Ik heb deze site van mijn man doorgestuurd gekregen. http://www.ldvd.nl/node/9683
Waarom? Ik heb het hem gevraagd en wacht nog op antwoord.
Mijn man claimt zelf ook een midlife crisis te hebben met alle verschijnselen, behalve de jonge vrouw. Dat past ook helemaal niet bij hem, sex is niet zo zijn ding. Maar verder zijn alle verschijnselen aanwezig. Zijn buik moet eraf, er moet gezonder geleefd, er is behoefte aan vrijheid, hij weet niet wat hij wil, ik mag hem niet meer aanraken, hij weet niet of hij ooit nog sex met me wil. Het ligt allemaal aan hem, niet aan mij. Zo verzekert hij mij voortdurend.
In mijn ogen is hij helemaal de weg kwijt. Dat ervaart hij zelf ook wel want hij heeft zelf via de huisarts een psychiater ingeschakeld. Na zijn intakegesprek heeft de psych aangegeven dat relatietherapie noodzakelijk is en mag ik volgende week komen. Heeft dat wel zin zo vraag ik mij af????
Dit is de stand van zaken na 16 jaar samenwonen en 1 jaar getrouwd, 1 kind. Een hevig puberende dochter van 14, bijna 15 die heel veel aandacht en begeleiding vraagt omdat ze veel domme dingen doet (roken, blowen, drinken en wat ik allemaal niet weet) ze presteert slecht op school, is regelmatig verwikkeld in hevige toestanden met vriendinnen (meidenvenijn) ze liegt keihard etc. Ik ken haar niet meer terug van het spontane, lieve en altijd vrolijke meisje van de basisschool. Mijn man zegt dat hij het ' helemaal gehad heeft met haar'. Ik realiseer me, nu ik dit opschrijf, dat ik eigenlijk met 2 hevige pubers in huis zit en zelf bijna aan de overgang toe ben (45). Redelijk expolsief materiaal allemaal.....
'De crisis' uitte zich voor het eerst hevig 17 dagen geleden. Tijdens een persoonlijk, gesprek zoals we die wel vaker hebben, zei dat hij niet meer wist of hij wel verder met me wilde, dat hij zich regelmatig aan mij ergerde en dan lelijke opmerkingen maakt en dat niet wil want ik doe helemaal niets fout, het zit in hem.
Er volgden vele gesprekken en sommige hevig emotioneel (van mij kant). Ik voelde me aan de kant geschoven , afgedankt. Iedere dag mocht ik minder. Ik mocht hem zelfs niet meer aanraken en zeker niet zoenen, maar hand in hand was ook al teveel.
De sfeer in huis is inmiddels flink verziekt. Dochterlief doet ook haar duit in het zakje met ook weer een nieuwe eruptie van slecht gedrag. Om knettergek van te worden en heel beangstigend allemaal.
Na de eerste week waarin gevoelens van pijn, angst, woede, paniek en cynisme over elkaar heen buitelden ben ik inmiddels weer wat tot rust gekomen. Want waar ben ik bang voor, wat is mijn angst? Het idee er weer alleen voor te komen te staan? Eerst wel maar nu ik er verder over doordenk is het uiteindelijk het verlies van wat wij samen hadden. De lol, de fijne vakanties, zijn verhalen en de eindeloze gesprekken (ja ook nog na 17 jaar).
Vorige week, op een goede avond waarin we redelijk open spraken, kwam ik op een LAT relatie uit. Ieder een eigen huis en toch een (monogame) relatie samen. Dan is het samenzijn bewust en heb je de vrijheid verder te leven zoals je wilt. Ik kan me eerlijk gezegd er wel op verheugen, een eigen etage in de stad. Mijn man gaf aan dat dat beter zou zijn dan helemaal kappen maar vindt dat ik te hard van stapel loop.
