Na iets meer dan een jaar te zijn samengeweest is mijn relatie afgelopen week eigenlijk vrijwel (definitief) voorbij.
Iets wat ik absoluut niet had verwacht, maar zoals altijd komt dit weer uit het niets. Het leek zo mooi en allemaal zo fijn, totdat er het een en ander voorviel.

Tijdens een of andere party heeft mijn vriend zich toen hij dronken was laten zoenen door een meid..... Van die meid wist ik notabene dat ze hem altijd al leuk heeft gevonden. Blijkbaar zijn mannen zo blind voor zulke dingen... Of misschien doen ze maar alsof.....

Na dit gehoord te hebben, heb ik mijn weekendtasje gepakt en ben ik weggegaan. In de hoop dat hij mij na zou komen en me terug zou smeken, omdat hij spijt had enz enz..
Maar zoals mijn voorgevoel mij al zei, kwam dit er niet van en beleef het alleen bij bellen en smsen waarin hij het e.e.a. smeekte.
Na een aantal dagen rust hadden we toch besloten om eens met elkaar om de tafel te gaan zitten. Ook dit gesprek viel anders dan ik had verwacht. Na alle voor en nadelen te hebben besproken, waren we toch tot het besluit gekomen om er gewoon nog een keer voor te gaan.

Eenmaal thuis in bed heb ik alleen maar liggen piekeren. De volgende ochtend heb ik hem dan ook per email gevraagd of hij eigenlijk wel 100% voor ons wilt vechten. Alweer die vrouwelijke intuitie die me niet met rust liet..... en na even wachten had ik zijn antwoord terug. Hij gaf me idd te kennen momenteel niet 100% voor ons te kunnen gaan. Wat zijn reden hiervoor was, wist hij niet. Hij kon het gewoon niet benoemen.
Hoe moeilijk ik het ook vond, ik ben naar hem thuis gegaan en heb al mijn spullen per direct ingepakt. Het resultaat 15 tassen vol.
De afgelopen jaren ben ik iets te vaak de sjaak geweest in relatieland, die zich steeds maar liet gebruiken als een idioot en telkens toch weer bedrogen uit kwam.

Nu een week later doet het me veel pijn... Diep van binnen houd ik enorm veel van hem. Maar wat doe je eraan als de ander dat niet volledig voor jouw doet???
We hebben afgesproken elkaar voorlopig even met rust te laten. Ook dit blijkt moeilijk (voor hem).... Want ondanks onze afspraak krijg ik toch telkens een sms van hem.

Hoe wijs het ook is om te zeggen van familie/vrienden, je verdient iemand die voor de volle 100% voor je gaat....toch blijf je op de een of andere manier hopen op iets, dat er naar alle waarschijnlijkheid helemaal niet is.

Ergens deze week staat een gesprek gepland. Waarom en wat er te bespreken is, geen idee... Ik denk dat ik ook hier maar weer op mijn vrouwelijke intuitie ga vertrouwen. Diep van binnen weet ik dat het over is, maar de hoop zal nog een tijdje blijven.

Uiteindelijk is die hoop het meest uitputtende wat er is...