Hallo.
Even voorstellen dan maar, Ik ben 22 jaar oud een jongeman en na een relatie van alles bij elkaar een goed jaar is het uit gegaan.
Allereerst wil ik zeggen dat ik totaal geen schrijver ben. Ik kijk al een tijdje op deze site naar verhalen die op mij situatie lijken maar die ben ik nog

niet tegengekomen vandaar dat ik zelf maar wat probeer.

Omdat ik het erg moeilijk vind om überhaupt me eigen gevoelens te begrijpen, laat staan zeggen of schrijven.
Ik ben een typisch geval van een opkropper met alle gevolgen op me sociale leven.

Nu wil ik het eens op een andere boeg gooien, schrijven ze zeggen dat het oplucht.
Ik zal zo eerlijk mogelijk zijn om dit verhaal hier neer te zetten, dat lijkt mij het beste voor mezelf.

Here we go, mijn situatie is als volgt: Ik heb nooit echt een relatie gehad, als ik dan met een meisje wat deed of ging kreeg ik snel vlucht gedrag, dacht
ook geruime tijd of ik niet een soort bindingsangst had, de meisjes vonden me nogal een gevoelloze eikel als ik voor de zoveelste keer zei dat ik geen zin een
relatie had. Tot die bewuste vrijdag in de plaatselijke fuif zag ik daar een leuk en erg knap blond meisje, ik had haar wel eens vaker gezien, (maar vond haar eerder wat te jong) want ze woont nog geen 50 meter van me af (ik kan zo in haar slaapkamer raam kijken), beetje oog contact, een maat van mij ging met
haar vriendin praten en ik dacht probeer mijn kans bij haar eens uit en beetje mee lopen babbelen en toen kwam het van ene naar het andere, en uiteindelijk

naar een paar maanden een relatie, ik kon me geluk niet op en ik werd verliefd(niks geen vluchtgedrag, of bindingsangst).
Maar ja toen kwamen de eerste ruzies en die werden meer en heftiger, en we communiceerde ook niet echt lekker(heel belangrijk weet ik nu!)
Die irritaties praatte we niet goed uit en de irritaties stapelde zich alleen maar op. En ik kreeg ook nog eens van me maten meerdere keren te horen dat ze nogal over de scheef ging kwa contact met andere jongens in het uitgaan, dat irriteerde me natuurlijk behoorlijk, dus ging ik verhaal halen en ik zonder
enige ervaring ging vol in de aanval tegen haar, ik kreeg dan natuurlijk weer te horen dat het niet zo was etc en ander verwijten. Tot na de zoveelste ruzie om iets stoms.
Ik in een kwade bui het had uitgemaakt, was het gewoon spuugzat. We verschillen op veel vlakken nogal, zei is 4 jaar jonger, is enigszins gelovig, naïever, houdt meer van aandacht dan ik, beetje een frivoler meisje. Maar ze had natuurlijk ook goede kanten:, lief, eigen mening, sociaal, kon mezelf bij haar zijn, eerlijk
etc. Wat we echt wel beide hadden was dat we uiterst koppig en eigenwijs zijn. Maar ook belangrijk was denk ik toch de enorme aantrekkingskracht op elkaar, dat was ook onze omgeving opgevallen en vonden ons een leuk, goed passend knap stel. Maar het botst dan eigenlijk weer op onze karakters uiterst vermoeiend allemaal.
Veel aan en uit, maar ik was altijd weer degene die het initiatief nam om het te lijmen. Maar dit keer, nee dit keer wou ze dat niet meer.
Dus was het definitief uit. Want ze ging studeren (HBO rechten) en doordeweeks wonen in een andere stad dus compleet ander leven en dus konden we elkaar haast alleen in het weekend zien, maar ze had ook nog vriendinnen en familie dus was er voor mij niet echt een plek over. Dat deed pijn, ik had dat nog nooit eerder gevoeld, ik was altijd degene die wegliep niet iemand anders, nu ik er aan terug denk is het ook wel een deel trots en ego wat een behoorlijke deuk heeft opgelopen.

We zagen elkaar nog steeds, spraken dingen af maar was meer een afbouwende fase ook hadden we nog veelvuldig seks we konden nooit van elkaar afblijven (ik dacht dat ik dat gevoelsmatig makkelijk aankon maar
dat was een leugen, ik ging kapot van binnen) best bijzonder eigenlijk ik vergat eigenlijk gewoon me hele omgeving, was een heel intens gevoel altijd. Kan het niet echt uitleggen. Maar ik wou nog steeds weer een relatie en ze twijfelde en twijfelde en twijfelde nog meer.

