Hoi allemaal,

Zo vorig jaar april-mei leerde ik de jongen van mijn leven kennen. Hij was echt perfect, echt alles wat ik wilde: intelligent, knap, sociaal, dominant. Het was wederzijds. Het was superintens allemaal, het was prachtig. Maar er waren een paar probleempjes: ik had hem nog nooit 'in het echt' gezien, en: hij woonde bijna 400km bij me vandaan. We hebben elkaar nooit durven zien, de afspraak is nooit gekomen. Hij wilde/durfde niet. En ik durfde ook niet zo goed. Bovendien heb ik geen idee van waar hij PRECIES woont. En ik wil ook niet gaan stalken, maar het maakt het wel erg moeilijkk, misschien heb ik in de toekomst meer lef om hem gewoon op te zoeken, om gewoon te GAAN!!

In juli-augustus is het contact zwaar verminderd, een tijdje geen contact. Nu af en toe wel, maar hier kan ik slecht tegen. Ik voelde me zeer draaierig, misselijk, hartkloppingen overal enz, als ik hem spreek. Ik mag dit mezelf niet aandoen en probeer hem daarom zoveel mogelijk te vermijden. Maar het doet pijn. Ik hou nog steeds megaveel van hem, en nog steeds, nog steeds, nog steeds, na al die maanden. Oooooooh Ik wil hem zograag. Ik mag niet toegeven van dat verlangen, maar het is zeer pijnlijk.

Ik vind het fijn dat ik haar af en toe wat gevoelens kan posten. Als ik er met mensen over praat hebben ze het al vlug gehad, vinden ze dat ik telkens maar weer in cirkeltjes draai, en raken ze geïrriteerd. Hmmm... zucht. Het is moeilijk, deze situatie!!!