dit had op wat details na door mij geschreven kunnen zijn. alleen ben ik gezwicht voor hem dit speelde voor mij al een paar weken geleden.
weer afgesproken na een paar weken waarin ik er al een beetje vrede mee had gekregen.
en aan het knuffelen geslagen. elke dag weer urenlang bellen.
nu heb ik spijt want het lijkt alsof alles nu helemaal ok is. hij is weer net zo lief en leuk als in het begin ooit.
echter de reden waarom ik met hem heb gebroken is het feit dat hij geen confrontaties aandurft en derhalve problemen tussen ons nooit goed uitgesproken werden.
dan ging hij weg en probeerde het probleem dood te zwijgen tot ik besefte dat hij eigenlijk heel zwak en onvolwassen was en het ook voor hem beter zou zijn om helemaal alleen te zijn. om volwassen te worden hoewel hij dat technies gezien allang is hij heeft ook al eerder een langere relatie gehad.
nu besefte ik al snel dat hij het leuk voor elkaar heeft. alle problemen bestaan niet meer want ik ben niet echt zijn vriendin er hoeft dus niets meer uitgepraat te worden.
eigen schuld ik wist het.
een groot probleem is wel dat ik op het ogenblik echt door een hele moeilijke periode ga. om prive te blijven kan ik niet vertellen wat, wel dat ik snak naar af en toe een bemoedigend woord en troost.
de arm om je schouder mijn ouders leven niet meer en familie heb ik hier niet.
dat maakt het moeilijk om nee te zeggen als hij me wil komen helpen en troosten.
ik loop nog steeds met vragen waar ik nooit antwoord op heb gehad het zit me dwars.
anderzijds zegt een stem in mijn hoofd waar is je trots gebleven zeg hem dat het over is. vlak na de breuk heb ik hem niet gezien of gesproken en ik waardeerde de rust enorm gek genoeg.

ik weet met mijn verstand wat me te doen staat maar een ander stemmetje zegt: je ben geen machine en logies dat je blij bent met die arm om je schouder dit kan je niet helemaal alleen.
mijn verstand zegt je kan meer dan je denkt en dat weet je, eigenlijk walg je nu van jezelf en dat gevoel is steeds sterker.
mijn smoes om nog te zwijgen is eigenlijk dat ik de energie niet heb voor een ruzie want daar zal het op uitdraaien. voor hem is alles immers ok, geen gezeur meer wat wil je nog meer maar voor mij zijn het wezenlijke zaken waar ik niet mee kan leven waarom ik de relatie verbroken heb.
gebrek aan vertrouwen is wel de voornaamste.
en dat vreet aan me. sorry dat ik geen antwoord voor je weet.

we zitten wel in bijna hetzelfde schuitje ik wil je wel op de hoogte houden hoe het bij mij gaat.
wij hadden ook even afstand, rust een paar weken geen contakt en toen ging het weer ok leek het.
maar er is niets uitgepraat of opgelost al met al ben ik de underdog in het verhaal. ook al zegt hij zoveel van me te houden me niet te kunnen missen en ga zo maar door. puntje bij paaltje heeft hij wat hij wil en ik neem genoegen met iets wat ik niet wil.
zodra ik het besproken heb met hem zal ik je laten weten of hij nu werkelijk inziet dat problemen niet verdwijnen door je kop in het zand te steken of dat hij boos word en mij verwijt dat er niets veranderd is. dat ik een zeur ben. problemen maak om een leugentje waar ik hem dat meteen moet vergeven volgens hem. ik ben bang voor het laatste en net als jou heb ik net zo goed verdriet al heb ik het uitgemaakt op de lange duur alsnog uit elkaar doet nog meer pijn denk ik.
het enige wat ik nu weet is dat hij tegen mensen liegt om problemen te vermijden ook tegen anderen dan mijzelf. ik wil duidelijkheid merk ik nu ik dit schrijf.
ik voel nu heel scherp dat ik daar meer aan heb dan die arm om mijn schouder.
als hij reageert door alsnog uit te praten, echt geschrokken is omdat ik het uitmaakte en nu ziet hoe belangrijk het is om 100% vertrouwen te hebben laat ik het je meteen weten.
echter ik reken er niet op. ik ben bang dat de koek op is en ik mijn tijd verspil met hem.

nog een ding: bepaalde karaktertrekken verander je niet. nooit. bij mij ook niet. bepaalde vervelende trekjes van mij moet een man op de koop toe nemen en andersom ook maar er zijn natuurlijk wel grenzen aan beide kanten. als je te verschillend bent zal het niet werken.

heel veel sterkte ik zou nog even wachten om elkaar weer te zien dat is de enigste tip die ik je kan geven en probeer te voelen hoe het is om weer te kunnen doen wat jij wilt en je niet meer hoeft te ergeren en energie te steken in een man die gewoon anders in elkaar steekt dan jou.
dit is wel een heel lang stuk geworden neem me niet kwalijk.

hey meid,

je bent niet de enige! ik heb precies hetzelfde meegemaakt, na een relatie van 4,5 jaar te hebben gehad. het is alweer een half jaar geleden en nu voel ik me een stuk beter en begin ook weer te daten!

je hebt gewoon tijd nodig en FOCUS op JEZELF!!! gun elkaar de tijd en neem gewoon even geen contact op. je hebt het NIET VOOR NIETS uitgemaakt. vergeet dat NIET!

ik dacht ook dat ik bijna dood ging terwijl ik zelf een einde aan onze relatie heb gemaakt maar geloof me alles heeft tijd nodig! als ik het kan dan kan jij het ook.

succes x