Hallo!

Het is nu zo'n 4 en halve maand uit tussen mij en mn ex (relatie van 3 jaar). We zijn altijd in contact gebleven. Zijn goed uit elkaar gegaan, daarna door een hele lastige fase geweest, dat is een tijd terug gestopt en hebben sindsdien weer goed contact. Paar lastige gesprekken nog gehad maar geen ruzie of iets dergelijks. We zijn zelfs ook al weer 2 keer leuk samen op stap geweest (als vrienden). Ik kan accepteren dat het over is en ben door het ergste liefdesverdriet heen. Ik hou echter nog steeds van haar en op basis daarvan mis ik haar nog wel. Ook merk ik dat ik nog bepaalde 'intieme' behoeftes heb, maar die liggen eerder op het gebied van knuffelen en kussen op de wang, (maar ook op de mond) dan in het gebied van daadwerkelijke sex of sexuele handelingen. (Hoewel ik dat niet af zou slaan). Het is ook wel gebleken dat deze intimiteit an sich geen verliefde gevoelens meer bij mij oproept. Wel heb ik heel duidelijk nog een zwak voor haar, en dat weet ze.

We hebben laatst weer een goed gesprek gehad en nu weet ik niet heel goed hoe ik met de uitkomst daarvan om moet gaan. Ik zal het eerst even kort samenvatten en daarna uitgebreider 'verslag doen' van wat er besproken is en wat zorgt voor mijn dilemma. Aan het einde zal ik de vraag nog een keer duidelijk verwoorden. Omdat het een enorm verhaal is kan dan iedereen voor zichzelf beslissen of ze het helemaal willen lezen

probleem in het kort
Kort samengevat zit ik met de volgende situatie: Mijn ex geeft aan op dit moment geen gevoelens voor me te hebben. In plaats van echter te zeggen: "Wij gaan nooit meer wat worden, move on" (zoals vaak het geval is wanneer een van de twee de gevoelens verliest), laat ze vanaf het begin onze toekomst al 'open' en wil erg graag in contact blijven. Ze kan en wil (net als ik) op dit moment geen specifiek labeltje (vrienden, lovers, exen, kennissen, etc) aan onze relatie plakken en wil dat dingen vanzelf ontwikkelen. Laatst was ze weer heel duidelijk over haar (gebrek aan) gevoelens op dit moment maar leek ze me aan de ene kant vrij letterlijk het groene licht te geven om haar weer te proberen te versieren (bot gezegd) maar benadrukte ze me aan de andere kant dat ze op dit moment geen behoefte had om mij 'na te jagen'. Ik weet niet goed wat ik hier nu mee moet. Ik zou natuurlijk alle contact kunnen verbreken met haar, maar gezien onze situatie zie ik dat eerder als 'weglopen' voor het probleem ipv oplossen. Natuurlijk is dat ook een oplossing, maar ik gebruik deze liever als 'last resort'.

volledige verhaal
Na 3 jaar een hele goede relatie gehad te hebben ging deze uit omdat mijn ex geen verliefde gevoelens meer had. Ik heb de tijd genomen om uit te zoeken wat er mis ging (nooit echt ruzie gehad of wat dan ook) en heb mezelf eens flink onder de loupe genomen. Ik kwam tot de conclusie dat ik haar een tijd lang 'te weinig' aandacht als vriendje heb gegeven. Toen ik na veel hints van haar hier eindelijk achter kwam sloeg ik om naar de andere kant: Te 'needy' zijn. Hier kwam nog wat jaloezie bij toen ze haar nieuwe studie in een nieuwe stad begon en daar in een compleet nieuw leventje met nieuwe dingen terecht kwam en steeds minder aandacht heeft voor mij. Hoewel ik het nooit zeker zal weten denk ik dat dit zeker van grote invloed is geweest op het verliezen van haar verliefde gevoelens.

