Hallo allemaal,

Ik kwam hier op deze site terecht en herken heel veel dingen van mijn eigen verhaal. Zal het jullie vertellen.

Na een huwelijk van 15 jaar en twee jaar samen met mijn kids gewoond te hebben kwam voor mij het moment dat ik via mijn werk iemand tegenkwam waar ik direct een goed gevoel bij had. Regelmatig contact en mailen, chatten enz versterkte het gevoel alleen maar. Maar hij was nog getrouwd had een slecht huwelijk wat al twee jaar aansleepte. Ik was voorzichtig en liet hem zelf zijn keuzes maken. We werden echt verliefd maar ik wilde geen relatie met een getrouwde man dus heb toen ruim drie maanden het contact verbroken.We kenden elkaar toen al ruim 6 maanden. Na drie maanden belde hij me, dat ie niet zonder me kon echt zoveel van me hield en voor mij wilde gaan. Een week later heeft ie de knoop doorgehakt en zijn vrouw verteld dat ie wilde scheiden en is kort daarna thuis vertrokken.
We woonden 350 km uit elkaar dus dat is niet makkelijk, maar goed onze relatie werd steeds sterker en ook onze kinderen, mijn twee en zijn twee ging eigenlijk heel goed. Na 8 maanden werd het gemis door de week te groot en vroeg hij mij of ik bij hem wilde komen wonen met de kids. Hij had een eigen bedrijf en kon dat niet zomaar verplaatsen. Samen hebben we toen het besluit genomen samen te wonen en drie maanden later was het zover. Alles achtergelaten en opnieuw beginnen met de man waarvan ik zoveel hield en waar het gevoel zo sterk was, dat ik wist dat hij de ware voor me was. Toen begonnen de problemen. Zijn ex-vrouw deed niet anders dan manipuleren, stoken en negatieve verhalen vertellen ook tegen zijn kinderen. Iedere keer weer moesten we de verhalen weerleggen en verdedigen. Zijn kinderen waren gewend dat alles kon en mocht en wilden niet aan regeltjes meewerken, welke we samen hadden opgesteld. Mijn kinderen werden steeds op de achtergrond gedrukt en de druk en stress werd zo hoog en ging van kwaad tot erger. Vele gesprekken volgden en hij vond ook dat er iets moest veranderen,maar nam geen enkel initiatief om daar ook maar iets aan te doen.Zijn ex besliste wat wel en niet kon, of we wel of niet op vakantie konden, enz enz en hij liet het allemaal toe. Zijn kinderen dramden en zeurden kregen van mij nee en bij hun vader kregen ze hun zin. Dit accepteerde ik niet en vond dat regels regels waren en dat die voor allevier golden. Hij was het er volkomen mee eens, maar deed er niets mee, nam zijn verantwoordelijkheid niet en liet alles maar op zijn beloop. Vaak tijdens onze gesprekken kwamen er veel frustraties en onverwerkte gevoelens bij hem naar boven, waarvan ik vaak heb gezegd dat ie deze moest leren verwerken met hulp van misschien specialisten. Heb hem vaak gezegd dat ie leefde in het verleden en dat je dan niet gelukkig kunt zijn in het heden. Maar hij wist het wel maar deed er niets mee.Dan komen er momenten dat je lijnrecht tegenover elkaar staat en de ene ruzie na de andere ontstaat. Na weer een gesprek stelde ik voor om maatschappelijk werk in te schakelen, waar hij mee instemde. Ik opgelucht dat er hulp zou komen en was ervan overtuigd dat we het zouden redden. Maar niets blijkt minder waar. Nadat we de afspraak hadden gemaakt begon hij te twijfelen of ie deze situatie nog wel aankon, of ie wel genoeg van me hield enz enz. Tot twee keer toe zei hij na een ruzie om iets heel kleins dat ie ermee wilde stoppen en na een uur jankte ie al eens klein kind dat ie zoveel van me hield en niet zonder me wilde. Toen kwam de derde keer dat ie het weer zei en heb ik voor mezelf de beslissing gemaakt terug te gaan naar de provincie waar ik vandaan kwam. Dat heb ik ook gedaan en na een week ben ik teruggegaan om zaken te regelen, waar ik een man aantrof die kapot was van verdriet en zoveel van me hield zei hij maar het niet meer kon. Alles geregeld en weer teruggegaan om toch alleen verder te gaan, wat zo zwaar is als je met heel je hart van iemand houdt, maar hem niet kunt helpen met zijn shit en moet loslaten om hem te doen beseffen wat ie moet doen. Nu vier maanden verder zijn er zoveel dingen gebeurd, dat ik echt twijfel aan zijn liefde voor mij. Drie weken nadat ik vertrokken was had ie al een ander met drie kinderen..... onze sitatie was al veel te zwaar met vier voor hem zei hij en nu begon ie iets met vijf kinderen. Al maanden hoor of zie ik helemaal niets meer van hem, terwijl er zakelijk zoveel dingen geregeld moeten worden. Niets doet ie en overal moet ik achteraan zitten wat ik nu via een advocaat doe, want kreeg toch steeds nul op het request. Hij verandert waarschijnlijk nooit en laat alles op zijn beloop en doet wat ie zelf wil. Dat is voor mij een bevestiging dat zijn liefde voor mij vast niet zo diep gezeten heeft, want anders kan je na een relatie van drie jaar toch niet zomaar iemand compleet negeren en doen alsof ie nooit heeft bestaan en al zo snel gewoon verder gaan alsof er niets is gebeurd. Een harde les als je zelf zoveel van iemand houdt,alles overhad voor hem, veel geaccepteerd hebt en jezelf hebt weggecijferd om eigenlijk zijn problemen op te lossen. Dit had ik van hem nooit verwacht, maar heb het toch gekregen. Was mijn liefde voor hem dan zo blind?

groetje mira