heel rot. Het telefoontje en smsje hebben mij goed gedaan want nu weet ik dat hij zich schuldig en rot voelt en dat betekent dat hij toch wel wat om mij heeft gegeven, onze relatie niet helemaal nep was en hij nog een hart heeft. Het heeft mij ook weer geholpen om verder te gaan. Als je hoop put uit contact dan heeft het geen zin maar voor mij heeft het juist geholpen om het meer los te laten.
Waar mensen in mijn omgeving ook zo makkelijk over heen stappen is dat ik wel 4 jaar (van baby tot nu 4 jaar) zijn dochtertje ook heb verzorgd. Ik hou enorm van haar en ze voelt als mijn eigen dochter. En die zie ik nu ook niet meer, ik kan haar ontwikkeling niet meer volgen, niet meer knuffelen/in bed stoppen/verhaaltjes voorlezen/badderen en leuke dingen doen en dat doet zoveel pijn. Het is toch logisch dat ik af en toe wil weten hoe het met haar gaat? Het zou bizar zijn om nooit meer iets te horen en ik kan dat ook niet. Als ouders blijf je als het goed is de rest van je leven contact met elkaar houden over de kinderen, maar ik heb geen enkel recht.
Iedereen wil maar dat ik het binnen no time loslaat maar 4 jaar is niet niks en stiefmoeder zijn met heel je hart en ziel ook niet.
De abond heeft voor mij echt een naar smaakje gekregen na dat gesprek en de sfeer is ook niet echt goed meer gekomen helaas....