Lieve Panic,

Wat heb je dit mooi en lief geschreven....mij heb je in alle geval traantjes van ontroering bezorgd.
Al die vraagjes, je bezorgdheid over hem, je behoefte om de nieuwe leuke dingetjes uit je leven met hem te delen, je lieve katjes die je zou willen tonen, vertellen hoe je bent gegroeid....wat is het moeilijk om dit niet aan hem te kunnen laten weten. Erger nog, hij heeft er misschien helemaal geen oor naar. Dit is zo bikkelhard en heftig.

Jij blijft voor mij een voorbeeld van hoe liefdevol je met het verlies van je dierbare -door zijn keuze-, kan omgaan.
Denk aub niet teveel over jouw 'fouten', jij bent wie je bent, met jouw onzekerheden en/of onhebbelijkheden. Die zijn nu misschien of waarschijnlijk wel ge?ɬ´volueerd, maar dat mag geen reden zijn om je schuldig te voelen.

Ach meid, en zoals ik de voorbije week zelf heb gehad en in jullie lieve reacties heb gelezen, is het helemaal niet verkeerd om je melancholie of 'minder goed gevoel' even te aanvaarden, het over je heen laten komen, er heel even aan toe te geven.
Wat ik jou nu toewens, is dat je, al deze dingen die je graag met T zou delen, dat je deze binnenkort met een nieuw iemand kan delen, die nu beter bij je past, die zich beter kan inleven in je huidige situatie en waar je je 'blouse' bij kan dragen zodat ze vanaf dan weer een prettig gevoel geeft als je ze aantrekt. Dit klinkt misschien oppervlakkig, ik wil geenszins zeggen dat je T moet vergeten, ik zou niet durven

Maar op jouw pad, met de dingen die je het voorbije jaar hebt geleerd, komt echt wel iets heel moois als de tijd rijp is.
Maar deze dingen hoeven eigenlijk niet gezegd worden, ze zijn vanzelfsprekend, ik wou vooral even laten weten dat ik deze omschrijving van je gevoelens zo mooi vond en dat ik in gedachten samen met jou verrukt ben over de mooie lichtinval in je nieuwe huis en dit graag zou delen met die ene heel dierbare ...

Liefs,

italygirl x

Sterkte met D-T day. Weer een 'datum' die lastig is. Maar ook deze gaat weer voorbij. In de tussentijd een dikke knuf en geniet van het mooie weer.
xBoa

Van mijn kracht is momenteel niks te merken. Dat van het jaar is trouwens jaar geleden dat we een relatie kregen. Zo kort, maar zo'n impact. Het weekend had leuk moeten zijn: genieten van familie, vrienden en de zon. Maar bij iedere stap, bij ieder woord voel ik T...het lijkt wel alsof ik terug ben bij af. Ik wil dat niet, ik wil vooruit. Ik probeer het, doe wanhopige pogingen om mezelf te verzetten. Naar de kapper (wat al lang moest), lekker koken voor vrienden, buiten zitten met de kittens en een boek. Maar niks lijkt te helpen.
Vandaag ben ik in de auto gestapt, niet naar hem, maar wel naar het park waar wij in het begin heerlijk gewandeld hebben. Wandelen deden we sowieso vaak. Ik ben bewust daar naartoe gegaan. Niet om hem tegen te komen want ik weet dat ie koninginnedag aan het vieren is in een ander stad.
Maar ik had het gevoel mijn "demonen" te bevechten. En garde, kom maar op, ik kan het aan.... maar de strijd lijk ik nu steeds te verliezen.
Waanzinnig idee om me te beseffen dat hij en superfeestweekend heeft. Heerlijk verlost van stress en al tijden niks van mij gehoord.....
Geen kwade bedoelingen van hem, geen kwade bedoelingen van mij. Maar ik ben aan het vechten tegen tja, wat eigenlijk, mezelf?
Ga uit mijn hart, dat is het enige wat ik kan denken.....

Dank voor het medeleven...heel lief!
Ik stuur hem geen sms, vooral niet met hoe ik me voel. Ten eerste omdat ik dat zelf niet wil. Als ik weer contact met hem opneem, zal dat op de "normale" manier. Ik wil met hem geen gedoe meer. En hij al helemaal niet. Dat is niet om mij te kwetsen, maar hij wil gewoon niet meer getouwtrek etc. Lastig uit te leggen, en mss moeilijk te begrijpen. Maar inmiddels ben ik hem wel meer gaan begrijpen zonder daar een oordeel over te vellen. Hij is gewoon zo: rationeler en nuchterder. Hij heeft zelf echt een megaklap gehad in de liefde (niet door mij) en is daar totaal anders mee omgegaan dan ik. Hij begrijpt mij niet in deze, en ik hem niet. Geen van beiden kan de ander dwingen om te begrijpen.
We kunnen alleen maar respecteren. Hij wil niet langer praten over emoties over het hoe en waarom. Eerlijk gezegd: ik ook niet. Maar bij mij zijn de emoties er nog wel. Die wil ik verder niet aanwakkeren. Die moeten eerst slijten.

Inmiddels ben ik er wel achter hoe het komt. Kennelijk is bij mij de herinneringsfase begonnen. Er is niks meer uit te zoeken en deels ook niet te verwerken. Nu komen leuke herinneringen naar boven, alleen ik kan dat nog niet aan. Ik ben hier altijd bang voor geweest, aan dat "leuke terugdenken" en nu is dat er.

Echt heel naar IG om dat van je ex zo te horen over die andere meid. Ook hier kan je verder niks mee. Dat lijkt me dan ook zo rot aan contact, dat je steeds weer "nieuwe" dingen hoort.

Knuffel, Panic

Dit zijn nu dus herinneringen zonder oordelen, zonder spijt...gewoon puur het herinneren van gebeurtenissen. Zoals je ook wel aan andere dingen in het leven terugdenkt. De pijn die dan komt, is de pijn van het missen, van het beseffen hoe ik me toen voelde en wat er nu niet meer is. Het gebeurt ook niet door foto's oid. De flarden komen spontaan binnen, bij kleine dingen die ik doe.

Het is mss 1 van de laatste fases? Weet niet of anderen hier al ervaring mee hebben. Het is dus herinneren zonder denken "wat nou als", zonder verwijten, zonder schuld.... Tuurlijk, ik heb het afgelopen jaar wel vaker terug gedacht. Maar dit lijkt puurder, alsof alle andere schillen er van af gepulkt zijn en het enige wat nog overblijft zijn die herinneringen...