Leugens zijn verschrikkelijk. Het is een soort verraad. Mijn ex loog , en glashard in mijn gezicht. En ik was geneigd om het allemaal te vergeten. En alleen aan de goede dingen te denken. Maar het liegen is een enorme breuk van vertrouwen. Maar ik mis haar ook nog elke seconde. Ondanks het gelieg. Ondanks de ontrouw en ondanks dat ze uiteindelijk met iemand anders is nu. Ik voel me dan ook zo'n sukkel.
De waarde die ik aan de relatie gegeven heb, was kennelijk een hele andere dan voor haar. En dat doet pijn.
Ik denk wel eens...ik hield niet van haar, maar van het beeld dat ik van haar had.
Ik hoop nog elke dag dat ze me belt en dat ze me mist en dat ze stom is geweest. En dan? Dan moet ik haar gaan vertrouwen. Kan ik dat nu nog...na alles wat er gebeurd is?
Voor mij is er ook niet iemand anders die in haar plaats kan staan. Ik vind niemand leuk genoeg. Je bouwt iets op met iemand..tenminste dat denk je dan, een vertrouwdheid. Die kan ik niet met iedereen hebben. Helaas.
De pijn is gigantisch...elke dag weer...ik ga naar mijn werk..kan het nog net volhouden tot ik weer naar huis kan en in de auto wil ik alleen maar huilen. Wat ben ik een drama-koning.
En de meesten hier herkennen dit. Voor mij was het nieuw...deze mate van ldvd...ook al ben ik 44!
Dit duurt al een paar maanden. In het begin, na de ontdekking van de ontrouw, was er alleen maar stress en boosheid. En een onvermogen om normaal te functioneren in het dagelijks leven. Ik deed m'n werk als een zombie. En in die eerste paar maanden zagen we elkaar ook nog.
Dat eindigde met een woede-uitbarsting van mijn kant, waarbij ik een keukenkastdeurtje heb gesloopt. Dat was fout, maar ik voelde me zo gefrustreerd. En het is vaak makkelijker om boos te zijn dan te voelen dat je je gigantisch kut voelt.
Na een paar maanden en gebeurtenissen gestopt. Ze wilde mij blijven zien en ook die ander. Dat vond ik niet acceptabel. Dat vond ik verschrikkelijk. Het feit dat ze met een ander in bed ligt en intimiteiten deelt...als ik daar aan denk, dan doet mijn hart waanzinnig veel pijn.
Nu voel ik die pijn. Ik huil me ongans. Eerder was ik alleen maar superboos en zwaar gestressed. Nu voel ik ontzettend veel pijn, elke dag weer. Ik weet niet of dat een verbetering is. Ik mis haar ontzettend. Ik mis de kwetsbaarheid die we soms deelden. Soms streel ik mezelf met de gedachte dat intimiteit voor haar te bedreigend is, dat het voor haar fijner is om een oppervlakkigere relatie te hebben. Waarbij het niet op intimiteiten aankomt, maar op gewoon alledaags leven, af en toe sex..en dan weer over tot de orde van de dag. Maar ja, dat denk ik alleen maar om het mezelf makkelijker te maken, want ondertussen heeft ze dus wel een relatie met die ander en wordt dat automatisch steeds intiemer. En ik weet dat ik alle hoop bij mezelf moet uitbannen. Om door te kunnen gaan.
Wat een giga kutsituatie. Om altijd maar pijn te voelen en het gemis te voelen.
Nou..weer het een en ander van me af geschreven...sorry voor de onsamenhangendheid van mijn blogs, het is moeilijk de knoop te ontwarren van emoties.