ik ben 14 jaar en ik ga kapot van liefdesverdriet
heel veel mensen vinden het waarschijnlijk raar & geloven niet dat ik dat op mijn 14e kan voelen
maar ik voel het zo sterk & ik heb het gevoel dat ik dit echt niet volhou

ik had 7 maanden met een jongen , en ik wist gewoon zeker dat ik nooit bij hem weg zou gaan . het was gewoon zo perfecht, we pastte zo perfect bij elkaar en hij was gewoon de ware. hij zij altijd dat hij het ook zo voelde & hij beloofde me 4 dagen voor hij me dumpte nog dat hij nooit bij me weg zou gaan. het enige verschil was dat hij gelovig was en ik niet..

alles was helemaal perfect, tot hij een christelijk festival had & opeens begon hij vet droog te smsen enzo , ik vroeg hem steeds wat er was en uiteindelijk begon hij dat ik niet christelijk was, en dat hij daar niet mee kon leven enzo. op zondag kwam ik er toen achter dat hij een christelijk meisje leuk vond & zij hem. ik heb toen heel lang met hem gepraat, hij zat ook huilend aan de telefoon en op het eind zij hij dat hij haar zou vertellen dat hij haar niet leuk vond & mij had.
integendeel, maandagmorgen begon hij dat het niet kon tussen ons & hij maakte het uit via sms..
hij zwoor dat hij niet was vreemdgegaan, maar later hoorde ik van mensen dat dat wel zo was. die zondag nacht dat hij met haar ging praten, verteldehij niet dat hij mij had maar ging hij dus vreemd. dat deed mij zo pijn, vooral omdat hij er dus gewoon om loog & ik hem geloofde, ondanks dat iedereen zij van wel .

na 2.5 week had hij verkering met haar, hoewel hij wist hoeveel pijn het mij deed & ik heb zovaak huilend/ smekend op heb gebeld omdat ik gewoon niet zonder hem kon
hij heeft me ook erg genakt, bijvoorbeeld privedingen van ons aan jongens verteld zodat de hele school & het hele dorp me achterna riep enzo, alsof ik het niet moeilijk genoeg had

nu ging het een tijdje weer beter, maar nu is het weer helemaal terug. laatst fietste hij ineens langs & zag ik hem voor het eerst in 3 maand weer, hoewel de laatste x dat ik hem zag ik nog verkering met hem had. hij zij ook nog tegen allemaal mensen dat hij me nieteens herkende hoewel dat onzin was want hij keek me aan & keek later nog achterom.

nu zit ik weer elke dag te huilen en huil ik mezelf elke avond in slaap, ik kom er gewoon nit overheen..
ik hou het niet vol het doet zoon verschrikkelijke pijn,
en ik heb er ook over gedacht naar een psycholoog te gaan maar ik weet niet of dat heel raar is, om op je 14e met liefdesverdriet daarheen te gaan.

misschien hebben jullie nog tips voor mij

groetjes