Mijn verhaal is niet het mooiste.

Vijftien jaar ben ik al samen met mijn vriendin (A), een knappe, lieve, intelligente vrouw met wie ik heel erg opschiet, urenlange diepe gesprekken kan voeren, waar ik oprecht van hou, en die ook heel veel van mij houdt. We zijn nooit getrouwd, en hebben ook geen kinderen. Het enige minpuntje in onze relatie is altijd al geweest dat haar libido veel lager ligt dan het mijne. Ook knuffelen, kussen e.d. zijn veel minder besteed aan haar dan aan mij.

Een jaar of vijf geleden had ze echter een kortstondige affaire met een andere man. We zijn toen een tijdje uit elkaar gegaan, maar besloten uiteindelijk dat we toch veel te veel betekenden voor elkaar om het zomaar op te geven.

Sindsdien wonen we wel apart (na bijna tien jaar samengewoond te hebben), en zijn we dus lang niet altijd meer bij elkaar, zoals voor onze break.

Een klein jaar geleden ben ik dan in de fout gegaan. Ik ontmoette een vrouw (B) met wie het op veel punten enorm klikte, van het één kwam het ander, en we begonnen een affaire. Voor een stuk kwam dat omwille van het veel lagere libido van mijn vriendin, maar uiteraard zullen onverwerkte gevoelens n.a.v. haar affaire ook wel meegespeeld hebben.

Aanvankelijk zouden we enkel seks met elkaar hebben, maar al snel kwamen er gevoelens bij, die steeds dieper en heviger werden. We begonnen er over te fantaseren hoe het zou zijn om een echte relatie te hebben, en ja, ik kwam bijna in de verleiding om mijn relatie met vriendin A te beëindigen en iets "echt"met B te beginnen.

Omdat je overal leest dat "het gras altijd groener lijkt aan de overkant" en dat het grootste gedeelte van relaties die voortkomen uit een affaire binnen de kortste keren stukgaan (je ziet elkaar enkel tijdens de leuke momenten), en omdat ik me echt slecht voelde bij het bedriegen, heb ik vandaag zelf de affaire beëindigd.

Haar hart brak, maar het mijne ook. Nu heb ik dus liefdesverdriet voor B. En net het feit dat er eigenlijk helemaal niets mis was in onze verborgen relatie (buiten het feit dat het dus overspel was), maar dat het net op alle punten zo goed klikte, maakt het nog veel erger. Ik heb het gevoel dat ik misschien wel eens de liefde van mijn leven vergooid heb.

Nu zit ik dus weer braaf in een monogame relatie met A. Maar het voelt niet zoals ik verwacht had. Ik mis B nu al zo hard! Toch ben ik niet van plan de affaire opnieuw op te starten. Ik doe niet meer aan bedrog; is veel te pijnlijk voor alle betrokkenen. Ik had gehoopt dat ik na het breken met B, weer volop aan mijn relatie met A zou kunnen werken. Maar met dit liefdesverdriet gaat dat niet lukken, vrees ik. De affaire opbiechten bij A is ook geen optie. Het zou de relatie zowat gegarandeerd torpederen.

Ik weet dat ik fout gehandeld heb door vreemd te gaan, maar nu heb ik plots zo hard het gevoel dat B weleens de vrouw van mijn leven zou kunnen geweest zijn, en dat ik enkel bij A blijf uit gewoonte, schrik voor verandering, en misschien ook omdat ik haar niet wil kwetsen door het uit te maken. Ik hou van zowel A als B, maar ben momenteel eigenlijk alleen stapelverliefd op B. En nu ik de relatie met B gestopt heb, lijkt zij natuurlijk op allerlei punten de betere partner. Ik ben er vrij zeker van dat als ik met B zou doorgegaan zijn, dat we dan iets heel mooi hadden kunnen opbouwen. Maar ik kan A niet lossen, mede door de lange tijd die we al samen hebben gehad en de vele gedeelde ervaringen.

Ik mis B (nu al) zo hard....