We hebben samen vijf prachtige jaren beleefd. Het ging rustig en daar had ik ook geen problemen mee. We waren allebei net twintig geworden, ik werkte reeds, hij studeerde nog. We zagen elkaar dus enkel in 't weekend, maar dat was nooit echt een probleem. De jaren gingen of vlogen voorbij. We maakten al plannen voor 'later'. Na zijn studie wilden we gaan samenwonen, klein knus appartementje. Zoals we het echt wilden. We gingen al echt op huizenjacht en dergelijke. Hij is een supergast maar enorm ambitieus. Eind juni studeerde hij dan ook af. Begin juli ging hij dan naar de universiteit van antwerpen om eens te luisteren naar een mogelijke jobaanbieding. Kort na de middag belde hij me op met de boodschap ' 'k heb getekend voor drie jaar, 'k ga straks op zoek naar een appartementje hier'. Het was alsof de hemel op m'n hoofd viel. Echt letterlijk.

Ik voelde me zo verraden, blijkbaar hadden die jaren voor mij veel meer betekenis dan dat ze voor hem hadden. Dat hij alles zomaar kon laten vallen voor een tijdelijke jobaanbieding... Ik kon m'n oren niet geloven. 's Avonds vertelde hij me dat dit is wat hij echt wilde en graag een nieuw leven wilde beginnen... zonder mij... 'k heb nog 's avonds nog met hem willen praten maar hij zei dat het al geen nut meer had. Hij zat al te dromen van z'n 'nieuwe leven'.

Ik wist met m'n verdriet geen blijf. Ik kon niet meer eten, ik kon niet meer uit bed, ik wist niet meer waarom ik nog moest opstaan terwijl hij wel naar feesten kon. Als ik wilde praten met hem, schakelde hij z'n gsm uit. Hij was zogezegd nooit thuis en had het veel te druk. Ik heb het na een maand dan maar opgegeven, ik was op. Ik was moe en had geen energie meer. Ik was hem echt kwijt, van de ene dag op de andere.

In september ben ik dan alleen gaan wonen. Het was een grote stap maar nu ben ik heel blij dat ik die stap heb durven nemen. Het is wel duur maar ik voelde me er heel goed en alles heeft z'n prijs natuurlijk.

Plots in november kreeg ik telefoon van hem. Hij vroeg zich af hoe het nog met me ging. Ik voelde me echt aangevallen. M'n leven kreeg weer wat vorm en daar was hij weer... Na een tiental minuutjes praten vertelde hij me dat hij zich echt niet goed voelde in antwerpen en dat hij me miste... Het was precies of ik op dat gesprek voorbereid was. Ik begon meteen mijn rijtje af te lopen, dat hij er voor mij ook niet was in de zomer, mij nooit een deftige uitleg had gegeven, hij geen één keer kon vragen hoe de verhuis liep en geen contact meer met me wilde maar wanneer hij het na die maanden het plots moeilijk heeft, ik wel een luisterend oor moet zijn en hem zou moeten troosten. Het was ook de eerste keer dat hij echt terug naar me luisterde en ik mijn opgekropte gevoelens kon verwijten. Hij schrok enorm van m'n reactie.

Nadien belde hij geregeld, kwam zelfs een paar keer langs. Iedere keer als ik hem zie, eindigt het als een klein drama. Ik voel me al weer stukken, stukken, stukken slechter. Ik deed het uiteindelijk goed zonder hem maar als 'k hem hoor of zie sla ik tilt. Ik kan niet meer logsich nadenken, ben enorm impulsief enzoverder. Vorig weekend vertelde hij me dan ook doodleuk dat als hij bij me is, niets liever wil maar als ik er niet ben, hij me eigenlijk ook niet zo mist.

Hij breekt me iedere keer zo af ... Hij belooft om langs te komen maar doet het niet zodat ik een ganse namiddag zit te wachten... Ik zie hem wel graag, dat ben ik zeker. Hij heeft me zoveel pijn gedaan maar toch ben ik nog graag bij hem. Maar 'k zie er geen toekomst in, 'k wil geen relatie met iemand die in de week 300km weg van me woont en met iemand die ik dan nog in 't weekend met z'n moeder moet delen. Ik heb al enkele keren m'n eisen gesteld en iedere keer beloofd hij dat hij zal veranderen maar er zit geen verandering in. Hij beloofde om dit weekend langs te komen en hij komt morgenvroeg één uurtje omdat hij 's middags moet gaan eten met z'n ouders. Als ik dan vroeg wat hij vanavond deed, antwoordde hij dat hij weg ging met een vriend. Hij kon toch ook naar mij langskomen dan weggaan met die vriend. Iemand één uurtje in de week zien kan je toch geen relatie noemen.

Ik deed het goed, ik leerde nieuwe mensen kennen en nu voel ik me weer enorm slecht. Ik heb hem al willen bannen uit m'n leven maar het lukt met niet. Ik ben bang dat ik hem nog een keer ga verliezen, terwijl ik hem helemaal niet 'heb'.

Ik weet het echt niet meer. Veel reacties verwacht ik niet maar het deed toch ergens deugd om m'n verhaal kwijt te kunnen aan buitenstaanders...

Love is a losing game....

Liefs