Daar staan we. Tussen vier enorme containers, om ons heen mistige weilanden en ergens in de verte een kleiduivenschietende idioot die op zondagochtend om half vijf blijkbaar niets anders te doen heeft dan zijn hobby uitoefenen.
Hoe kwamen we hier ook alweer terecht? Hoe lang is het geleden dat we voor de laatste keer zo tegenover elkaar stonden? Twee maanden, drie? Misschien wel meer. Ik heb hem zo diep uit mijn herinnering geprobeerd te bannen dat ik haast vergeten ben hoe het was. Het lijkt ook allemaal zo'n eeuwigheid geleden, een vorig leven bijna.

Zijn lippen raken de mijne, en in een laatste poging tot stil verzet kus ik hem niet terug. Maar ik duw hem ook niet weg. Ik sta daar maar, mijn lippen gesloten op de zijne, terwijl er allerlei koortsachtige gedachten door mijn hoofd gaan en er een orkaan door mijn lijf raast door zijn aanraking alleen al. Een ware oorlog tussen gevoel en verstand. Zijn vingertoppen gaan door mijn hals en de vlammen schieten door mijn lijf. Ik voel hoe ik me langzaam openstel, ik kan het proces van overgave bijna tergend voelen naderen. Zijn geur komt in mijn neus, dezelfde geur die me zo lang zo vertrouwd is geweest. Flashbacks vliegen door mijn hoofd. Opeens staat me weer heel helder voor de geest hoe het ook alweer was. Is het dan echt zo lang geleden allemaal?

Zijn armen om me heen, hij trekt me tegen zich aan en ik kan het bonzen van zijn hart bijna voelen. Ik glijd met mijn lippen langs zijn gezicht, door naar zijn hals, snuif zijn geur op en sluit mijn ogen. Zacht bij zijn oor fluister ik: "Wat wil je nou toch van me...?"

Mijn laatste restje verzet. Zijn mond weer bij de mijne, langzaam, voorzichtig, onderzoekend, aftastend. Alsof hij ook weer even moet wennen aan hoe het was. Alsof hij feilloos mijn aarzeling nog voelt, alsof hij weet dat de strijd tussen gevoel en verstand nog niet volledig uitgevochten is. Hij dringt niet aan - houdt zijn lippen alleen maar zachtjes op die van mij en verkent voorzichtig met zijn tong, alsof hij zonder woorden wil zeggen dat ik mijn tijd mag nemen.

Aarzelend en twijfelend kus ik hem dan uiteindelijk terug. Hij moet me nog overtuigen, het laatste restje bewijs is nog niet geleverd. Het gaat langzaam - het is alsof we weer opnieuw aan elkaar moeten wennen, alsof we af moeten tasten om zo de herinnering terug te krijgen aan hoe het ook alweer was. Minutenlang staan we daar, zijn armen om mijn middel, mijn armen nog langs mijn lichaam. Hij pakt mijn handen vast, en dicht tegen elkaar aan zoenen we elkaar, zo voorzichtig alsof we beiden twee pubers zijn die hun allereerste kus beleven. Zijn tong vindt de mijne - ik proef hem, hij smaakt nog hetzelfde als vroeger. En ja, ik weet het weer. Hoe kon ik ooit vergeten hoe het was?

Ondanks dat alles op dat moment weer opvlamt, hebben we geen haast. Langzaam, rustig en vertrouwd is het. Zijn armen weer naar mijn middel, de mijne om zijn nek. Een hele tijd later pas (zijn het tien minuten of is het een half uur?) voel ik hoe hij langzaam over mijn buik strijkt. Het levert me bliksemschichten en een warm gevoel bij mijn navel op, en onze kus wordt intenser naarmate zijn vingertoppen zich een weg naar boven zoeken. Mijn handen glijden onder zijn trui, voelen de warmte van zijn gloeiende lichaam en weten ieder plekje weer feilloos te vinden. De paar kleine moedervlekjes die hij op zijn buik en borst heeft zijn er ook allemaal nog - ik voel ze en herinner me ze weer, terwijl mijn handen de weg gaan die ze al zo vaak gegaan zijn. En plotseling realiseer ik me dat hij net zo staat te trillen op zijn benen als ik.

Shakend als twee rietstengeltjes in orkaan Charlie staan we daar - ik weet achteraf niet eens meer hoe lang. Ik kriebel over zijn buik en voel het stokken van zijn ademhaling en zijn huivering, zoals hij altijd huiverde als mijn nagels hem daar zo plaagden dat het nog net te verdragen was. Vast onderdeel van ons 'teasen' vroeger. Hij kijkt me aan en lacht, herkenning uit zijn blik. "Weet je nog?"fluister ik haast onhoorbaar. Zijn ogen en zijn kus zeggen genoeg - ja, hij weet het nog. Hij weet het nog net zo goed als ik. Ik hoef niets te zeggen, want ook zojn herinnering is weer volop boven gekomen.