Maar nu lees ik, in mails en op de site die hij mij toestuurd, overal dat ik rustig moet afwachten, aan de zijlijn moet wachten tot het overgaat, dat het wel jaren kan duren en dat succes niet verzekerd is. Ik lees al die vreselijke verhalen van eenzame vrouwen die zichzelf opofferend wachten op betere tijden. Afschuwlijk. Ik vind het zo vernederend. Dat gaat mij dus niet overkomen.
Ik hou liever zelf de regie over mijn leven en vind het momenteel het moeilijkst om te accepteren dat ik dat nu niet heb. Want ik hou wel van hem en ik wil nog altijd samen 'oud' worden, maar niet tegen elke prijs. En omdat hij het nu niet weet kan ik ook niet goed meer verder.
Jaren heb ik voor het vaste inkomen gezorgd , mijn man is goed verdienende ZZp-er maar met alle onzekerheden van dien, ik zorgde voor de financiele zekerheid met loondienst voor onbepaalde tijd bij grote werkgever met hele goede arbeidsvoorwaarden. Maar ik was al langer niet happy op mijn werk en in september hebben we samen de knoop doorgehakt. Ik zou ander werk gaan zoeken, dichter bij huis (ivm dochter) en dichter bij mezelf. Dat zou onze eerste prioriteit zijn voor het komende half jaar. Tja. Ik was dus lekker bezig om me te orrienteren op de arbeidsmarkt en raakte steeds opgewondener bij het idee om voor mezelf te beginnen. Dat kon ook wel, we waren toch net verhuisd dus de hypotheek was geregeld, we hadden wat spaargeld voor tegenvallende inkomsten etc. Toen kwam hij een paar weken later met zijn midlife crisis! En dat gooit dan wel even roet in het eten. Nu heb ik nog een vast aanstelling met een behoorlijk middeninkomen en kan dus een eigen huisje kopen, als dat moet. Als beginnende zelfstandige kan ik dat wel vergeten en omdat we net verhuisd zijn zit alle overwaarde van ons vorige huis in het huidige.
Nu mijn man aan de fundamenten van mijn leven gaat zitten morelen moet ik goed opletten wat ik doe en geen wegen afsluiten, alle opties even open houden. Dat betekent een tijdelijk stilstand van mijn persoonlijke ontwikkeling maar dat betekent ook dat ik geen 2 of 3 jaar ga zitten wachten op hem.
De knoop moet worden doorgehakt. Door hem of door mij! En dan weer op nieuw beginnen. Positief. Samen, alleen of in een Lat relatie. Als mijn man er inderdaad 2 of 3 of nog meer jaren over moet doen om er achter te komen wat hij met mij wil dan moet hij dat maar alleen doen. En als hij later besluit toch met me verder te willen zal hij zijn stinkende best moeten doen om mij weer terug te veroveren. Want er is wel wat kapot gegaan de afgelopen weken.
Denk niet dat ik mijn man laat vallen nu hij het moeilijk heeft. Hij duwt mij weg en wil het zelf uitzoeken. Dat doet zeer na al die jaren van gedeeld lief en leed. Ik moet dit accepteren maar wel op mijn manier.
Ik merk dat deze crisis mij wel wakker schut. Ik voel me helder, sterk en zelfbewust. Wil proberen de pijn en het verdriet om te zetten in positieve energie. Ik ga uit van de filosofie dat je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Ik kies voor mezelf, als mijn man straks toch van me blijkt te houden staat hij op een goede dag echt wel weer voor de deur.
Wat ik nog niet weet is hoeveel tijd ik hem nu moet of wil geven om te beslissen wat hij wil. Zeker is dat het niet te lang kan gaan duren. Ik wordt gek van hem om mij heen. Zijn aanwezigheid opend telkens weer de wond. En de simpelste gesrekken lopen uit op vreselijk lelijke ruzies. Daar schiet werkelijk niemand wat mee op.
Graag reacties.
Akira