Vandaag heb ik voor het eerst voorzichtig kennisgemaakt met liefdesverdriet binnen een relatie..
Nooit geweten dat het bestond, nooit de stemmetjes in mijn hoofd toegelaten die dit al zolang roepen en altijd alles bedekt met de mantel der liefde.

Want als er een ding is, wat ik vandaag heb ingezien is dat zielsveel van iemand houden gewoon niet genoeg is om een goede relatie te hebben.

Ik wilde nooit de 'zeikende' vriendin zijn, ik zou ervoor zorgen dat ik bekend stond als de supercoole, spontane, vrijdenkende vriendin. Niet zozeer vrijdenkend als in relaties met andere mensen, maar in het elkaar vrij laten in doen en laten. Niet de fout maken om de man proberen te veranderen zoals je in alle vrouwenblaadjes leest: dit gaat je niet lukken en daarmee jaag je je vriend alleen maar tegen je in het harnas.
Dus oké, de coole vriendin zou ik zijn en elke jongen die mij kende zou wensen dat zijn vriendin ook zo easy-going was als ik.

Vervolgens praat je dus alles goed, elk zogenaamd grappig grapje wat over je gemaakt wordt. Elke sarcastische opmerking ten koste van jou. Je lacht het weg en eerlijk gezegd: het zijn ook grappige opmerkingen. Dat jij nou juist niet vaak het lijdend voorwerp zou moeten zijn, dringt niet tot je door.
Je gaat samenwonen en hoewel je beiden fulltime werkt, neem je toch het leeuwendeel van het huishouden op je... én het regelen van de financiën... én ook zorgen dat je er goed uit blijft zien, dus 2x per week sporten... én het vaakst boodschappen doen. Want je denkt, over een tijdje als we kindjes krijgen ga ik toch minder werken en dan mag ik weer wat minder doen.

Je schrijft zijn rooster op in je agenda, om te zorgen dat je je eigen afspraken met vriendinnen / familie / kapper etc om zijn rooster heen plant. Als er één onregelmatig werkt in een relatie, dan moet je gewoon even schipperen om toch de waardevolle momentjes samen te kunnen hebben. Even lekker samen te eten, te knuffelen en te praten. Of nou ja, praten.. alles gaat goed dus koetjes en kalfjes zijn het onderwerp van gesprek. Je kijkt samen een filmpje liggend in zijn armen en daarna doe je wat stelletjes doen en ga je samen douchen.
Je komt thuis van je werk, alvast voorgenietend van zo'n samen-avondje en als je de deur opendoet merk je dat hij op slot zit. Je draait hem van het slot, opent de deur en ziet dat hij is gevlogen, even tennissen met vriend X en daarna moet er nog eventjes gezellig een drankje gedaan worden.
Ach, als hij om 9 uur thuis is heb je nog een uurtje of anderhalf. Nou ja, hoewel je veel slaap nodig hebt, blijf je toch nog wat langer wakker omdat hij ook nog zo wakker is. 's Morgens breekt het je op, maar denk je terug aan de fijne uurtjes van gisteren en redeneert dat het het waard was.

Je hebt afgesproken dat hij zal stofzuigen, omdat je daar zelf zo'n vreselijke hekel aan hebt. Toch pak je zelf nog maar de stofzuiger omdat je gestoord wordt van het stof en de kruimels die op je laminaat liggen. Als hij opruimt en stofzuigt dan is dat ook vaak grondig dus even de stofzuiger door het huis kan jij ook wel een keertje doen. Vervolgens doe je de hele was inclusief strijk, maak je het bed op, maak je de badkamer en de keuken schoon en zeem je de ramen.

Heerlijk op vakantie van de zomer! Je boekt een vakantie en waarschuwt twee maanden vantevoren dat je op een bepaalde datum de betaling moet voldoen. Als het moment daar is, blijkt dat even niet te kunnen en schiet je meer dan de helft van zijn gedeelte voor. Je schrijft het netjes op op regeltje 15 van het lijstje van dingetjes die je het laatste jaar al hebt voorgeschoten. In het lijstje hou je ook netjes bij, hoeveel hij al heeft terugbetaald. Je verdient nu eenmaal meer dus het moet kunnen.
En ik ben de supercoole niet-zeikende vriendin. Toch probeer je een gesprek erover op te starten, ik kan het allemaal ook niet meer betalen en ik wil toch wat gaan sparen zo ondertussen. Hoewel je dacht zo hard je best te doen om de coole vriendin te zijn, gaat hij een halfuur te vroeg naar zijn werk en laat je weten dat hij even geen zin meer had in dit hele gezeik.

Uiteindelijk haalt het je in en als een familielid je laat weten dat dit voor buitenstaanders geen relatie lijkt, maar alsof je huisgenoten van elkaar bent... ga je een uur zitten huilen op een stoel en stort je je hart anoniem uit op een blog. De eye opener van de familie was goed: de stemmetjes in mijn hoofd bleken toch niet helemaal ongelijk te hebben. Een goede relatie is voor elkaar zorgen en met alles maar dan ook alles voor 100% op elkaar vertrouwen. Dus geen zorgen als je iets zegt of doet, hij zal je helpen en achter je staan. Als je naar hem toebuigt voor een kus, dan geeft hij er een want hij wil je kussen. Niet en plein public voor paal zetten door weg te deinzen en daarom te lachen.

Ik heb verschillende opties.
Praten: ik hoop dat het lukt, hij kan het zomaar weer af doen als gezeik. Zowel het financiële gedeelte als het relationele gedeelte. Zorgen dat je hetzelfde beeld van je relatie hebt en je toekomst.
Weggaan: wanneer hij het niet serieus neemt, weggaan voor een tijdje totdat het inzicht hopelijk komt dat het zo niet werkt.

Maar ondanks al deze scheve dingen, hou ik ongelofelijk veel van hem. Hij is grappig en ik weet dat hij voor mij door het vuur zal gaan. Het laten zien is het probleem. Hij is loyaal en geeft me kadootjes. En soms heeft hij een lieve bui en daar geniet ik dan intens van. Het is een good guy, rustig, vriendelijk en sociaal verder prima onderlegd. Zolang je maar niet de diepte in gaat. Hij is zorgeloos en ziet alles van de zonnige kant. Hij ziet er goed uit, is sportief en enthousiast.

Ik wil dus helemaal niet bij hem weg. Daarom hoop ik zo zo zo erg dat hij wil praten met me en vooral luisteren, dat hij inzicht krijgt in hoe ik me voel.
Ik heb ook dingen fout gedaan, ik heb zo hard geprobeerd hém niet te willen veranderen dat ik mezelf veranderd heb. Mijn identiteit en behoeften onderdrukt. Behoeften in de vorm van liefheid en ultiem vertrouwen. Ook niet bijster slim.
Het hangt allemaal van de komende tijd af: komen we er samen uit? Ik hoop het zo want ik wil het allemaal met hem.