Toen het uitging leek het in eerste instantie goed te gaan. We gingen goed uit elkaar en spraken een paar dagen later af dat we toch nog wel veel om elkaar gaven en dat we eens rustig samen de tijd wilde nemen om gewoon samen in contact te blijven, leuke dingen te doen en eens te kijken hoe het nou zat tussen ons na een lastige periode (Door mijn 'needy' gedrag en jaloezie, maar ook door haar afstandelijke en kille gedrag waren de laatste weken van onze relatie vrij frustrerend voor beide kanten). Toen ik een week nadat het uit was bij haar was bleek echter dat ze alweer bij een jongen geslapen had waarvan ze mij de weken ervoor overtuigd had dat het 'gewoon een vriend' was, en ze bleek eigenlijk ook direct in een relatie te duiken met deze jongen. Dit kwetste mij heel erg (voelde me ingeruild, zat met vragen of ze misschien in de weken ervoor tegen me gelogen had over deze jongen, hoe kon ze zo snel alweer iets met een ander doen, etc. etc.). Dit zorgde voor anderhalve maand aan heel slecht gedrag van mijn kant. Ik zal jullie de details besparen, maar het was heel onrespectvol naar haar kant en ik ben er absoluut niet trots op. Ik snap waarom ik het deed, maar heb er veel spijt van. Het kwam zelfs zo ver dat we afspraken om het 'uit te praten' maar ik uiteindelijk met heel veel ruzie de deur uit liep en tegen haar riep haar nooit meer te willen zien. "Flikker dan maar op!" riep ze en ze was totaal klaar met me.

Goed, wonder boven wonder, waaide dit al vrij snel weer over en binnen een week of 3 hadden we weer goed contact. Dit betekend tot op heden veel voor ons, dat we zo'n situatie 'overleefd' hebben. Zeker omdat we niet meer bij elkaar in de buurt wonen en onze levens op dit moment totaal geen overlap hebben. Het feit dat we na zoiets toch graag in contact bleven met elkaar, zonder dat daar dus verder enige praktische reden voor was, zei ons beide heel wat. Eerst hadden we een aantal weken alleen telefonisch contact (wel elke dag) en daarna zijn we samen een keertje naar de kroeg gegaan.

Deze avond was heel leuk. Het mooiste was dat alles volledig spontaan leek. Het was weer gezellig, we leken beide niet bezig met ons eigen gedrag of het gedrag van een ander, het was gewoon leuk. Er werd op deze avond ook veel gelachen, geflirt, geknuffeld en gekust (maar niet op de lippen). Al bij al was het gewoon leuk en 'normaal' en ik had er absoluut geen extra gedachten bij. Ik was vooral heel blij dat het zo weer kon na alles.

Een week later zag ik haar weer, ik zocht haar thuis op en we zouden samen een leuke avond hebben. Deze hebben we ook gehad, maar we hebben ook veel gepraat. Ze vond het eigenlijk wat te snel en te veel om me weer te zien en had ook 'spijt' van haar gedrag van de week ervoor. Ze had het wel leuk gevonden en alles was idd spontaan gegaan, maar ze was bang om mij het idee te geven dat ze nog wel wat met mij zou willen. Ook hebben we het gehad over dat ik me toch nog wat 'bewust op een afstandje' gehouden voelde. Afstand vind ik niet erg, als deze maar 'natuurlijk' is, anders is het alsnog niet spontaan maar juist geforceerd. Ze gaf aan me inderdaad bewust op een afstandje te houden en graag wat afstand te willen. Ze zei dit heel koud en kil en kwetste me. Het was heel erg in contrast met de week ervoor.

We hebben echter geen ruzie gemaakt en hebben de avond en nacht (niets gebeurd) gezellig doorgebracht bij haar thuis. De volgende ochtend zei ik haar wens te respecteren, afstand te nemen en dat we wel zouden zien hoe het vanaf hier zou gaan. In de twee weken daarna heb ik inderdaad afstand genomen. Doordat ik me nu bewust op andere dingen focusste werd het contact per telefoon ook minder. Zij sprak mij ongeveer een keer in de twee dagen aan en ik heb in die twee weken 1 of 2 keer zelf initiatief genomen. Ook reageerde ik niet altijd meteen en soms helemaal niet op haar. Hier was niets bewusts aan, het ging gewoon zo omdat ik nu druk was met andere dingen. Er zijn goede vrienden die ik een stuk minder spreek.