En het voert ons mee. Ondanks de lage nachttemperatuur gloeien onze lichamen van de hitte, ondanks zijn vermoeidheid en zijn slaaptekort zijn zijn handen overal en nergens tegelijk. Het is er nog. Hoe konden we ooit denken dat het weg was? Hoe konden we ooit denken dat we elkaar haatten? Onze harten weten dat dat nooit het geval is geweest, maar o, dat verstand...
Geen weg meer terug. We weten het allebei en voor het eerst in al die tijd kan het ons niet schelen. Alle maskers af, geen grenzen meer. Alsof we eerst zo ver van elkaar verwijderd moesten raken om dot uiteindelijk te durven. Nooit eerder heb ik hem zo gezien, nooit eerder gaf hij zich op deze manier aan mij. De muurtjes weg - en hij is van mij, totaal van mij. Na zeven maanden zie ik hem pas zoals ik al die tijd al wist dat hij was. En hij is nog mooier dan ik ooit had kunnen denken.

Zijn handen die over mijn huid vliegen en nog feilloos weten waar ze moeten zijn. De overgave in zijn kus, zoals die er nog nooit eerder op deze manier is geweest. Zijn versnelde ademhaling, zijn stem bij mijn oor. Zijn ogen gesloten, blind varend op gevoel en tast. Hij is zijn verstand helemaal verloren - en ondanks dat we geen sex met elkaar hebben nu en dus niet in de meest intieme vorm met elkaar samenzijn, kan hij niet dichter bij me komen dan hij op dit moment is. Alles waar ik al die maanden zo hard voor heb gevochten, krijg ik nu plotseling in mijn schoot geworpen zonder dat ik er ook maar een greintje moeite voor heb hoeven doen. Het os er, zomaar opeens, zonder reden, zonder aanleiding.

En nu pas, nu pas kan ik het ook. Mijn muurtjes, maskers en beschermingsmechanismen vloeien door zijn overgave weg naar een onvindbaar oord dat niet van deze aarde lijkt te zijn. Wie had kunnen denken dat ik hem ooit nog eens zo zou mogen zien? Ik hoor zijn stem bij mijn oor, vlak voor de explosie. Fluisterend, hees bijna, stoot hij er een paar woorden uit, en terwijl het duizelt om me heen, realiseer ik me wat hij zojuist gezegd heeft. Zelf heeft hij niet eens gemerkt wat hij eruit gooide, zo is hij zijn verstand kwijt. Eén woord blijft in mijn hoofd hangen. 'Schatje...' En dan duurt het niet lang meer.

Mijn nagels in zijn rug, zijn handen die me omklemmen alsof ze me nooit meer los willen laten. De kus die minutenlang lijkt te duren als we daarna dicht tegen elkaar aan staan en onze hartslag en ademhaling weer tot een normaal peil laten terugkeren. Zijn ogen gesloten, de mijne ook. We houden elkaar alleen maar vast. Terugkeer op aarde. Waar zijn we geweest? We weten het niet. In elk geval was het op een planeet die nog nooit eerder ontdekt was in het persoonlijke zonnestelsel van ons samen.

Later, heel veel later, als de zon al op is en ik de lange slingerende weg afloop in de richting van mijn appartement, kijk ik nog één keer achterom. Nog net voor hij onder het viaduct door om de hoek verdwijnt, zie ik hem gaan. Regelmatig heb ik me afgevraagd of ik meer van hem hield dan ik hem haatte of andersom, maar diep in mijn hart heb ik altijd geweten hoe het zat. Wat is dat toch met ons?

Ik haal een kop thee bij de 24 uurs benzinepomp en slenter dan verder naar huis. Geen flauw idee waar dit ons brengt, wat dit betekent en waar dit toe zal leiden, maar het doet er ook niet toe. Vannacht heeft hij me bevestigd wat mijn hart al die tijd al heeft geweten. Mijn intu?ɬØtie loog niet. Ongetwijfeld sla ik ooit weer aan het twijfelen, maar voorlopig geeft deze wetenschap een kracht die nergens door te evenaren valt. Ook al zijn we niet samen, ook al komen we wellicht nooit meer bij elkaar en zit er misschien nooit een toekomst voor ons in, ok weet dat hij van mij is en ik van hem. Ondanks alles weet ik nu zekerder dan ooit dat ik het al die tijd bij het rechte eind heb gehad. Mijn verstand heeft hem losgelaten; ik ben niet depressief en niet verdrietig, hooguit wat beduusd van alles wat ons zojuist is overkomen. Mijn hart weet dat er dingen zijn, die veel verder en dieper gaan dan we met onze hersenen kunnen bevatten. Nu pas snap ik écht wat er wordt bedoeld met de uitspraak: "Als je van iemand houdt, laat hem dan los. Komt hij terug, dan is hij voor eeuwig van jou. Zo niet, dan is hij dat nooit geweest."

Hij kwam terug. Misschien niet voor eeuwig, misschien zal het de rest van ons leven hierbij blijven, maar hij kwam terug. Om me met zijn hart woordeloos te vertellen dat ik er niet naast zat. Hij was van mij, en is dat stiekem nog steeds een beetje. Soms ziet een hart wat voor het oog onzichtbaar is.

Geen wanhoop, geen tranen. Alleen maar een sterk intu?ɬØtief berustend gevoel dat het goed is zo, en dat we elkaar ooit wel weer vinden als dat het lot is. Voorlopig heeft hij me vanavond iets heel moois gegeven: zichzelf. Ik ga het redden, hij redt het ook. En misschien komen onze wegen ergens op dat pad weer samen. De tijd zal het leren.