Hee beste "SensitiveMale"...

Echt rot voor je, zo,n ervaring, zo traumatisch, dat het je leven veranderd, ik heb zeven maanden een relatie gehad met een vrouw van 41 die precies (wist ik achteraf) hetzelfde mee heeft gemaakt, ook ongeveer 20 jaar geleden ...
Haar grote en eerste liefde heeft haar waarschijnlijk bedrogen maar ik kan je niet het exacte verhaal vertellen omdat ik dat ook niet te horen kreeg van haar...
Na twintig jaar ook voor "veiligheid" te hebben gekozen (zij) kwamen wij elkaar tegen en waren op slag verliefd...
Dat was zò moeilijk voor haar, om er aan toe te geven, dat ze het na èèn week uitmaakte....
S-Avonds kwam het weer goed maar de toon was gezet...

Het vreemde was nog, ze geeft "zelfbewustzijn-trainingen", maar koos toch voor veiligheid...
Dat deed ze, twee maanden nadat ze het op een hele oneerlijke manier "uitgemaakt" had met mij...
Ik kwam haar tegen op een feest met haar nieuwe vriend... absoluut niet haar type...
Weet je, als je, zoals ze zei, 16 jaar niet zò verliefd bent geweest op iemand... Kan je nooit na twee maanden weer een "ware" tegenkomen...
Geloof mij, "No wishfull thinkin" van mijn kant af hoor..!! Maar wat ze mij vertelde, hoe ze naar mij kon kijken.... Wij waren de ware voor elkaar....

Het gaat nu weer goed met me, maar nu ik het weer opschrijf doet het mij nog steeds veel verdriet, vooral de manier hoe het allemaal gegaan is kan ik moeilijk verkroppen....
De eerste drie(!!) keer kwam ze langs om het persoonlijk uit te maken met me, maar was de aantrekkingskracht veels te groot, zodat we drie keer in elkaars armen eindigden...

Ik weet dat ze nooit gelukkig zal zijn, zolang ze dit "liegen" tegen -voornamelijk- haarzelf vol kan houden...
En omdat jij het wèl toegeeft ben je al verder als dat zij hierin is..!!
Want toegeven..?? Dàt kan ze gewoonweg niet, dat zou gezichtsverlies betekenen..!!
Ik zweer het, ik mis haar verschrikkelijk, wij zijn ook zielsgeliefdes van elkaar (ook niet waar natuurlijk volgens haar), maar ik heb het moeten loslaten...

Vriend, doe niet wat zij wel doet -een leven lang plastic-liefde praktiseren..!!
Leef, het gaat zoals het gaat, het verleden is geweest..!!
Onvoorwaardelijke liefde komt onverwachts altijd..!!

Groeten...

Herkenbaar. Ik verloor eens mijn grote liefde, en daarna nog twee keer een "minder" grote liefde. Psychologische hulp en medicijnen, ik ken het allemaal.
En nu ga ik weer de molen in... Want na 10 jaar na mijn eerste grote liefde kwam ik een half jaar geleden mijn tweede grote liefde tegen. Vol van verlatingsangst ging ik toch de drempel over, doodsbang! En het gebeurde mij weer. Ik ben er kapot van. Ik weet dat hij het voor mij is, maar door mijn angsten en doordat hij ook dezelfde angst heeft en ruimte voor zichzelf nodig heeft, zijn wij uit elkaar. De verlatingsangst is als een visuele circel gaan werken. Door de angst verlies je juist hetgeen wat je zo lief is., Volgens de psycholoog heb ik traumaverwerking nodig, en dat traject ga ik nu in. EMDR noemen ze dat. Vroeger veel toegepast bij oorlogsslachtoffers, en nu ook bij mij. Klinkt best gek! Maar ik ga er volledig voor. Ik wil nu voor eens en altijd afrekenen met mijn angst.
Liefde is voor mensen zoals ons niet prettig. Het voedt je angst, en juist daardoor verlies je het. Ik kan eigenlijk niet eens echt genieten van liefde zoals een ieder ander wel kan. Je neemt je angst overal mee naar toe... Tja liefde!

Sterkte anyway!