Afin, aan het eind van deze twee weken belt ze me huilend op. Ze was geschrokken van mijn verandering in gedrag en was heel bang me kwijt te raken. Ik heb haar uitgelegd dat ik druk bezig was geweest met andere dingen vanwege wat zij mij had gezegd de laatste keer dat we bij elkaar waren. Ook gaf ik aan dat ik wat vreemd vond dat ik nu moest gaan laten zien dat ik om haar gaf (daar kwam het op een gegeven moment op neer) terwijl zij mij letterlijk gedumpt had destijds. Ze wist dat ik om haar gaf en vond het wat raar van haar om op deze manier te reageren wanneer ik wat afstand nam, op haar verzoek notabene. Ik vertelde haar dat ik haar gedrag en wensen erg wisselend vond en het gevoel had constant op mn hoede te zijn hoe ik me naar haar moest gedragen. Hier had ik geen zin in en zei dat het misschien een idee was om elkaar even twee weken helemaal met rust te laten. Ze vond dit niet leuk maar zij ook dat dit dan maar moest.

De volgende dag kreeg ik uit het niets een whatsappje van haar. Een foto met een tekening die ze 3 jaar geleden gemaakt heeft: Een tekening van mij met 2 grote hartjes er bij. Onder het mom van: "haha deze moest ik even metje delen".

Dit vond ik wat vreemd en samen met het feit dat het laaste telefoongesprek erg emotioneel was van haar kant en niet alles uitgesproken leek besloot ik haar gister weer te bellen. We hebben het in grote lijnen gehad over onze gevoelens naar elkaar en het feit dat we toch allebei het gevoel hadden ons geforceerd naar elkaar te gedragen. De belangrijkste dingen zijn deze:

- Ik heb haar aangegeven niet 'gewoon vrienden' met haar te kunnen en willen zijn. Daarvoor is ze teveel voor mij. Zij zei mij op dit moment geen relatie te willen omdat ze die gevoelens simpelweg niet had. Het is dus duidelijk dat we op dit moment niet hetzelfde willen. Ze gaf echter wel aan nog steeds de toekomst open te houden en niet het idee te hebben nooit meer gevoelens voor mij te kunnen krijgen. Ze wilde dit ook niet bewust 'tegen gaan houden' maar ze wilde tegelijk ook oppassen mij geen 'valse hints' te geven. In mijn ogen is dit een beetje tegenstrijdig, want als je zo erg op je gedrag let dan ben je toch automatisch iets aan het tegenhouden denk ik. Als zij echter zegt dat ze niets wil tegenhouden dan geloof ik haar.

- Wat betreft de intimiteit: Dit komt een beetje in hetzelfde rijtje: Ze voelt zich niet aangetrokken tot mij en wil zich daarom ook niet op die manier gedragen, om te voorkomen dat ik zou denken dat het wel zo is. Bepaalde dingen mogen wel (dingen die je ook niet zomaar met iedereen doet) maar anderen weer niet. Ze kan die grens niet precies uitleggen maar zullen we moeten aanvoelen. Dit wil ik respecteren maar daardoor ben ik wel constant bezig met: "zou ik dit mogen of niet?" en dat vind ik niet prettig. Het belangrijkste wat ze zei was: "Als je iets wilt, doe het dan gewoon. Het zou zonde zijn als we het beide willen maar we het vanwege de ander niet doen.

