Soms gebeuren er dingen in je leven die je gewoon een keer moeten overkomen. Dit is ook het geval met de liefde.. je kan op slag verliefd worden en een goede relatie hebben met af en toe een woordenwisseling.. want dat hoort er gewoon bij Liefde is dan ook in harmonie met elkaar samenleven, elkaars ergernissen accepteren en voornamelijk praten. Dat is het belangrijkste..

De grootste domper is dan ook om na een periode van ong 1,5 jaar aan de kant gezet te worden wegens twijfels en .... wat moet je daar dan van denken. Je hebt geen reden om te bedenken dat er eerder wat speelde, verjaardagen werden normaal geviert je krijgt een weekendje weg voor je verjaardag met je 'geliefde', je gaat voor gezellig met je beste vriendin op vakantie en bent blij elkaar weer te zien. Hebt elkaar onwijst gemist en wil niet meer zonder elkaar op vakantie. En dan ineens is het zijn beurt, met 3 vrijgezelle op vakantie naar een party eiland.. als vrouw zijnde heb je een bepaald instinct dat zegt: "er klopt iets niet" er wordt kortaf gedaan, de woorden 'ik mis je' en 'ik hou van je' komen niet meer van harte.. de landing op het vliegveld gaat niet met alle plezier, de spanning is om te snijden.. maar dat is die zelfde avond al weer verholpen, een dag later moet je helaas weer aan het werk terwijl je het liefst wilt blijven knuffelen.. genieten van elkaar na een paar dagen niet bij elkaar te zijn geweest met een mega afstand.. toch knaagt er nog steeds iets.. er is iets aan de hand maar wat?

Een dag later wil je dat de woorden er uitkomen.. en ga je praten met je geliefde.. wat blijkt: 'er is daar wat gebeurt.. geproeft van het vrijgezelle leven' en dan komen de woorden.. ik twijfel, ik weet niet wat ik moet doen.. met tranen en hortend en stotend wordt er voor je besloten dat je geliefde het niet gepast vind om met twijfel verder te gaan.. en dattie er achter wilt komen waarom die twijfelt...... en dan is het pats boem klaar over en uit.. Je relatie van ong 1,5 jaar is ineens verledentijd.... de liefde die je kreeg, de geborgenheid, het vertrouwen... ineens weg.. de plannen die je met elkaar had gemaakt, en dan begint eigenlijk de rouw, het besef.. de rouw om het verlies..Je wilt niet loslaten, je hebt hoop dat het nog goed komt, en dat de persoon in kwestie uiteindelijk ook dat gevoel heeft, dat is het moeilijkste afwachten.. loslaten terwijl je niet wilt loslaten. Maar in je hart blijft dat vlammetje voor die persoon branden.. tot die ene dag.. die ene dag die alles anders maakt..

Sorry dat ik een beetje in de 2e persoonschrijf.. maar zo voelt het gewoon alsof het niet over mij gaat..