Nu een half jaar zijn we uit elkaar, mijn ex en ik. Het was een heel pijnlijke breuk. Ik hield zielsveel van hem en van zijn kindje, dacht echt dat hij de man van mijn leven was, maar ik moest met hem breken. Ik ben iemand die omarmd wil worden door liefde, die veel warmte en liefde wil voelen. En hij kon dat niet geven, niet op de manier hoe ik wilde. Hij hield van me, dat wel. Maar ik merkte daar soms zo weinig van dat ik twijfelde, onzeker werd, achterdochtig werd.

Ik heb er dus een punt achter gezet. Het bracht me naast enorm veel verdriet, wel rust. Ik moest me niet meer onzeker voelen, moest niet meer twijfelen of hij nog wel van me hield of niet. En ik nam nieuwe stappen in mijn leven: ik heb een huisje gekocht voor mezelf, ben gaan solliciteren voor een andere job ... maar toch .... ik dacht dat ik mezelf beter voelde, dat het beter was zo ... hoe komt het dan dat nu, na een half jaar, het liefdesverdriet weer komt bovendrijven, pijnlijker dan ooit tevoren?

Ik voel me vaak eenzaam. Ik heb een aantal heel goede vriendinnen, maar ik mis een partner met wie je dingen kunt delen, met wie je weekend niet eindeloos voor je uit ligt te staren, maar een weekend waarin je samen met het gezinnetje leuke dingen kunt doen. Ik mis iemand bij wie ik altijd terecht kan, iemand die van me houdt, no matter what ...

Er is nu een man verliefd op me, en even heb ik me daarin laten verleiden. Het voelde even zo goed dat er terug een man was die me speciaal deed voelen, die lief voor me was ... maar ik hield zowel hem als mezelf voor de gek. Ik hou nog steeds zoveel van mijn ex, vergelijk elke man met hem.

Het is zo raar, ik weet al de dingen waarom hij met niet gelukkig maakte, waarom houd ik dan nog steeds van hem en waarom denk ik dan weer terug heel de dag aan hem, en waarom doet mijn hart dan weer zoveel pijn?