Ik zal mijn verhaal maar even kort houden..
Tis allemaal anderhalf jaar geleden begonnen.. Het ging toen op dat moment heel slecht met me, tot deperessief aan toe. Ik had op dat moment geen contact meer met mijn ouders, en ik zat na lange tijd nog steeds met shit gevoelens van mijn vorige ex. Ik sloot me op in mijn kamertje, ging niet meer naar school, geen tijd voor vriendinnen etc. T'enigste wat ik deed was uitgaan, uitgaan en nog eens uitgaan. Want ik wou weer een nieuwe vriend.

Toen heb ik mijn ex een keer ontmoet. De wereld ging weer voor mij open. Hij is een hele slimme en lieve jongen. Hij heeft er voor gezorgt dat ik weer op het rechte pad kwam. Dat ik weer zin had in het leven en alles me mee zat. Ik ben na een half jaartje bij hem ingetrokken. We waren elke dag bij elkaar. Deden bijna alles samen. En we voelden elkaar precies aan. Iedereen zei altijd tegen ons dat we zo leuk samen waren en dat we heel goed bij elkaar pasten.

Totdat mijn ex met ideeen kwam om naar australie te gaan. Hij wil daar een bedrijf op gaan starten met 2 vrienden van hem. Ik voelde me kut, maar ik dacht ja nouja boeie ik heb vaak genoeg vakantie dus dat moet opzich nog wel kunnen. Mijn ex dacht daar op dat moment ook zo over. Alleen de laatste maanden van de relatie begon die daar aan te twijfelen, en dacht hij dat het niet verstandig was om de realtie te houden. Om het gemis een belemmering zou zijn op zijn prestaties daar. Waar ik wel in kan komen. We hebben het onderwerp een beetje vermeden totdat de ideeen echt realistisch werden en we samen hebben besloten om de relatie te beindigen als hij weg zou gaan. Wat we allebei overigens heel kut vonden.
We zouden er nog het leukste van maken tot aan de zomer, en samen blijven. Tot een maand geleden, we hadden een beetje ruzie en hij kwam thuis en zei; ik kan het niet meer.. Ik besefte het niet zo goed, en drong niet echt tot me door. Maar het was echt. Ik had het idee dat hij een beetje in de war was, omdat hij het allemaal niet meer wist, hij had het druk met school en was met zn gedachten veel bij australie.

Toen storte ik in, in de realtie zelf had ik eigenlijk niet echt door dat ik zoveel van hem hou we waren meer broer en zus geworden. Het was gewoon heel fijn om bij hem te zijn en het was nooit saai.
Het was zo vertrouwd iemand waar je alles tegen kunt vertellen, je was nooit alleen etc.

Nu in een week tijd heb ik een kamertje moeten zoeken, het is zoo moeilijk.. ik moet nog vaak terug naar onze kamer waar we met zn tweeen zaten, om spulletjes te pakken ofzo. Ik kan dat niet meer, zoveel herinneringen.
Alles maar dan ook echt ALLES laat me aan hem denken, soms heeft het niks met hem te maken maar dan maak ik een stomme connectie met iets wat dan wel weer met hem te maken heeft. Er gaat deze week geen minuut voorbij zonder aan hem te denken, het maakt me gek!

Ik ben bang dat ik weer in hetzelfde ritme kom als de vorige keer, dat het heel lang gaat duren voordat ik er overheen ben, en alles links laat liggen. Ik wil dat niet, maar heb het gevoel dat ik voor mijn laatste ex nog meer heb gevoeld dan van mijn eerste ex, en ben daarom bang dat het me niet gaat lukken.

Hij wil heel graag vrienden straks met mij worden.. want hij wil mij gewoon niet helemaal kwijt. Ik hem natuurlijk ook niet maar ik weet niet of ik dat kan. Hij belt ook nog wel eens om te vragen hoe het met me is omdat ie een beetje bezorgd is.

Ik weet het gewoon allemaal even niet meer, ik zit mezelf helemaal op te vreten!

(hij is wat langer geworden dan verwacht

Robin