Ja en wat nu dacht ik (hield al rekening met het ergste), me maten zeiden gewoon veel zuipen en uitgaan en dan raak je er wel overheen. Tot op een zaterdag ik met me stomme kop een ander meisje had gezoend, (het betekende helemaal niks, zo ongelooflijk stom kan het mezelf nog steeds niet vergeven) niet wetende
dat een paar kennissen van haar het gezien hadden. Crossroads, niks zeggen en hopen dat ze niks weer en niet meer zou twijfelen over ons en dat het dan nog goed zou komen, of zoals ik zelf altijd gezegd heb eerlijkheid en eervol de waarheid zeggen zodat je zelf tenminste in de spiegel aan kan kijken. (Had ik maar geluisterd naar mezelf.)

Dus deed het eerste eigenlijk, tot ik de kracht had om het te zeggen, maar het was al te laat, ik kwam me ex tegen op een fuif ze deed al raar vond ik, zei niks keek me niet aan, groette me al niet, ben er naartoe gelopen gepraat maar ze klonk erg mat en kil, klopte niks van. Totdat ik haar naar huis bracht en vlak voor mij huis keek ze streng en boos of ik ook gezoend had met een ander, ik kreeg het gevoel of ik door de bliksem was geraakt, bam in me face, shit, denk, denk, zeg dan wat. Heb haar eerst de waarheid verzwegen maar dat ik kon/kan ik niet weer doen, heb toen het eerlijk verteld, maar het kwaad was al gedaan. Ik kreeg haar niet meer terug zei ze. En toen wou ze gaan slapen, ik vroeg haar nog of ze niet even binnen wou komen om er even rustig over te praten. Dat wou ze
niet, toen heb ik haar naar huis gebracht, en ben natuurlijk als een jankend, klein kind in slaap gevallen.

Ik wou haar terug hoe dan ook, en ging denken hoe en ben misschien best een romantisch type maar heb dat nooit echt laten zien. Hadden wat afgesproken bij mij huis, had met het beetje geld wat ik nog had 7 rode rozen gehaald (voor de 7 maanden die we echt officieel hadden gehad met elkaar). En een kaartje, die ik tig keer overnieuw geschreven heb (niet zo netjes handschrift haha). Toen kwam ze op me kamer, in het begin even koetjes kalfjes praat, toen de rozen gegeven ze was flink verrast, die kant van mij had ik nooit bloot gegeven (wat ik nu ook anders zou doen).
Ze moest huilen en had haar nog niet eerder zo droevig gezien, en moest ook me eigen tranen flink bedwingen, er volgde een innige knuffel en toen hield ik het ook niet meer toen kwamen bij mij ook de tranen over me wangen rollen, ze keek verschikt op en begon spontaan te glimlachen, ik snapte het niet en vroeg waarom ze dat deed, het deed haar goed om mij zo te zien huilen en echte emoties te laten zien aan haar.

Maar ze moest naar huis want ze had de volgende dag een belangrijk gesprek op haar nieuwe school waar ze ging studeren en op kamers ging. Afscheid genomen, en ben toen snel naar boven gerend en via mijn slaapkamer raam nog snel gekeken hoe ze door het park naar haar huis liep, was volle maan met een kraakheldere nacht, dit kan ik me nog goed herinneren had het idee dat ik haar kwijt was en dat ze nu symbolisch ook wegliep, heel vreemd.

Het begin van het einde
En nu begon de ellende echt pas , ik was me baantje kwijt, werd ziek door een klote teken beet, en me school ging kut. Maar met haar ging het beter vertelde ze, en ze vond de studie hartstikke leuk. Ik was blij voor haar. Ze deed nu rechten hbo, en genoot met volle teugen van het studenten leven.
Dagen gingen voorbij en het contact werd minder en minder had het idee dat ik haar echt tussen me vingers kwijt raakte net alsof je een vuist vol zand langzaam weg ziet glippen tussen je vingers. En dan sprak ik haar weer op zondag en dan vond ze het wel leuk om met me te praten. En soms belde we maandag ook nog wel eens maar verder in de week werd het dan weer minder en minder ze reageerde steeds later op me sms'jes of gewoon weg niet, de toon veranderde ook in minder enthousiasme, en het werd zakelijker en afstandelijker. Allemaal tekenen dat het voorbij was, en dat ze al verder was in het verwerking proces.

