Onze relatie is nu 7 weken voorbij en duurde 2,5 jaar. Het gevoel was weg en ze heeft dit meerdere keren aangegeven. Ik had er iets mee moeten doen. Ik heb dit nooit zo gezien of serieus genomen waardoor ze uiteindelijk de relatie heeft beëindigd. Ik heb volgens haar niets gedaan met haar nood-kreet, terwijl ik altijd het gevoel had dat ik het goed deed.. Zoals elke man zie ik nu pas in wat ik mis en wat ik verkeerd heb gedaan..

Mijn eigen fouten ken ik, mijn ergernissen aan haar ook. Ik heb ze amper durven uit te spreken omdat ik bang was haar te verliezen, of dat ze kwaad werd. Ik was mij zelf niet meer en liep lange tijd op mijn tenen.

Gister weer een woede uitbarsting gehad nadat ik haar tijdens het stappen met een vriend van mij zag praten. Een vriend waarvan ik denk dat hij achter haar aan wil gaan. Ik denk echt dat deze vriend de regel “je gaat nooit met de ex van je vriend er vandoor” niet respecteert.. Waarschijnlijk is het niet zo, maar in deze situatie zoek en denk je altijd iets bij beelden of berichten die je verneemt.

Mijn ex heeft gister aangegeven dat het voorlopig niet goed zal komen, al wil ik het zo graag. Gister gaf ze ook aan via whatsapp dat ze helemaal gek wordt van mijn gezeik over onze relatie..

Ik liet de eerste 2/3 weken veel tranen en voelde mij enorm down. Hierna heb ik het whatsapp contact willen verbreken maar kreeg al na 2/3 dagen berichtjes van haar. Ze miste mij ook en raakte redelijk in paniek toen ik niet reageerde. Dingen als “je zal wel een ander hebben..” werden uiteraard ook verstuurd, dit was uiteraard niet, want ik wil nog steeds alleen haar. Aii, de valse hoop.. die moet ik nu juist gaan verwerken. Dat is ook de reden dat ik dit bericht schrijf.

Hierna kwam weer rustig whatsapp contact maar ik kwam steeds terug op onze relatie en een toekomst met haar. Dat heeft het eigenlijk wel weer verstoord.. Het helpt overigens niet mee dat een van mijn beste vrienden vorige week ook zijn vriendin is verloren, en ook dat waarschijnlijk nooit meer wat wordt. Al willen wij alle twee hetzelfde, en hebben we altijd alles voor onze meid over gehad, we zitten er nu samen mee te kijken..

Sinds ik zijn verhaal aanhoorde ben ik er zelf ook weer helemaal aan onderdoor, en het ging net iets beter.. Ook al kwam dat omdat ik weer contact had met mijn ex, maar zij er dus nog niet meer mee bedoelde dan dat..

Ze gaf enkele dagen geleden aan gewoon te willen praten, niet alleen over de relatie of het opnieuw proberen, ze is er namelijk nog niet klaar voor. Ik kan niet normaal met haar communiceren als blijkt dat het uiteindelijk toch nooit meer goed gaat worden. Dan blijft het contact met haar en kan ik het zelf ook niet verwerken..

Om minder aan haar herinnerd te worden heb ik het whatsapp gesprek verwijderd, auw, dat doet eigenlijk best pijn.. de foto’s van ons verwijderen van de telefoon is zelfs nog moeilijker. Ik heb toch ook goede herinneringen aan haar? Waarom moet ik haar dan uit mijn gedachten verwijderen? Het is wel beter als ik het doe, toch?

Ik probeer nu geen berichten meer te sturen en wacht op een bericht van haar, verdomme.. ben ik dus weer aan het hopen op herstel. Ik moet gewoon mijn leven oppakken en niet blijven hopen dat het goed komt. Ik moet denken “Doe je ding, maak lol. Liefde komt als het komt.” Maar stiekem hoop ik wel dat zij de persoon is die weer aan mij verbonden zal worden.

Ik denk dat ik pas na deze 7 weken aankom bij het acceptatie onderdeel.. Hierna kan ik proberen het los te laten. Nu op dit moment voel ik mij redelijk, maar over enkele dagen weer rot, als ik geen contact met haar heb gehad. Het gemis komt en gaat.. en ik ben bang dat dit nog lang zo blijft. De schrik dat zij een ander krijgt of intimiteit heeft met een ander krijg ik een brok van in mijn keel, bang dat ze tinder heeft/krijgt, etc.. Pff.. ik moest dit echt even kwijt!