Ik heb zelf in het verleden een relatie gehad met een man die ook een aversie leek te hebben tegen de titel ‘(vaste) relatie’. Het manipulatieve was dat wij, onofficieel, alles deelden wat je binnen een ‘relatie’ mag verwachten. Hij mij bleef opzoeken, bleef uitnodigen, sexueel bleef uitdagen. Ook hij vertelde me dat ‘er niemand anders was’, hij ‘alleen met mij wilde zijn.’ En de ultieme jokerkaart die hij er altijd bij moest trekken: ‘waarom moet het een naam krijgen?!”

Wanneer wij conflicten hadden die, ironisch, altijd leken te ontstaan door mijn onzekerheid & wantrouwen en zijn weerstand omdat het hem wederom dwong om ‘verdomme eens een moedige keuze te maken’, was zijn argument altijd: “kijk—en dit is precies waarom ik geen relatie wil!”. Hij was niet in staat om in te zien dat onze problemen eigenlijk ontstonden omdat hij weigerde een duidelijke keuze te maken. Voor mij, voor ons. Het maakte dat ons samenzijn op drijfzand werd opgebouwd. Één verkeerde beweging en we zouden ten onder gaan.

Wanneer ik me stil hield en me in feite dus schikte aan zijn voorwaarden, was er nooit iets aan de hand. Uiteraard, bedrieglijk, want voor mij was er ‘altijd iets aan de hand’. Want ik wist, door ons samenzijn niet officieel te maken, hij gewoon alle kaarten in handen had.

Ik heb het uiteindelijk verbroken. Omdat de pijn & onrust van het ‘niet weten’ en het ‘niets kunnen opbouwen op basis van ‘we hebben geen relatie’, vele malen erger en verwoestender was dan de behapbare pijn dat het over was—maar waarbij ik wel de rust vond in weten waar ik aan toe was. Duidelijkheid, eindelijk!

Ik vraag me af: heeft hij je misschien toch niet genoeg gekwetst? Want je probeert wederom samen met hem ‘iets op te bouwen’ en in hem/”jullie” te investeren, terwijl hij jou eigenlijk met dezelfde (alleen voor hem gunstige) voorwaarden als toendertijd, tegemoet treedt. Bijna alsof hij heel bewust een slag om de arm houdt zodat, mocht het inderdaad gebeuren dat er een interessante, beschikbare en aantrekkelijke andere jonkvrouwe ten tonele verschijnt, hij hierop ‘mag’ en ‘kan’ reageren—aangezien hij met jou ‘geen relatie heeft’. Hij heeft zich hier heel goed ingedekt, want hij zal jou hiermee altijd schaakmat zetten.

Want: "Pff, ja jesus, je wist toch, Melanie, dat dit ‘geen relatie was?!"En: "Ik ben dan toch ‘vrij’ om te doen wat ik wens? Ik heb het je toch duidelijk aangegeven?!"

Hij zegt nu, heel mooi, ‘dat hij alleen behoefte heeft aan jou.” En: “Als ik nog met anderen sex had was ik toch niet zo close met jou?". Hmm, dat leek in het verleden ook geen probleem, toch Melanie? Close zijn met jou, terwijl hij ook met anderen ‘bezig was’? Je krijgt precies dezelfde signalen als alle voorgaande keren dat je deze ook weigerde te zien—en waardoor je gekwetst werd. Dus feitelijk, hoe hard dit ook mag klinken, faciliteer je zijn gedrag omdat je het blijft toestaan.

Stel: Je krijgt een baan aangeboden, die alles in zich lijkt te hebben van de droombaan waar je je hele leven al over fantaseert. Een baan die je vervulling zal kunnen geven, voldoening, zelfwaardering, zelfontplooiing. De baan is van jou, mits je wel genoegen neemt met het feit dat je ‘geen contract’ krijgt, hier geen afspraken over kunt maken en de baan dus echt van dag-tot-dag hebt te nemen.

Wat betreft deze baan op de lange termijn? “Uh, willen we geen afspraken over maken, mevrouw Melanie. Als we jou officieel aannemen, is het een ‘vaste baan’—en dat willen we niet. Wees nu maar blij dat de baan in ieder geval vandaag wel van u is en geniet daarvan?”

Zou je nog steeds bereid zijn om alles in deze baan te investeren? Ook al worden er niet bepaald gunstige vooruitzichten geboden?