Hebben toen een paar weken geen contact gehad. En toen miste ze me weer heel erg en vroeg nog of ik een keer wou langskomen om haar kamer te zien, dat wou ik maar al te graag. Trein gepakt, samen gegeten, bij haar blijven slapen, sex gehad meerdere keren, voelde me heerlijk. Maar ze gebruikte me daar gewoon voor want elke keer als ze klaarkwam dan werd ze onpersoonlijker, en afstandelijker, toen gingen de alarm bellen rinkelen, ze gebruikt je voor de seks dacht ik, ik denk nou ja prima kan ik wel aan, ben toch niet meer zo gek op haar, dikke fail dus, was wel gek op haar en ging er kapot aan. Weer ruzie gehad en toen was het voor de zoveelste keer weer gedaan. Ik was kwaad vooral op mezelf en heb haar overal van verwijderd: msn, hyves etc.

En ik, ik werd slechter en slechter en werd kwaad op mezelf dat ik mezelf er niet overheen kon zetten, daar kwamen dan ook de nodige spanningen thuis bij en dat liep nogal hoog op, veel ruzie met me ouders, woede aanvallen, resulteerde in kapotte deuren, vechtpartijen op fuifen etc. kon er niet mee omgaan, zat helemaal
vol was echt flink gefrustreerd. En ik kon met niemand er echt over praten ik vind/vond dat een vorm van zwakte, ik hield me voor dat ik het wel alleen aankon.

En heb me vaak genoeg afgevraagd hoe ik het zo ver heb laten komen. Van mezelf was weinig over, niks geen trotsig, vrolijk mannetje meer dacht ik. Maar gelukkig ging ik nu wel wat meer praten met me broer (nog heel weinig denk ik gemiddeld gezien is het op 1 hand te tellen) en het ging allemaal weer wat beter dacht ik, had er meer vrede mee. En ging me zelf weer helemaal storten op krachttraining, waar ik ook de nodige resultaat mee boekte, ben vrij lang 1,90 plus en won zo 15 extra spiermassa erbij, was ook echt trots op mezelf en kreeg ook complimenten over dat ik een goed fysiek had gekregen.

Maar elke vrijdag als ik weer door me slaapkamer raam, keek ik of ze al weer thuis was of misschien toevallig de hond ging uitlaten, het werd allemaal redelijk obsessief was zo erg als ik iets blonds zag dan sprong ik op en ging ik al kijken, verrekijker erbij (echt triest ja) ik heb het nu nog zelfs een beetje met vlagen. Als alles in je zegt, kijken, kijken misschien is zei dat wel, en om dan te blijven zitten en niet te kijken kost zoveel energie en kracht om gek van te worden.

En toen was ik jarig, ik kwam haar tegen in de plaatselijke fuif zoals elke vrijdag bijna maar dit keer negeerde we elkaar niet en zeiden we wel wat, ze feliciteerde me zelfs, en toen gingen we even babbelen, nog meer babbelen,flirten, drankje drinken, nog meer babbelen en flirten, en toen bam zoende we weer innig, gingen allemaal vanzelf en we konden weer niet van elkaar afblijven en geilde elkaar behoorlijk op, met alle gevolgen van dien weer.

En weer stootse ze me af, maar ze zei wel dat ze geen behoefte had aan andere jongens etc, En ze had spijt dat we dit weer gedaan hadden bla, bla, en toch hield ik diep van binnen hoop houden, echt dodelijk.
En dan was het maandag weer en zei ging weer naar haar studenten stad. Net of er niks gebeurd was.

Maar dat obsessieve kijken waar ze is, wat ze doet, fantaseren wat ze doet etc, het werd allemaal erger. Ik leek wel manisch depressief, voelde me op sommige momenten heel sterk, en erg zelfverzekerd (me ouwe ik) daar zou geen coke tegen kunnen en op een ander moment viel ik weer in een diep dal waar de tranen weer in me ogen sprongen, om moedeloos van te worden.

Weer gingen er een paar weken voorbij zonder enige nieuw ontwikkelingen, totdat er Oud en nieuw voor de deur stond. Ik hield er al rekening mee dat ze daar natuurlijk ook was. Op een gegeven moment kwam ik haar tegen ze groette en toen gingen we even babbelen en merkte toch wel dat ze anders was en dat ze verder was in haar verwerking. Toch een stuk afstandelijker dan eerst. Ik was voor geen meter opgeschoten, had niks laten merken natuurlijk maar toch. In het begin van de nacht vermaakte ik me nog bijzonder goed eigenlijk, kreeg genoeg aandacht van andere vrouwen maar naarmate ik meer ging drinken kreeg ik meer en meer behoefte aan me ex. Kut dacht ik, ik ga wel even een luchtje scheppen misschien word het dan wat minder, dus ik sta daar lekker op het balkon praatte met een ouwe vriend en toen draaide ik me even om en zag ik daar tot grote schik me ex in de rokers ruimte zoenen met een andere gozer, BAM leek wel een mes in me buik, ik had liever ruzie met de grootste
gozer van de fuif dan ik dat zou zien, en kreeg het er benauwd van. Ik had flink gezopen dus emoties toon je dan sneller dus ik dacht wegwezen hier, voordat iemand nog wat gaat merken. Ik liep snel weg langs me ex en haar zoen partner keek haar nog even aan voor 5 sec meer niet, leek wel een eeuwigheid toen verder doorgelopen, ik zei tegen me vrienden dat ik me helemaal niet goed voelde door de drank. Ben toen alleen naar huis gefietst jankend, men oh men heb me nog nooit zo alleen gevoeld als toen, was kapot en ben gaan slapen.

