Hallo allemaal,
Zit nu achter mijn pc, glaasje wijn erbij, tja, maak het toch voor mezelf maar even gezellig. Mijn (volwassen) zoons belde nog of ze dit weekend langs konden komen, nee dus, ik heb er gewoon de energie niet voor.
En dat maakt ons verdriet ook zo moeilijk, als je niet oppast ga je je familie en vrienden ook nog verwaarlozen, je wilt ook niet de hele tijd over je verdriet praten, zeker niet met naaste familie, dan maken zij zich ook weer zorgen.
Daarom is deze site ook zo geweldig, hier kan je praten en wordt je begrepen.
Op mijn werk kan ik er trouwens helemaal niet over praten, wij hebben ook zo'n leuk team, ha, ha.
Alleen wat vriendinnen, maar die begrijpen mijn verdriet niet, want ze zeggen; joh, die man deugde toch niet, je laat iemand na 6 jaar toch niet met zoveel vragen achter, denk na, hij had woede-aanvallen, dronk regelmatig teveel, wees blij en laat hem over aan een ander, voor zolang als dat duurt.
Ja, in wezen hebben ze gelijk, die vriendinnen van mij, maar..... de eenzame uren dat je alleen bent, het lichamelijke verlangen naar je ex. de humor en de speciale dingetjes die je deelde, de woede en haat die je voelt om de vaak respectloze manier waarop je behandelt bent en bovenal het weten dat het over is en dat het nooit meer terugkomt, die bijzonder periode in je leven, verbonden aan die ene persoon om wie je zoveel gaf, om wie je alles gaf, maar die dat gevoel blijkbaar niet voor jou had, niet zoals jij voor hem.
Dat zijn vragen en gevoelens die zo'n pijn doen en waar je nog zo lang mee door moet voor het allemaal verwerkt is, als je het al ooit allemaal verwerkt, er zal altijd een stukje gemis blijven.
Vooral de weekenden vallen niet mee, maar toch..... heb ik ook behoefte om alleen te zijn en het verdriet maar in te gaan, ervoor wegvluchten heeft geen zin, dat deed ik in het begin wel, ging overal heen, maar ontdekte dat als ik dan weer alleen thuiskwam ik helemaal kapot ging van verdriet.
Nu is hij op vakantie, met zijn kids, kamperen en ik....blijf thuis, alleen. Zou hij in de vakantie weleens aan mij denken? Zou hij ooit iets van spijt voelen? gemis? nog eens contact opnemen?
Als ik heel diep in mijn hart kijk en voel, weet ik dat ik met mijn gevoel direkt terugga, naar hem, maar ook, met mijn verstand dat ik dan wil zeggen: "nee, ik heb dit achter me gelaten, ik ben er klaar mee".
Als het ooit zover zou komen (alleen in mijn dromen waarschijnlijk)
wat zal ik dan zeggen????
Liefs, Paula50