Ik ben nieuw hier .. heb wel al veel gelezen. Ik heb er veel aan gehad, om andere blogs en reacties te lezen in de tijd dat het nu uit is. Ik wil ook graag mijn verhaal kwijt.
Op 22 mei, nu 4 weken geleden, is mijn relatie van ruim 4 jaar uit gegaan. Zij maakte het uit om de reden dat ze niet weet wat ze voelt .. ze twijfelt aan de relatie. Ze twijfelt over haar gevoelens. Ze heeft bindingsangst en zegt zich af te vragen of ik wel de ware voor haar ben. Ze heeft ook twijfels aan haarzelf, dat ze het gevoel heeft zichzelf niet voor 100% te kunnen geven, en dat dat daardoor niet eerlijk is voor mij. Ze gaf ook aan dat een relatie voor haar "nooit goed genoeg is" .. dat gevoel heeft ze. Maar dat gevoel heeft ze ook over zichzelf, ze is ook niet tevreden over zichzelf .. voor zichzelf heeft ze hoge eisen/verwachtingen waar ze niet aan kan voldoen. En nu is het dus uit sinds 4 weken, niet met ruzie verder ofzo. We hebben zelfs nog heel vaak contact gehad .. in real life/msnen/bellen/mailen. Ze vraag zich ook af of we er wel echt alles uit gehaald hebben.. uit de relatie. Dat ze niet weet of ze wel de goede keuzes heeft gemaakt. Dat ze tijd nodig heeft om erachter te komen. Ze houdt ook nog van me .. maar dat is niet gek na 4 jaar. En toch kan ze op dit moment niet opnieuw beginnen. En ja, ik wilde haar al die tijd graag terug. Het contact dat we hadden nadat het uit is gegaan is zelfs heel goed te noemen .. we waren in de relatie ook niet echt heel open naar mekaar, dat is veranderd nadat het uit is gegaan. Er zijn aan zowel haar als aan mezelf dingen veranderd sinds het uit is gegaan, waardoor ik juist wel vond dat er een nieuwe kans lag ... maar zij durft het niet aan .. bang voor teleurstellingen, zowel naar mij als naar haar.
Maar dat contact dat er steeds gebleven is, is ook zo confronterend. Je weet je eigenlijk ook niet echt een houding aan te nemen. Het voelt zo vertrouwd, maar je weet dat het uit is. Het voelt als een soort verslaving .. je bent blij op het moment dat je contact hebt, maar je hebt meteen weer een terugslag net na het contact. En dat maakt me onrustig, en daardoor voel ik ook dat ik het niet kan loslaten. Nog steeds heb ik die (valse) hoop dat er ergens nog een kans is .. waardoor ik mezelf toch een beetje gek maak. En dat wil ik eigenlijk niet meer. Ik wil rust in mijn hoofd. Bovendien kreeg ik te horen dat ze nu heel vaak optrekt met een goede vriend, waar ze heel goed mee kan praten ... maar waar ze vroeger al gevoelens voor had .. en hij heeft die ook. ...en die gevoelens zijn nooit echt weggegaan. En dat maakt me dan nog onrustiger. Daarom heb ik gisteravond haar opgebeld en verteld dat ik helemaal geen contact meer wil hebben, zodat ik haar los kan laten en verder kan gaan ... want ik blijf nu hangen heb ik 't gevoel. Eerst reageerde ze nog met: "en dan wil je nu horen zeker dat ik je ga missen en dat ik het contact niet kwijt wil etc.?" .. maar toen ze doorhad dat ik serieus was en echt achter mijn besluit stond, werd het wel wat somberder aan de andere kant van de lijn. Het voelt alsof ze me aan het lijntje hield, en dat ik nu definitief de knoop heb doorgehakt. En af en toe gaat dan nu door mijn hoofd .. of ik daarmee die kleine kans dan ook niet verspeeld heb .. dat het misschien nog mogelijk goed had kunnen komen. Mijn gevoel wil haar nog steeds terug ...en zou haar het liefst nog zo vaak mogelijk willen spreken. Maar mijn verstand zegt dat het beter is zo ... dat het niet goed is om de hele tijd maar die hoop te hebben. Het zal wel zwaar worden de komende tijd...