Goedenavond, ik ben nieuw en heb me aangemeld, omdat ik benieuwd ben of het vreselijke gevoel wat ik heb, ook bij andere voorkomt. Nou heb de verhalen gelezen en het is allemaal erg herkenbaar. Ik kom er nu achter dat het normaal is om me zo kut te voelen, want had het idee dat ik de enige was die er niet mee om kan gaan.

26 november heeft mijn vriend het officieel uitgemaakt, het ging al maanden niet goed meer, en ondanks dat hij zegt veel van me te houden, wilde hij toch niet verder. Hij kan het niet accepteren dat ik hartafwijking heb (waar ik overigens heel oud mee kan worden) deze afwijking is aangeboren, en toen we een relatie kregen 5 jaar geleden heb ik het hem uiteraard verteld. Hij zegt het al die jaren geprobeerd te hebben om het te accepteren, maar kan het uiteindelijk niet. We hadden hier veel ruzie over, omdat mijn levensstijl niet echt gezond is. Als ik een gezondere levensstijl probeerde aan te nemen, heeft hij me niet echt gesteund. Ik moest van hem afvallen, stoppen met roken en minder borrelen. Vervolgens dook hij zelf de kroeg in, om te roken en te drinken en voor mijn neus 2 frikandellen speciaal weg te gaan zitten kanen. Het is me dus in de afgelopen jaren niet gelukt om af te vallen. Gelukkig heb ik zelf in oktober de knop omgedraait (toen was het dus nog niet uit), op weg naar een gezonder leven. Helaas heeft niet niet mogen baten want, ondanks dat ik ruim voldoende was afgevallen volgens de dieetist, heeft hij dus toch de relatie beeindigd eind november. Hij zei dat het te laat was. Hij vond dat ik het niet voor hem over had gehad.

Ik heb niet geweten hoe ik hier mee om moest gaan, had me nog nooit zo vreselijk gevoeld, heb me ziekgemeld op m'n werk voor 1 week en draaide helemaal door. heb alleen maar liggen huilen, denkend aan hem, aan de goede tijden, toen hij de hartafwijking wel kon accepteren, aan de leuke vakanties die we hadden, aan zijn goede en slechte kanten en aan het feit dat ik zowel van hem hield om zijn goede EN zijn slechte kanten (en dat zijn er aardig wat hoor) en dat ik niet goed genoeg was voor hem. Je houd van elkaar met of zonder hartafwijking. Ik ben gewoon kei hard op m'n bek gegaan, want ik dacht dat liefde alles overwon, maar daar ben ik op de harde manier achtergekomen dat het misschien wel mijn mening is, maar niet de zijne.

Hij wilde een toekomst uitstippelen en in zijn toekomst komt geen vrouw voor met een hartafwijking. Ondanks dat de doktoren meerdere malen hebben verteld dat ik heel oud kan worden, zag hij het niet meer zitten, geen tokomstperspectief zegt hij.... Ik pas niet in het perfecte plaatje, wat hij heeft over zijn toekomst. Ik verwacht dat hij zelf hier ook nog heel hard mee op zijn bek zl gaan, want niemand kan een toekomst uitstippelen. Als hij ooit een nieuwe vriendin krijgt, die wel 100% gezond is, heeft hij nog niet de garantie dat zijn perfecte toekomst wel uit gaat komen. Iedereen kan onder een bus lopen!

Het verwerkingsproces gaat erg traag bij mij, ik voel me gedumpt en aan de kant gezet, omdat ik niet goed genoeg was, door een aangeboren hartafwijking. In zijn woede heeft hij zelfs geroepen, dat ik beter maar meteen had kunnen sterven bij mijn geboorte, omdat ik niks waard was. Daar had hij uiteraard wel spijt van. maar ik ging helaas zelf ook zo denken. voel me erg minderwaardig, als de persoon waar je het meeste van houd, zoiets tegen je zegt. en helaas zei hij vaker van zulk soort dingen in zijn woede, dat ik er echt in ben gaan geloven.

Als hij niet boos was, dan kreeg ik juist het andere uiterste te horen, hoe geweldig ik was, hoe goed ik kookte, hoe lief ik was en zorgzaam, hoe goed ik voor hem zorgde, dat hij nooit een betere vriendin zou krijgen als mij, dat er geen kwaad in mij zat, dat ik gezellig en grappig was enz enz. Die dingen kreeg ik ook vaak te horen en ik weet nu eigenlijk niet meer waar ik het meest verdrietig om ben..... op de persoon die vreselijke dingen tegen me gezegt heeft in zijn woede, of op de persoon die ik vreselijk mis en me lekker vertroetelde.

Ik heb nooit geweten dat een relatiebreuk zo ontzettend moeilijk kan zijn. Zie hem hele dagen in mijn gedachte, met andere meiden. en word dat gek van jaloezie. Als ik aan zijn slechte kanten denk dan word ik boos, op hem en op mezelf omdat ik zoveel crap van hem gepikt heb. als ik aan zijn goede kanten denk, word ik intens verdrietig, omdat ik hem zo mis.....

Ben nu een maand verder en het verdriet is niet minder geworden, bij hem wel. hij zegt me al bijna niet meer te missen en zegt nog wel van me te houden, maar dan is ook alles mee gezegd. hier word ik alleen nog maar verdrietiger van.

Nou dit is de eerst blog die ik ooit geschreven heb. helaas een hoop kommer en kwel. Hopelijk ga ik me ooit nog gelukkig voelen...