Ik heb mij een tijdje geleden al aangemeld, maar nog nooit mijn verhaal geschreven... Maar vandaag vond ik het moment om toch mijn verhaal eens op papier te zetten..

Ik heb 4 jaar een relatie gehad met een geweldige man en samen een huis gedeeld. Maar wel een man die heel veel moeite heeft om zijn gevoelens te uiten en vooral hier over te praten.. Ik ben namelijk een gevoelsmens. . En het altijd samen fijn gehad. En echt waar ik hield heel veel van hem en hij ook van mij, tenminste dat heb ik altijd gedachten en heb hier nooit aan getwijfeld.
We hebben het laaste jaar van onze relatie veel samen meegemaakt, dit kwam niet door problemen in onze relatie, maar door dingen van buitenaf (familie, werk etc). Dit waren voor ons allebei emotionele tijden. En ik had het hier soms heel moeilijk mee.

Echter heeft hij 3 maanden geleden opeens een punt achter onze relatie gezet. Ik merkte dat hem iets dwars zat en vroeg hiernaar en opeens kwam het hoge woord eruit ''ik weet het niet meer''.
Na een week een break te hebben gehad, besloot hij toch om een punt achter onze relatie te zetten, omdat hij volgens hem mij niet kon geven wat ik verdiende en hij twijfelde...
Ik ben toen ook heel snel verhuisd, contact verbroken en eigen woonruimte gezocht. Ondanks dat ik heel veel pijn had en hem enorm miste, koos ik toch voor mezelf en probeerde heel veel afleiding te zoeken.
Echter zocht hij elke keer weer contact met mij, we hebben toen ook geprobeerd om normaal als ''vrienden'' met elkaar om te gaan (niet elkaar zien, maar mail/belcontact), we hebben elkaar 1 keer gezien die tijd. We hebben namelijk ook veel gezamenlijke vrienden, samen veel meegemaakt en het altijd samen goed gehad, dus ik dacht ik geef het een kans.
Na een tijdje kwam ik er echter achter dat hij een maand na mij al een relatie was aangegaan met een andere vrouw.... Dit deed mij veel pijn en voelde als een keiharde trap na. Ik wist natuurlijk dat dit kon gebeuren, maar had het niet zo snel verwacht.
In de tussentijd heb ik zelf ook wel een aantal dates gehad, maar het was het allemaal niet voor mij. Ik zat met mijn hoofd nog veel te veel bij hem.... En merkte dat ik nog lang niet over hem heen was..
Ik probeerde er mee te dealen dat hij een nieuwe vriendin heeft, maar dit lukte mij niet.. Ik kon hem namelijk niet zien als een gewone vriend, daarvoor voelde ik nog te veel voor hem.
Elke keer als ik hem sprak merkte ik ook dat hij twijfels had over zijn beslissing.. (om een punt achter onze relatie te zetten) en dat hij nog veel aan ons dacht en nog veel om me gaf etc etc etc...
Ik heb toen voor mezelf besloten, omdat ik nog zoveel voor hem voelde, om ook achter onze vriendschap een punt te zetten, want ik kon er niet tegen om hem met een ander voor te stellen.
Ik heb hem een hele lange emotionele brief geschreven en hem precies verteld wat ik al die tijd nog voelde en waarom ik er nu echt voor koos om helemaal geen contact meer met hem te hebben. (dit is het even in het heel kort).
Ik kreeg toen een reactie waarvan ik steil achterover sloeg.. Hij is normaal nooit open over zijn gevoelens, maar toen opeens wel.. Hij vertelde mij dat hij zoveel spijt had van zijn beslissing, elke dag aan ons dacht en hij de stomste fout van zijn leven had gemaakt om mij weg te laten gaan. Hij zei ook dat hij niet achter deze nieuwe relatie staat, hij met haar een relatie is aangegaan om de leegte op te vullen en haar elke keer met mij vergeleek en toen elke keer weer aan mij moest denken. Hij werd er gek van. Maar durfde het nooit aan mij te vertellen.
Hier is een maand overheen gegaan en elke keer werden zijn bekentenissen steeds heftiger... mijn wereld stond hier door weer ondersteboven. Tuurlijk is het fijn om deze dingen te horen van degene waar je van houdt. Maar puntje bij paaltje was hij nog bij haar... en van deze gedachte werd ik gek.
Hij heeft deze week open kaart met haar gespeeld, alleen ondanks dat kon hij toch niet bij haar weggaan en haar pijn doen...
Hij zei dat hij gek van zichzelf werd, niet wist wat hij moest doen, van mij houdt maar het nu niet het juiste moment is om er weer voor te gaan.. Hij zegt dat hij nu vooral ongelukkig met zichzelf is en toen ook al in de put zat met zichzelf..
Ik heb vandaag dus voor mezelf gekozen en achter dit alles een punt gezet! Ik heb het contact op alle mogelijke gebieden die ik maar kon bedenken verbroken. Zodat ik niet weer in de verleiding kwam..
Ik kan het gewoon niet meer, heeft mij teveel verdriet gedaan (vooral nu) en ik wil iemand die 100% voor mij gaat... en ik word gek van dit getwijfel.. Ondanks dat ik dit zelf heb besloten, heb ik er heel veel verdriet om.
Ik houd nog ontzettend veel van hem en kan mij niet voorstellen om hem nooit meer te zien en helemaal uit mijn leven te bannen....? Maar vrienden zijn werkt niet en lovers zijn werkt ook niet..

Kan iemand mij vertellen hoe ik zonder hem verder moet? Ik wil geen hoop koesteren, maar toch blijf ik dat, ondanks alles, toch hebben... En dat wil ik niet meer.. niet op deze manier.

Zo dit was mijn verhaal.. Tips/adviezen zijn welkom!
Ben trouwens een jonge vrouw van 28 jaar.