Weekenden gingen voorbij ene keer zag ik haar wel de andere keer niet, ze zat ook weer flink de beest uit te hangen zoenen met allerlei gozers werd daar gek van en we negeerde elkaar compleet zeiden ook niks tegen elkaar. Maar ze hield me de hele tijd wel in de gaten heel vervelend, en als ik haar dan aankeek keek
ze snel weg. Dat doet ze nu nog, word ook niet minder, het word echt staren zowat.

En heb toen in een laatste poging geprobeerd haar laten in te zien dat ik haar terug wou, ben naar haar stad gegaan heb symbolisch een witten en een rode roos gekocht staat voor eenheid en oprechte liefde, met een brief erbij. Dat heeft ze me niet in dank afgenomen en ze was zeer boos op me ze wou niet eens de deur
open doen, snapte daar niks van maar heb het geaccepteerd en heb ik alles maar in de brievenbus gedaan. Ben teleurgesteld naar huis gegaan met lood in me schoenen, maar aan de andere kant was ik ook
opgelucht het voelde alsof het gewoon klaar was en dat je liefde niet af kan dwingen, had er vreemd genoeg rust mee.

Totdat een paar weken geleden carnaval voor de deur stond, ik wist dat ze daar ook kwam.
En ja hoor ik ging een beetje dansen en ouwehoeren zei stond daar ook, we kwamen wat meer dichterbij, we hadden natuurlijk genoeg gedronken en toen zoende ik haar weer, heel stom, weet ook niet wat me bezielde, vrienden van ons schrokken zelf ook en stonden allemaal perplex, kon me eigenlijk ook geen reet schelen, want het
voelde erg fijn, en de rest van de avond zaten we weer bij elkaar en aan elkaar, en ik fleurde onbewust weer helemaal op en temperde me eigen enthousiasme.

Want ik wist toch wel dat ze me straks weer afstoot. De volgende ochtend toch gesmst wat ze nou er van vond etc. Ze vond het leuk maar daar bleef het bij, ze
zei verder dat we inderdaad aantrekkingskracht hebben op elkaar hebben maar in haar ogen het toch niet gaat lukken tussen ons tweeën en dat ik maar niks moest hopen.

Maar ze wil wel vrienden blijven, ik zei dat ik dat niet kon na een relatie heb je nog steeds een zwak voor elkaar en dat ik dan ook nog seksuele gevoelens etc. bij gaat houden, daar was ze het wel mee eens. Verder zei ze: we zien wel of wel of niet kan.

En ben stom geweest dat ik op haar facebook heb gekeken en daar stond weer in dat ze met die ene gozer van oud en nieuw een soort date had vorige week. Had toen haar subtiel uitgehoord op msn maar ze zei niks natuurlijk, ik vond het wel erg achterbaks, vertel het gewoon denk ik dan. Ze waren bij elkaar blijven eten en slapen meende ik. Was boos natuurlijk en ben er echt klaar mee nu dat ik weet dat ze een ander heeft.
Ik vind het ook nog eens erger dat die jongen(geen man nee) compleet anders is, dun, mager, echt zo jongetje nog. Als het een echte vent was zou ik het vreemd genoeg veel beter kunnen hebben. Geen kwaad woord over die gast, maar toch vreemd.

Vraag 1.
Wat zal ik nu doen, geen contact meer hebben niet aan haar proberen te denken, en dan een sms'je sturen dat ik geen vriendschap wil en dan haar overal rigoureus verwijderen uit het oog uit het hart ?

Vraag 2.
Is er nog een hoop op een goede afloop of moet ik dit schip laten varen ?

Ik wil iedereen allereerst bedanken die dit allemaal hebben gelezen thank you , en let niet teveel op de taalfouten. Moet inderdaad wel gelijk geven dit lucht ontzettend op.

bedankt, R.