Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven ik heb geprobeerd alles los te laten en af te wachten wat er zou gebeuren.
Een paar dagen na mijn vorige blog kreeg ik opnieuw een reactie op het ik mis mailtje. Helemaal zenuwachtig open ik het staat er in:

Ik mis je ook, en wil graag weer met je praten.
jij blijft zoooo bijzonder.

Daarop heb ik niet gelijk geantwoord zelfs een hele week niet om hem ook te laten voelen dat ik niet altijd gelijk klaarsta.
Heb toen een mail terug gestuurd met de vraag wat zijn voorstel dan was. Hierop kreeg ik de volgende dag antwoord dat hij graag een keertje wilde bellen. Stiekem viel dit me een beetje tegen natuurlijk want waarom via z'n omweg??? Doe niet zo moeilijk en bel gewoon.......
Ik heb dus toen geantwoord: Dan doe je dat toch?!

Dat was dus afwachten maar de volgende avond belde hij niet
De hele tijd had ik in de zenuwen gezeten omdat ik ergens bang ben voor het gesprek. Ook de volgende avond belde meneer niet.
Dat vond ik toch wel erg gemeen want waarom schrijf je dan dat je me graag bellen wilt?? Dit viel me erg zwaar en dus ben ik ook na 2 dagen al geknakt en heb gemaild waarom hij me dan niet belde??
Stom ik weet het maar ik kon niet meer zo zenuwachtig de hele tijd en stiekem de teleurstelling! Eerst blij zijn met de mail want hij mist me:D en dan vervolgens dus niet zo heel erg blijkbaar!
Op deze mail kreeg ik zaterdag het antwoord dat hij me morgenavond gaat bellen.......
En nu, nu twijfel ik weer door alle emoties die het alweer teweeg heeft gebracht en ik dus bang ben dat het me niks oplevert alleen maar meer verdriet:(
Soms weet ik het echt allemaal niet meer opnemen of niet??