Liefde overwint alles
SURE!

het doet zo'n ongelofelijk veel pijn, het lijkt net of dat je hart uit je lijf is.

ik ben nu 21, 4 jaar geleden leerde ik de liefde van me leven kennen, dat dacht ik althans.
we hadden een geweldige tijd. ik zweefde op een wolk alles ging vanzelf.
ik kon mezelf bij hem zijn. natuurlijk hadden we wel eens een meningsverschil maar dat kan ook.
hij heeft me zelf in 2010 ten huwelijk gevraagd.

toen de relatie slechter ging tussen zijn moeder en mij, en ik niet meer bij hem thuis kwam. heeft zijn moeder alleen maar op hem ingepraat, ze weet hoe ze dat moet doen en maakt er degelijk gebruik van. ik was slecht en hij verdiende beter. blablabalabla. ik had zelfs zijn broer beschuldigd van een dief. dat heb ik nooit gedaan. ik heb zelfs met mijn stomme kop excuses gemaakt om de relatie tussen zijn moeder en mij te redden.
hij moest van haar kiezen tussen haar en mij. wat hij koos het zou betekenen geen contact meer met haar of mij. hij koos voor zijn moeder.

vorig jaar april dacht ik echt dat het over was, zijn moeder zat weer te stoken....allemaal leugens over hoe slecht ik niet en hij geloofde dat.

uiteindelijk na vele gezeik was en een verbetering. hij zou weer eens 2 dagen langskomen, me ouders waren er niet dus dat kwam goed uit. ik zou hem voor mezelf hebben. Sávonds kreeg hij een telefoontje dat hij de volgende dag langs moest komen. ik was boos, verdrietig hij zag dat mens elke dag. ik heb hem toch laten gaan.....
later toen hij terugkwam was hij in zichzelf gekeerd. toen ik hem hierna vroeg moest ik me mond houden.
uiteindelijk heeft zijn moeder hem weer laten kiezen. hij koos hierin voor mij dat betekenden dat hij uit huis werd geschopt voor de 2de keer.

hij had geen onderdak, geen huis, geen familie en geen spullen.
na veel wikken en wegen hebben mijn ouders en ik toen besloten dat hij bij ons bleef wonen. dat was mei 2011.
we hadden in het begin het heerlijk. hij had de eerste 4 maanden geen contact meer met zijn moeder. dat was uiteindelijk de beste tijd van onze relatie. hij was vrij en je zag hem verbeteren bij de dag. hij was weer vrolijk en opgewekt.

september 2011 heeft hij voor het eerst met zijn moeder gesproken. hij heeft zelf 2 broers inwonend bij zijn moeder en die misten hem verschrikkelijk. zijn moeder mistte hem ook en hij wilde toch ook weer contact. dat vond ik logisch want het is zijn moeder. had ik geweten wat het voor problemen aan zaten te komen had ik het nooit oke gevonden.

zijn moeder heeft hem zo omgeturnd in dat gesprek dat hij boos en heel kwaad thuiskwam.
hij zou dat ik zijn broer voor dief heb beschuldigd. dat heb ik nooit gedaan, daar hadden we vroeger al een keer ruzzie om maar dat is nooit gebeurd. ik heb gezegd dat ik niet zo ben dat niet zo doen. ik heb altijd het beste met zijn broers voorgehad. maar het was nooit genoeg. ik heb zelfs me excuses aangeboden voor iets wat ik niet heb gedaan allemaal om het in goede banen te lijden.

na dat gesprek ging het weer goed. we waren hard bezig aan onze toekomst te bouwen dacht ik.
hij stook energie in de relatie en kochten nieuwe aanwinsten (bed, kasten) voor de uitzet en om nu al lekker te gebruiken. we hadden besloten een huis samen te gaan kopen. hij moest alleen een vast contract krijgen en omdat hij die nog niet had bleven we nog bij mijn ouders.

December 2011 is hij gewoon met kerst nog 2 dagen bij zijn familie geweest. hij zij dat hij heeft genoten en kwam rustiger thuis dan voorheen dat voelde ik me gelukkig bij.

afgelopen Februari was zijn verjaardag. hij is toen alleen gebeld door zijn moeder, voor de rest lieten ze hem koud. geen kaart helemaal niets.
toen hij in maart er weer een keer naartoe ging, kwam hij weer heel boos thuis. als ik het niet zou goedmaken zou hij tussen haar en mij voor HAAR kiezen! hoe kan je het verzinnen!

hij heeft het er nooit meer over gehad en opeens afgelopen zaterdag! is hij Woest uit het niets. hij is toen om 23.30 vertrokken en heb niets van hem gehoord tot maandag. ik wist die 2 dagen niet waar ik het zoeken moest. allerlei scenario's schoten door mijn hoofd.

hij wilde afgelopen maandag afspreken. dat hebben we gedaan ik dacht dat het goed zo komen echt.
maar je gevoel kan liegen en dat deed het helaas die dag.
na veel gestaar en pijnlijke stiltes kwam eruit. dat hij van me houd, maar niet genoeg om met deze relatie door te gaan. ik probeerde te praten maar zijn besluit stond vast.

dus hebben we ervoor besloten een punt achter de relatie te zetten. hoe moeilijk het ook is. wat had ik dan moeten doen, hem dwingen van me te houden. dat kan ik niet. het moet van 2 kanten komen.

we hebben besloten goede vrienden te blijven maar ik weet niet of ik het kan.
ik ben gewoon zo leeg. heb zoveel onbeantwoorde vragen hoe moet ik verder als ik nog zo ongelooflijk veel van hem houd.