Hoi,

Ik ben nieuw hier en wil gewoon effe alles van me afschrijven... Natuurlijk hoop ik ook op wat reacties van jullie...

Mijn vriend en ik zijn bijna 3 jaar samen, ik had al een zoontje uit een vorige relatie die door bedrog van de papa zijn kant is spaak gelopen. Die zoon is bijna constant bij mij. Toen ik 1 maand samen was met mijn huidige vriend (ervoor waren we wel bevriend), werd ik zwanger. Hij wilde het kindje heel graag houden, ik twijfelde, maar na de eerste echo gaf ik toe. Alles ging super, prachtige man en pluspapa voor mijn zoon. Na de bevalling heb ik PND gekregen waar ik zonder medicatie, maar met enorm veel hulp van mijn vriend ben doorgekomen. Door die PND voelde ik me zo waardeloos zodat ik eigenlijk niet begreep dat mijn vriend bij mij bleef... Ik testte hem constant door te zeggen dat hij beter af zou zijn met een stabiele vrouw. Hij reageerde altijd goed en nam mijn angsten weg. Maar, die angsten kwamen altijd terug... Door het minste voelde ik me afgewezen en trok ik me terug. Zo groeiden we uit elkaar en toen is de bom gebarsten, hij weet niet meer of hij verder met me wil. Hij is verhuisd, tijdelijk naar zijn moeder die in het ziekenhuis ligt, maar hij heeft ook al een huisje gehuurd hier in het dorp...

Hij zegt tijd nodig te hebben, afstand van mij... Verder gaan we samen leuke dingen doen om elkaar terug te leren kennen, als vrienden... Hij wil geen fysiek contact, maar GVD ik mis hem zo... Ik ga nu ook praten met een psych. omdat ik nog met onverwerkte zaken uit het verleden zit, vandaar de verlatingsangst en het minderwaardigheidsgevoel ook. Zij heeft me pilletjes voorgeschreven omdat ik niet kan slapen en aan niks anders kan denken dan dé breuk... Ik wil hem constant bellen, mailen, horen, ... Maar dat mag dus niet, hij wil rust en afstand. Tot nu toe zijn we 2 x op date geweest: film en sauna. Is natuurlijk een beetje geforceerd en ik wil altijd praten, maar hij dus niet...

Ik voel dat we nog meer van elkaar wegdrijven en ik kan het niet meer aan. Als ik aan Kerst denk of Oudjaar, schiet ik vol, mijn gezinnetje is kapot. Hij wil co-ouderschap, maar omdat hij in ploegen staat en ik in het onderwijs, houdt dit in dat ik hem nog elke dag ga zien als het zijn week is. Niet ideaal om hem te vergeten en de breuk te verwerken.

Vandaag heb ik hem dan ook een mail gestuurd, ik geef hem nog 2 maanden om alles op een rijtje te zetten. Volgens de psych. is dit een aanvaardbare termijn, hij is dan ook al 1 maand weg. Op 1/12 wil ik een antwoord: of we gaan ervoor of we gaan definitief uiteen. In het laatste geval, ben ik bereid mijn jongste zoon maar 1 weekend op 2 te zien. Ik heb het niet voor co-ouderschap omdat een kind dan geen echte thuis heeft. Dan kan de jongste naar een andere school dan de oudste en hoeft hij mama niet te zien die de oudste meeneemt terwijl hij nog in de opvang moet blijven. In het weekend maak ik er dan met mijn 2 jongens een feest van.

Alvast bedankt om mijn verhaal te lezen...

Judith