Het is nu drie maanden terug dat ik een punt zette achter mijn relatie en nog steeds krijg ik terugslagen waar je U tegen zegt.. zo keihard. Ik jank dan een uur aanéén en moet me echt bij de lurven pakken om weer `normaal' te gaan doen.

Ik schrik hier eigenlijk best van.. zo onstabiel als ik me dan kan voelen. Is dat dan echt allemaal het gevolg van het stoppen van deze relatie of zit er nog meer achter? Ik doe ook stomme dingen door naar Hyves te gaan en haar foto's te bekijken.. de gedachte is om dan te zien dat het in ieder geval goed met haar gaat, maar wil ik dat wel zien? Helemaal `grappig' is dat ik me dan ineens zorgen maak om nieuwe mannelijke Hyves vrienden.. het is verdorie uit, ik heb het met goede redenen uitgemaakt en ga nu ineens bijna jaloers worden op andere mannen in haar leven!! Ik moet het loslaten, haar een nieuwe man gunnen in een relatie die wel werkt en niet meer die escape om toch terug te kunnen willen hebben. Dat is het pijnpunt nu.. ik wil haar nog terug kunnen vragen als het wel goed met haar gaat maar die gedachte moet ik loslaten. Een relatie die 4 jaar om dezelfde spanningen mank liep zal nu ineens niet wel goed gaan lopen.. (en dan dat irri stemmetje in mijn hoofd die meteen roept.. `of kan dat toch wel?')

Waanzinnig hoe mijn geest werkt op dit soort momenten. Ik verlang dan zo naar haar terug, wil mails van haar zien en haar stem horen en tegelijkertijd wil ik dat echt niet.. want ik ben niet zomaar gestopt. Zij deed mij pijn en ik deed haar pijn en ik weet diep in mijn hart ook dat als ik haar dan hoor of als ik dan van haar lees ik meteen weer geconfronteerd wordt met waarom het niet ging. Ik weet donders goed dat ik, als we weer samen zouden komen, na een maand weer in dezelfde stress zou zitten.. en zij ook... Ze is niet wie ik wil maar mijn geest maakt van de herinneringen aan haar iemand die ik 100% wil.. zonder de ruzies, zonder de spanningen en met enkel de mooie kanten..

Dat is denk ik het grote gevaar van mijn liefdesverdriet. De mooie herinneringen vormen een persoon die ik altijd gewild heb.. de ruzies verdwijnen, de jaloezie van haar is weg, we lopen enkel nog dolgelukkig samen door de bossen, we vrijen weer alsof het de eerste keer is, er zijn geen dagelijkse beslommeringen, geen storende kinderen, geen andere vrouwen die haar onzeker kunnen maken, geen afstand tussen haar en mijn huis, geen werkdagen. Enkel één lange vakantie met haar zonder de rest van de wereld.. pfff.. hoe naief kunnen gedachten zijn!

Liefdesverdriet maakt me blind voor de ware aard van de relatie en de ware spanningen en irritaties die er waren..

Liefdesverdriet is gevaarlijk en ik zoek keihard naar een manier om los te laten en weer 100% in het leven te gaan staan.