Ik dacht dat het in onze relatie ging over vechten voor elkaar als er een breuk is ontstaan... Dat we elkaar namen zoals we waren, liefhadden hoe we ook deden, zowel in het hier en nu zijn als plannen maken voor een toekomstig leven samen.

Dat je communiceert met elkaar op een heldere en open manier met elkaar zonder elkaar verwijten te maken, zonder de bal direct terug te kaatsen naar waar die vandaan komt.

Ik had/heb oprechte gevoelens voor haar, ik was dan misschien niet altijd de meest leuke persoon die er op aarde rondloopt, ik maakte mijn fouten, keer op keer... Maar dan vraag ik jullie oprecht vanuit mijn hart: zijn die oneffenheden binnen een relatie, die imperfecte dingen, die breuk die er op een gegeven moment in haar gedachten is ontstaan en die uitgegroeid is tot een veel groter issue dan eigenlijk nodig was, het waard, het echt waard om zomaar ALLES aan de kant te zetten wat je met elkaar hebt opgebouwd, zomaar alles weg te donderen en weer verder gaan alsof er niks aan de hand is?

Kijk, ik pretendeer niet dat ze "zomaar" is doorgegaan... But it sure as hell looks that way.

Ik vraag me geregeld af: was dit het dan? Helemaal niks meer?