Met mijn ziel onder mijn arm..

Eenzaam, met een hart vol verdriet loop ik al dagen met de honden door het regenachtige en treurige landschap van het Rivierengebied. Ik mis haar enorm! De knoop in mijn buik voelt aan als die van heimee dat ik vroeger wel eens had, maar dan velen malen sterker.
Ik heb nu vakantie.. Plotselinge jankbuien en totale paniek wisselen zich af. Met mijn gezicht opgezwollen van verdriet en helemaal vermoeid heb ik de neiging me af te zonderen van alles en iedereen. Vorige week (hoe ironisch) na de bruiloft van onze beste vrienden is ze weggegaan, alvast begonnen met nieuw werk in een andere stad.. nu een tijdelijk onderkomen, en binnenkort haar eigen huis. Haar kleren liggen nog in de kast, haar spullen zijn nog in mijn huis… Het bed ruikt nog naar ons samen..

Na vier en half jaar een zeer intense relatie waarin we geestelijke en lichamelijk ziels veel van elkaar hebben genoten, gehouden en geleerd, hadden we een paar maanden geleden besloten uit elkaar te gaan.. Niet dat het slecht ging.. in tegendeel. Na twee jaar van geregeld overleg over wel of geen kinderen en een bepaald soort leven wat daar bij komt kijken heb ik besloten dat ik op mijn 33ste er voor uit mag komen dat ik een flierefluiter ben… Iemand die van dag tot dag wil leven met zo min mogelijk verantwoordelijkheden. Zo ben ik diep van binnen altijd al geweest.
Als er echt iets is ben ik er altijd, en voor iedereen.. maar wil dat niet zijn in de continuïteit van een gezin met kinderen.

Zei lijkt in veel opzichten op mij, maar wil wel een leven met kinderen en een man die er altijd voor ze kan zijn. Ze is ook heel verdrietig, maar heeft het geluk dat ze in haar nieuwe omgeving en werk veel afleiding vindt.

Ik heb haar laten weten dat het nu beter is als we elkaar een poos niet zien of spreken

Hier zit ik dan… Alleen.. Help! Wat moet ik nou? Paniek! Verdriet, ben reddeloos.. Ik moet opnieuw beginnen, mijzelf oprapen… Waar is die schouder nu??
Wat doet het onthechten pijn!

Bjorne