Hallo allemaal.

Het is vandaag precies 5 weken geleden dat mijn man na 14 jaar + huwelijk vertelde dat hij verliefd was op een ander. En is er toen gelijk bij ingetrokken.
Ik had wel al 2 maanden een vermoeden dat hij verliefd was en heb het hem ook 6x gevraagd maar dat was niet zo. Ik werk zelf onregelmatig en ben niet altijd thuis in de avonden en nachten. Dit heeft hij altijd als vervelend ervaren maar de laatste tijd was het geen probleem meer voor hem. Iets wat bij mij alarmbellen deed afgaan. Maar hij deed nog zo lief tegen me,we hadden het nog gezellig en sexte als van ouds dus ik dacht oke....ik zie dingen die er niet zijn.
We zouden op vakantie gaan 2 weken geleden en ook de achtertuin verder aanpakken in onze vakantie. Niet echt dingen die je plant als je besluit weg te gaan. Ik heb een nieuwe auto gekocht op zijn aandringen omdat mijn oude teveel kosten kreeg. Hij kende iemand die een leuke nieuwe auto had gekocht was een mooie auto moesten wij ook maar eens voor gaan kijken. Nou 7 weken geleden heb ik mijn auto binnen gekregen....ik heb precies dezelfde als zijn nieuwe vriendin.
Mijn man heeft altijd wel al veel psychische klachtjes gehad in onze relatie (hyperventilatie) en hij had altijd wel wat lichamelijks. En samen hebben we veel meegemaakt mbt failliet eigen bedrijf,nasleep van belastingdienst,ziekte, enz.... Ik was altijd degene die hem wist op te beuren. Ik was altijd degene die de zon wel zag schijnen. En hij riep altijd als ik jouw niet had?
Als ik nu eerlijk terug kijk ging het altijd om hem en cijferde ik me altijd weg,maar dat vond ik niet erg ik hield zoveel van hem. En ik hou nog van hem,ondanks dat hij nu bij een ander woon. Hij vind het zelf heel normaal dat hij daar nu woont en zegt dat dat niks met mij heb te maken en dat hij het vreemd vind dat ik liever had gezien dat hij op zijn eigen was gaan wonen. Hij praat het als waren goed. En dan zegt hij ook nog dat hij ook niet gelukkig is en dat het moeilijk is om ineens bij een andere vrouw te wonen en dat hij zich moet aanpassen. Nou ik snap werkelijk niet waar hij nu mee bezig is.
Heb al meerdere keren gezegd in onze relatie ga eens naar een psycholoog maar dat wilde hij niet. Ik heb het idee dat hij op de vlucht is voor zichzelf. Maar hoe je het ook went of keert....het kan niks meer worden. Dit is geen slippertje en heeft al teveel kapot gemaakt.
Maar ik hou nog zoveel van hem,ik sleep me door de dag. Maar ik haat hem ook...hoe hij mij als oud vuil aan de kant zet. Zo voelt het...gewoon ingeruild.
Woensdag komt de makelaar want het huis moet verkocht,vreselijk vind ik dat. Ons huis wat we samen helemaal opgebouwd hebben. Alle onzekerheden die op mijn pad komen. Waar ga ik dadelijk wonen enz.
We zijn al naar de notaris geweest voor de scheidingsconvenant en ik heb een financieel adviseur in de arm genomen.
Ik probeer dit op een volwassen normale manier af te sluiten met hem omdat ik niet met stront wil gaan gooien naar elkaar. Dat kan ik niet en wil ik niet...daarvoor is mij die 14 jaar te dierbaar. Of ik nu wil of niet ik moet me bij zijn beslissing neerleggen....maar het doet zo verdomde veel pijn dat ik soms niet weet hoe nu verder te gaan.
Heel mijn optimistische,vrolijke kijk op het leven is volledig weg.
En dat wil ik terug.......ik ben 41 jaar en dat is nog veels te jong om mijn leven te laten vergallen door iemand die mij zo respectloos aan de kant zet. Ik hoop hier op deze site wat herkenning en steun te vinden. Ik merk nl dat vrienden niets van zich laten horen,ze weten ws niet hoe ze nu met zo verdrietige lieke om moeten gaan. Maar toen ik vrolijk was en nooit klaagde vonden ze het wel leuk om wat met me te doen. Erg moeilijk. Nou groetjes van mij. Lieke