O lieve help, ik kom er niet van los! Ik maak mezelf gek, ik weet en heb even geen andere uitlaatklep, ik hoop dat ik het hier een beetje kwijt kan. Onze relatie is zo complex, of eigenlijk..Ik ben gewoon een sufferd. Nou ja, in een notedop komt t hierop neer, op kerstavond vertelt hij me dat hij het weer wil gaan proberen met z'n ex. Dus. Ik had ook nieuws voor hem.. ik ben zwanger! Maar hij begon als eerste te vertellen, en ik kon er niets aan doen... de tranen stroomden over m;n wangen..ik deed niet eens meer moeite om me groot te houden of wat dan ook.. wat een kerstkado! Toen ik mijn nieuws vertelde, was hij stil..en keek me aan.. jeetje. Op 2e Kerstdag stond hij met een smoes bij me voor de deur.. ik kan 't niet van me af zetten, en hij staat naar me staren.. ik staar terug en realiseer me dat de vrouw waarvoor hij gekozen heeft en hun twee jonge kinderen thuis op hem zitten te wachten. Wat doe je dan hier..? Zijn ogen zeggen zoveel maar uitspreken, nah. nou, de weken erop was een groot tranendal.. alles was teveel.. muziek, gesprekken, woorden, zelfs gedachtes ..alles, alles deed zeer... De gedachte dat hij met iemand anders is. Openlijk aankondigt dat zij het weer gaan proberen.. ze hebben tenslotte kinderen samen en financieel was het leven zo een stuk eenvoudiger ?! Financieel?! Ik moest het zien als overleven. Zo werden huwelijken gesloten om overleving te garanderen.. het is niets nieuws ..men doet dit al eeuwen..van arme boeren tot koningshuizen ..ik keek hem aan en kon geen woord uitbrengen.. en ik was te aangeslagen om maar iets te zeggen.. Dit was een zakelijke deal, een rationele beslissing, geen emotionele of romantische.. Pfew.. wat ben ik opgelucht zeg...maar niet heus. Na allerlei fases van boosheid, verdriet, huilen, niet huilen, geen contact... ben ik terug bij af....en het ergste is dat ik erachter kom dat ik nog steeds van deze eikel hou.. ik veracht de manier waarop hij me behandeld heeft.. en me pijn doet.. ik ben verbaasd over mezelf, dat ik me gedraag zoals ik nu doe.. ik leer een kant van mezelf kennen die ik niet wist dat ik had... en ik ben ook nog es zwanger.. en zoo emotioneel.
Ik de afgelopen maanden ben ik via de social media erachter gekomen dat meneer verloofd is.. tjeetje wat een sukkel ben ik... Knallende ruzie, tranen, verwijten...maar na een paar weken vervallen we allebei in het oude patroon... en ik voel me zo zwakk...zo zwak .. en ik kan wel janken. zijn uitleg is dat hij het me niet durfde te zeggen.. durven?! durven.>!?!??!!? je moest eens weten wat ik allemaal niet durf...
Om het rationele verhaal af te maken, is zij ondertussen bij hem ingetrokken, hypotheek aangevraagd, huis aangepast zodat er genoeg ruimte is voor de kinderen want zijn huis was niet zo groot. Ze wonen samen.. en het lijkt wel hoe harder ik mijn best doe om weg te blijven bij hem...hoe harder hij zich vast klampt aan me..en dat ben ik niet gewend..ik zie dat hij niet gelukkig is. Als ik ernaar vraag, vertelt ie eerlijk dat hij het er moeilijk mee heeft, het is geen warm persoon, ze is zus, ze is zo..tja.. zij heeft jou een voorstel gedaan om 't weer te proberen, maar jij bent akkoord gegaan..duss.. wie z'n billen brandt... zeg ik dan heel stoer. Maar van binnen heb ik zo met 'm te doen.
Ik zie dat hij er steeds slechter uit gaat zien, hij is chronisch moe, slaap te kort, kan niet ontspannen.. loopt achter de feiten aan. Een enkele keer komt ie bij me,omhelst me -wat ik toelaat, want eerlijk gezegd mis ik m als een bezetene... - en zegt.. ik kan zo in slaap vallen, ben zo ontspannen bij jou lief... De tranen schieten in m';n ogen.. want dat hoor ik zo graag.. maar wat heb ik er aan. want over een uurtje gaat ie weer naar huis.. En zo kan ik met al m'n goede bedoelingen niet helen.. ik ga hier kapot van...