- Ik heb haar heel eerlijk gezegd dat hoewel ik het gevoel heb over haar heen te zijn ik wel een zwak voor haar heb. Elke keer als ik bij haar ben dan weet ik weer waarom ik destijds voor haar gevallen ben. Hoewel ik niet zou weten of ik het nu zou vertrouwen om weer bij elkaar te komen en ook niet direct dat gevoel heb zou ik er wel voor open staan. Dit zorgt er echter wel voor dat ik simpelweg niet 'gewoon vrienden' kan zijn met haar. Ik had dit natuurlijk kunnen verbergen maar dan zou ik constant iets achter moeten houden voor haar, en dat wilde ik niet. Ze vond dit geen schok om te horen en vind het ook niet erg. Ze wil me nog steeds graag zien en spreken alleen moest ik voor mezelf wel even steeds goed bedenken of wat ik daarvan verwacht te 'krijgen' ook overeenkomt met wat zij wil 'geven'.

vraag nog een keer goed samengevat
Ik weet nu niet zo goed wat ik hiermee wil doen. We willen elkaar beide graag zien en spreken. We willen beide graag samen leuke dingen doen, zonder dat dit 'geforceerd is'. Eigenlijk net alsof je elkaar weer leert kennen. We willen achter ons laten wat is geweest, een 'verse start' maken en vandaar vanzelf kijken hoe het loopt. De situatie is echter direct al scheef:

- Zij heeft op dit moment geen gevoelens voor mij en is eigenlijk een beejte in de periode dat ze alles wilt ontdekken. Ze staat er open voor om weer gevoelens voor mij te krijgen, maar staat er net zo open voor om weer gevoelens voor een ander te krijgen.
- Ik heb op dit moment ook geen 'gevoelens' voor haar, maar wel een zwak voor haar. Ondanks dat sta ik eindelijk wel ook wel open voor andere meisjes en ben ook zeker in contact met andere meisjes.

Daarnaast is het probleem van de intimiteit. We willen beide wel, maar zij wil mij geen valse hints geven en ik wil niet opdringerig zijn. Wat moet ik met het feit dat ze aangegeven heeft 'doe het maar en kijk maar wat mijn reactie is'?

Daarbij zit ik met het feit dat ze heel duidelijk aangegeven heeft wel open te staan voor nieuwe gevoelens voor mij. Ik vind het zo respectloos en opdringerig om haar nu te gaan zitten versieren. Aan de andere kant denk ik: Ze heeft niet aangegeven dat ze dat niet wilt en als andere jongens een kans hebben en mogen pakken, waarom ik dan niet?

Tenslotte ben ik heel blij dat ik eindelijk mijn liefdesverdriet daadwerkelijk te boven ben en ik wil mezelf graag beschermen. Ik wil echter niet geforceerd minder contact gaan hebben, dat is voor mijzelf maar ook voor haar niet leuk. Het is heel duidelijk dat we elkaar niet hetzelfde zien op dit moment, maar het is ook heel duidelijk dat we wel speciaal voor elkaar zijn en graag met elkaar omgaan. Ook is haar 'nee' op dit moment zeker geen 'definitieve nee'. Hoe ga ik hiermee om zonder mezelf naar de slachtbank te leiden, zonder haar onder druk te zetten en vooral zonder in mijn ogen kinderachtig uit haar leven weg te lopen. Aangeven dat ik niet gewoon vrienden wil zijn is prima, maar 'ik wil het zo en anders niet' vind ik op dit moment nog wat te ver gaan. Mogelijk zal het ooit 'de enige oplossing' blijken, maar zo zie ik de situatie nu nog niet. Zeker als je bedenkt dat we ooit in een heel diep dal hebben gezeten en nu elkaar weer graag willen zien en spreken.

Bedankt voor het lezen van het lange verhaal! Ik ben benieuwd of er mensen zijn met eenzelfde soort ervaring. Sowieso is al het advies natuurlijk van harte welkom! Ik heb nog nooit in zo'n situatie gezeten. Bij mijn vorige exen was het altijd heel duidelijk van beide kanten: Relatie over is contact over. Uit is uit. Weg is weg. Vaak kwam dit in eerste instantie van een kant natuurlijk, maar het verhaal was steeds duidelijk over.

Klapband