Ik begrijp je drang om die lange berichten te sturen en alles te vermelden wat je mist aan hem, aan jullie, aan alles. Toch vrees ik dat die berichten een averechts effect zullen hebben. Maar we maken allemaal die fout. Wat ik nu doe is diezelfde berichten intypen, maar ik sla ze op in mijn concepten. Op die manier heb ik hem verteld wat ik voel/denk, zonder het echt te zeggen. Enkele weken geleden liet ik hem enkele van die opgeslagen berichten lezen en hij begon te wenen, niet ik. We zijn niet terug samen, maar ik blijf geloven dat het toen wel een impact heeft gehad op hem. Het was de 1e keer dat ik zag dat hij het moeilijk had.
De berichten die ik nu intyp en opsla, zijn berichten zoals we voorheen naar elkaar stuurden. Positief dus. Hij weet het niet, maar het helpt mij wel enorm.