Ik vind het onzettend prettig om hier vooral de verhalen van de heren te lezen.
Goed om te lezen dat ze ook veel aan hun ex denken, verdriet hebben en zelfs om haar huilen.
Dus.. of het klopt 'van Mars' ...?
Het contact met mijn ex (een man voor de duidelijkheid is ineens zo abrupt verbroken... ik heb daar heel veel last van ... dat we ineens kapte .. ik denk vaak: het feit dat hij daar geen last van lijkt te hebben (anders had hij contact gezocht) zegt iets over hoe hard en gevoelloos hij lijkt te zijn.
Mannen schijnen anders qua gevoel in elkaar te zitten dan vrouwen... maar ja, als je de blogs van mannen leest hier zijn ze ook heel gevoelig en lijden er net zo onder als wij.

Om terug te komen op je verhaal, ik zou angstig zijn om te kiezen voor een man die na 25 jaar zijn huwelijk beindigd voor een andere dame.

Uiteraard komen mannen niet van mars. Zou ook niet kunnen, atmosferische toestanden laten het niet toe. Vrouwen en mannen vertonen in vele gevallen gelijkaardig gedrag, meer dan je zou denken. Er bestaan uiteraard wel functionele verschillen. Vrouwen zijn in het algemeen vaardiger in communicatie en empathischer maar gebruiken deze vaardigheden jammerlijk genoeg ook om te manipuleren (wat menselijk is). Mannen daarentegen gebruiken meer kracht en oplossend, logisch denkvermogen om zijn status en macht in stand te houden, want er zijn uiteraard veel kapers aan de kust.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat je na een tijd dit allemaal echt goed door begint te hebben en inzichten verwerft die je niet had wanneer je jong was. En ja je wordt het een beetje moe. Je krijgt inderdaad meer levenswijsheid, vechtlust daarentegen vermindert. Als je heel eerlijk bent, begin je na een tijd wel te beseffen dat liefde ergens wel een illusie is. Je kan het negatief noemen, het is shockerend, maar het is de waarheid. Omwille van evolutionaire redenen is het aanwezig bij mensen en heeft het als functie dat een koppel langere tijd bij elkaar blijft tot de kinderen er zijn. Na een langere termijn vervaagt de passie. Wij leven in een geciviliseerde wereld, onze breinen zijn echter oeroud.

Als man zijnde is het een constante strijd om iedere keer weer te tonen dat je de beste bent. Na een tijdje wordt het vermoeiend. Verklaard het vluchtgedrag en bindingsangst. Heeft hij bij zijn vrouw gedaan en doet het nu met jou. Ik merk hetzelf ook. Ben nu een dertiger, en wat een verschil met een paar jaar geleden. Ik vocht gelijk een leeuw voor een vrouw. Nu, omdat het zo vermoeiend is en je iedere keer moet bewijzen, het feit dat steeds gelijkaardig gedrag voorkomt, het een voorspellend karakter heeft klap ik dicht omdat ik er geen zin meer in heb. In tegenstelling tot vroeger geloof ik niet meer in liefdesverklaringen. Ja het is mooi en streelt je ego, maar ergens diep van binnen weet je dat het tijdelijk is.

Ik weet nu niet of het in jouw geval ook zo is. Het is een verklaring vanuit mijn eigen persoonlijke ervaringen. Klinkt negatief, maar in het algemeen ben ik positief. Je wordt negatief als je weer in een gelijkaardig geval komt. Mensen zijn héél complexe wezens, maar soms ben ik verbaasd hoe simpel het wel allemaal kan zijn.