Het is alweer 12 dagen uit en heb veel ups en downs. Vandaag heb ik het een of andere manier erg moeilijk en voel mij ontzettend leeg van binnen Het enige wat ik nu heb zijn de herinneringen van ons samen en die blijven flitsen door mijn hoofd heen de hele dag door. Ik wil zo graag dat ze ophielden, maar dat lukt mij niet. Ik zie hem nog zo levendig voor me... Kan mij alles nog zo goed herinneren. Hoe verliefd hij keek toen hij mij voor het eerst zag, hoe blij ik was dat ik zo'n leuke jongen had ontmoet, hoeveel ik hem vertrouwde. Ondanks onze verschillen, hoe lekker wij tegen elkaar konden aankruipen aan het einde van de dag en hoe lief hij mij wakker kuste 's ochtends. Hoe kan ik zoiets vergeten? Hoe kan iets wat zo lekker en goed aanvoelde, zo fout voelen achteraf? Ik had niet eens zo door dat ik zoveel van hem heb gehouden...

Het doet pijn, heb een grote wond in mijn hart. En het lijkt alsof het niet wil genezen, wat ik ook niet probeer... Vogeltjes zijn allang opgehouden met zingen en mijn zonnetje schijnt niet meer. Heb levenslust verloren...

Hoe accepteer ik in godsnaam dat het echt helemaal over is? Hoe kan ik dit een plekje geven in mijn hart zonder dat het pijn doet? Het leven zit raar in elkaar. Liefde hoort geen pijn te doen, maar waarom doet dit zo veel pijn? Waarom blijft de liefde bestaan, als de andere heeft gekozen om weg te lopen? Het is niet eerlijk!

Ik weet dat tijd alle wonden zal helen, maar voel mij daardoor niet beter van op dit moment. Voel woede, en tegelijkertijd zoveel verdriet en gemis

Ik realiseer mij dat door deze breuk, hard aan mezelf moet werken. Moet weer eens leren om van mezelf te houden en mezelf op nummer 1 te zetten. Ook accepteren dat dit nooit meer goed komt... en dit is het moeilijkste van alles, conluderen dat het echt nooit meer samen zullen zijn en dat alles tot het verleden tijd behoort. Het lijkt een onmogelijk idee, maar ik zou daar aan moeten wennen...

Liefs