Online gebruikers
- JosephUnlal
Hallo allemaal,
Het is sinds 5 december uit met me ex... en ik heb er heel veel moeite mee. Het ging allemaal goed totdat ik moest beginnen met mn stage en bij hem ging wonen. We waren dolblij dat we elke dag bij elkaar konden zijn. Alleen ik heb al sinds anderhalf jaar last van hoofdpijn klachten, op school ging dit gewoon goed, maar nu ik met stage was begonnen kwam het ineens kei hard aanzetten en ik kon niet normaal functioneren. Dus ik zat thuis en nu nog steeds... Daardoor begon het allemaal erger te worden. Ik zat heel de dag op zijn kamer, want beneden had ik niks te zoeken.. Voelde me ook niet super op me gemak bij zijn ouders.. en die waren toch werken... af en toe ging ik wel naar de winkel of met een vriendin afspreken... maar die hadden ook school of stage of werken... dusja ik zat meer op zn kamer niks te doen...
daardoor leefde ik steeds meer naar het moment toe dat hij thuis kwam en zo begon eigenlijk alles om hem te draaien. Als hij thuis kwam was ik blij dat ik iemand had die mij aandacht kon geven, alleen hij was dan moe van het werken en wou even rust. Zo begonnen dus de irritaties te werken... Hij begon ook in die periode dat ik bij hem kwam wonen met sporten... en sindsdien had hij ook meer vrouwelijke vriendinnen.... dit was in de jaar van te voren nauwelijks aan de orde... dus hierdoor werd ik extreem jaloers.... en aangezien ik hele dagen thuis zat en er hele dagen aan dacht.. heeft het op een gegeven moment me de nek omgedaan... hij kon het niet meer aan en heeft het uitgemaakt..
We voelen allebei nog heel veel voor elkaar en hebben in de periode dat het uit was ook nog seks gehad aangezien die seksuele aantrekkingkracht er nog wel is... maar hij heeft me vertelt, dat hij eerst nu de breuk wil verwerken, dan zijn eigen leven weer oppakken, dan weer als vrienden beginnen en dan kijken of er nog iets is tussen ons.
Ik heb het er alleen zo moeilijk mee om de breuk te verwerken, ik zit nog steeds thuis en ben wel onder ogen gaan zien dat hoe ik bezig was niet goed is geweest voor ons... maar ik wil hier samen voor vechten en samen aan werken.. maar dit wil hij niet. Hij wil dat we eerst allebei onze eigen levens op de rails hebben...
Ik moest even me verhaal kwijt en hoop dat er iemand is met goede tips voor mij!
Groetjes,
missz-jessica
@ missz-jessica
Hey missz-jessica,
Je vertelt dat je hoofdpijnklachten kreeg, heb je daar inmiddels al met je huisarts over gesproken?
Dit even als beginvraag, omdat ik zelf met regelmaat erge migraine aanvallen heb, en ik met behulp van medicijnen redelijk kan functioneren, als je denkt aan werk en thuis.
Het kan ook spanningshoofdpijn zijn, school, stage en later ook samenwonen, dat kan ondanks dat het fijn is, elkaar iedere dag te zien, ook spanning met zich meebrengen.
Stage en het samenwonen waren nieuw voor jou, "opeens" woon je niet meer thuis maar "zorg" je voor hem en jezelf.
Dat moet voor jou ook wel een grote verandering zijn geweest.
Dan heb je hoofdpijnklachten en kun je hierdoor niet functioneren en komt ook nog eens jaloezie om de hoek kijken, omdat je zoals je zelf al aangeeft, zelf niets meer om handen had.
Goed, je kunt het niet meer terugdraaien maar het is al heel goed van je, dat je zelf inziet dat hoe je bezig was, niet de juiste manier is.
Met jaloezie bereik je niets bij de ander, je duwt iemand ongewild van je weg, steeds verder.
En de garantie dat je iemand niet kwijtraakt, heb je nooit, of je nu wel of niet jaloers bent.
Het enige wat je kunt doen, is zijn woorden serieus nemen, als dit zijn keuze is eerst zijn leven op de rit te hebben en hij dit voor jou ook wil, dan kun je niets anders dan heel hard voor en met jezelf aan het werk gaan.
Het is hard en ik lees uit je woorden dat je ontzettend veel spijt hebt, van alles wat gebeurd is.
Maar er zijn twee mensen nodig, om een relatie te willen behouden.
Geef het even tijd en rust, en hem ook.
Hoe moeilijk dit ook is, maar dit is op dit moment het enige juiste wat je kunt doen.
Liefs en sterkte meid, Layla
ik heb daar inderdaad al
ik heb daar inderdaad al meerdere keren met mijn huisarts over gesproken en heb ook al een MRI-scan gehad en foto's laten maken, maar dit wees allemaal op niks uit. Ze denken dat het een chornische hoofdpijn is , maar als dat in deze mate van pijn moet kan ik niet normaal functioneren. Ik ben toen ook doorverwezen naar een revalidatiecentrum en de vrouw die ik hier sprak zei dat het niet normaal was dat het tijdens deze stage weer erger was geworden dus die rade me aan om naar een neuroloog te gaan die is gespeciliseerd in hoofdpijnen.. Dit is ook weer een ander ziekenhuis dus misschien dat ik hier meer nut bij heb... De afspraak staat voor 22 januari, dus ben erg benieuwd.
Het duurde ook wel even voordat ik doorkreeg dat mijn acties verkeerd waren, maar dit kreeg ik pas onder ogen toen het al uit was. Ik weet ook dat het beste is hem z'n tijd en rust te geven en probeer dit ook... maar het blijft moeilijk... omdat hij ook mijn beste vriend was... Hij was degene met wie ik alles het beste kon bespreken, hij snapte het als ik het niet kon uitleggen met woorden... Daarom maakt het dit nog moeilijker omdat ik zaken die mij bezig houden nu niet meer met hem kan bespreken. Vandaag heb ik ook een gesprek met een vriendin gehad, en heb besloten om met een psycholoog te gaan praten. Misschien dat dit mijn kijk en zorgen ook wat minder maakt en mijn hoofdpijn misschien dan ook. Vind het alleen erg moeilijk en spannend om nieuwe dingen aan te gaan, en daarom mis ik ook de steun van hem die hij mij altijd gaf bij nieuwe dingen!
Hij heeft ook tegen mij gezegd dat ie het wel weer wil proberen, maar pas als we allebei onszelf weer hebben gevonden. En volgens mij bedoelt hij vooral mee dat ik mezelf weer ben geworden, hoe ik eerst was. Dat probeer ik nu ook. Ga ook veel meer weer met vriendinnen om en praat er ook met hun over. maar toch blijft het lastig. Vandaar dat ik ook ff hier mijn verhaal heb gedaan om inzichten en meningen te krijgen van anderen...
Ben blij dat je gereageerd hebt!
Liefs,
Jessica