En na tien dagen is het voor haar dus ook duidelijk dat de situatie onhoudbaar is. Natuurlijk houdt niemand het vol om nachten een paar uurtjes op de zetel te slapen. Natuurlijk houdt niemand het vol om, al is het voor de kinderen, de schijn van een gelukkig gezinnetje te spelen.
En dus vraagt ze me vandaag of het zo verder kan. Waarop ik zeg dat dat net hetgene was dat ik voorspeld had. Natuurlijk heeft dit geen zin. Natuurlijk kan het zo niet verder.

Maar het blijft natuurlijk dubbel. Je wéét echt wel dat het niet meer goed kan komen, dat er te veel gebeurd is. Je weet écht wel dat de hele fundamenten van je hele relatie onderuit gehaald zijn. Maar toch wil je er alles aan doen om het in orde te krijgen. Is dat eigen aan mensen? Eigenlijk wil ik haar gewoon haten om hetgeen ze mij aangedaan heeft. Eigenlijk heb ik daar alle reden toe. Eigenlijk wil ze dat ook, omdat het voor haar gemakkelijk wordt. Maar diep in mijn hart kan ik dat (nog) niet. Ik kan 20 jaar niet zomaar van tafel vegen.

Ik denk (en weet ook wel) dat ik geen andere keuze heb dan zitten blijven en geschoren worden. Dat ik het maar moet ondergaan. Dat ik me op een paar zware emotionele maanden moet voorbereiden.
Want ze wil terug naar haar vriend, ze wil er definitief intrekken. Haar gevoel ligt daar, zegt ze. Naar een relatie die gedoemd is om te mislukken, omdat hij zijn eigen echtscheiding nog niet verwerkt heeft. Omdat ze zelf onstabiel is. Kan ik dat mijn kinderen aandoen? Dat er grootse plannen gemaakt worden. Uiteraard wil ze dat van mij niet horen. Want ik ben diegene die hoort wat ik niet wil horen.

Kan ik het haar aandoen dat ze alles wil opgeven, dat ze levensbelangrijke fouten gaat maken ... een huis, een inboedel, ... alles mag ik hebben. Alles wil ze zo snel mogelijk bij de notaris laten bekrachtigen ... Ga ik mij daar nog goed bij voelen?