Hoi diep, Layla, idd, kinderen hebben ook verdriet, ik heb het af en toe daar ook moeite mee. Vooral als de jongste na een dag met mamma uitgeweest te zijn thuis aangekomen traantjes moet laten. Hij mist haar, ik probeer hem dan te troosten, en na een tijdje gaat het weer, speelt hij weer vrolijk als vanouds. Hij heeft wel veel steun van de oudere zussen en broer, kinderen onderling hebben enorm veel steun aan elkaar. Als ze genoeg afleiding hebben en plezier maken is het gauw over. Ik probeer zoveel mogelijk te praten met de kinderen, ze hebben allemaal een andere leeftijd, dus de benadering is weer anders. De oudste 2 weten en begrijpen al heel veel, maar de jongste 2 hebben toch een andere benadering nodig. Ik probeer zoveel mogelijk hen buiten de ruzies te houden, maar uiteindelijk weten ze het toch, dus probeer ik ook zo eerlijk mogelijk te zijn. Het doet pijn dat een scheiding ook de kinderen verscheurt, ze zitten namelijk tussen de belangen in van beide ouders. Ik blijf een mens, ik heb moeite om mijn emoties soms in toom te houden bij de kids, vooral als we weer ruzie hebben waardoor mijn boosheid naar boven is gekomen.
Het doet me wel goed dat de kids de laatste tijd enorm zijn opgeleefd, ze maken weer plezier, omdat de situatie toch duidelijk is geworden, dat het zeker is dat we gaan scheiden, en dat ze al gewend zijn om zo te leven, dat mamma niet thuis komt slapen. Daarbij probeer ik steeds leuke dingen met hen te ondernemen, zoals samen schaatsen.
Ik probeer bij tijd en wijle het onderwerp weer op te rakelen, dat het geen taboe is, dat je niet ervoor hoeft te schamen, dat wij gaan scheiden. En dat ik soms boos op hun mamma ben, dat het iets is tussen mij en haar.
Telkens worden ze onzeker als de scheiding naderbij komt, zal zij terugkomen in de huidige woning en moet ik vertrekken? Of gaat zij een woning in de buurt zoeken? Ik wil sowieso de woning niet verlaten, de kids willen ook dat het zo blijft. Puur omdat het al een tijdje zo loopt, dat het erg goed loopt. Ze hebben nu toch een vorm van stabiliteit, ze voelen veilig genoeg zo. Dat is mijn insteek geweest, hen veiligheid, geborgenheid en stabiliteit bieden, door zo min mogelijk te veranderen. Dat is gelukt, ze vragen zelfs erom dat het zo moet blijven, dat ik in het huis blijf en dat zij af en toe op bezoek komt. Ben er ontroerd door, heb ik mijn werk toch goed gedaan, de kids zo zien opleven, en ik wil omwille van de kids en mezelf de woning niet verlaten, ik zal ervoor vechten, en voor co-ouderschap. En zoals diep het zegt, met liefde en aandacht, meer hebben de kinderen niet nodig.

Gr.

Mr Bean

Ik heb een tweeling van 14 en ik moet zeggen dat het per kind verschilt hoe ze er mee om gaan. Toen wij het de kinderen vertelden (eigenlijk vertelde hij dat hij een tijdje wegwilde om na te denken) brak mijn zoon in tranen uit en mijn dochter zat een beetje stil voor zich uit te kijken. De een had verdriet en de ander was boos!
In het begin heb ik ze veel aandacht gegeven en steeds gezegd, dat als ze ergens mee zaten, ze altijd naar mij toe konden komen om erover te praten.
Ook hier weer verschil, mijn dochter heeft geen behoefte, mijn zoon wel.
Toen ik zelf maar verteld heb dat het echt over was, was dit niet echt meer een grote schok voor ze, omdat hun vader heel veel weg was en ze al een beetje gewend waren aan de situatie.
Ook scheelt het, in ons geval, dat de kinderen nu in hun pubertijd zitten en heel veel met zichzelf bezig zijn..
Tuurlijk hebben ze nog af en toe verdriet maar eigenlijk gaan we gewoon door met ons leven zonder A.
We doen met z'n 3en dingen die we anders ook deden, we lachen op zijn tijd, en ik probeer ze een geregeld leven te geven, net als voor de scheiding.
Hij laat het er bij zitten en neemt niet de moeite om 1x in de twee weken contact met ze op te nemen, hij vindt dat zij dat ook wel kunnen grrrrr.
Ik praat nu bijna niet meer over hun vader en dat helpt ook. In het begin hebben ze een moeder meegemaakt die helemaal kapot was en vol verdriet zat.
Dit is gelukkig ook al een tijd over en dat helpt de kinderen ook om door te gaan.
Goeie blog!!!
Letje