Ik heb al mijn oude blogs verwijderd omdat we weer bij elkaar waren, echter liep het niet snel daarna alweer uit de hand, ik zal opnieuw mijn verhaal doen, iets uitgebreider dan de vorige keer, waarom ik dit doe?? omdat ik me vandaag gewoon even geen raad weet met mijn gevoelens, en ik hem daar niet mee lastig wil vallen maar het toch van me af moet schrijven...

Ik heb 7 jaar geleden een man leren kennen, die getrouwd was en 2 kinderen had, dat ging toen nog via hyves, hij reageerde op een foto van mij, en zo kwamen we in gesprek, we deelden via hyves prive veel gesprekken met elkaar, nooit gekke dingen, nooit over een relatie, gewoon leuk...koetjes en kalfjes zeg maar, soms hoorden we elkaar maanden niet, en dan ineens zochten we elkaar weer op, gewoon even met de vraag hoe het ging, en waar we beide mee bezig waren in onze levens.
We waren altijd erg geintresseert in elkaar, zonder dat daar verder iets bij kwam kijken.
Wel gingen onze gesprekken later, in der loop der jaren dieper dan koetjes kalfjes.
En daar bedoel ik geen relatie of sex mee, maar we uitte wel vaker onze gevoelens naar elkaar, wat we in het dagelijkse leven mee maakte en hoe we daar in stonden.

augustus 2009 overleed mijn moeder en wie was daar voor me, hij... gewoon een hart onder de riem steken. mij door alle donkere dagen heen slepen, kortom hij was er altijd voor me, niet in leven de lijve want we hadden elkaar nog nooit ontmoet, en dat hoefde ook niet, want zoals het ging, ging het goed.
En bovendien hoefde ik hem ook niet te zien, want hij is redelijk bekend, dus wist wie hij was, en natuurlijk hebben we fotoos uitgewisseld...het is altijd leuk om te weten tegen wie je praat...
Wel hebben we elkaar altijd erg leuk en lief gevonden, maar ik had mijn leven, en hij was getrouwd, dat was voor mij geen optie om daarin verder te gaan....en eerlijk is eerlijk zo zag ik hem ook totaal niet.

Echter kreeg ons verhaal vorig jaar een andere wending, zijn moeder overleed, en ik was daar natuurlijk ook voor hem, zoals hij er ook voor mij was geweest, na wat over en weer gemaild te hebben via facebook, zei hij dat hij ook gescheiden was van zijn vrouw, ik steunde hem weer waar ik kon, en lieten het na een paar dagen weer gewoon voor wat het was, na een maand of 2 zocht hij me weer op, we wisselden toen pas nummers uit,
na al die jaren, we werden wat opener naar elkaar, en konden toch niet ontkennen, dat we elkaar meer dan leuk vonden, er was dan ook niets, wat hem er nog van weerhield om dat mij te zeggen, achteraf gezien bleek hij mij al jaren meer dan leuk gevonden te hebben, was ik dan blind geweest ofzo? maargoed dat even terzijde...

Eerst hebben we nog een maand of 2 ge appt, maar ook heel zelden gebeld, wel spraken we voor elkaar regelmatig berichten in via whats app, tot we op een dag toch de gok maar waagde om af te spreken.
Wat er toen met ons gebeurde, dat gevoel weet ik nog niet te verklaren, waar waren we al die jaren mee bezig geweest, hoeveel tijd hadden we laten lopen, om NIET bij elkaar te zijn, het voelde alsof het zo wezen moest, vanaf dat moment zagen we elkaar regelmatig, en alles was perfect, zowel voor hem als voor mij,en het is dan ook de mooiste tijd in mijn leven geweest.... totdat ik te horen kreeg dat ik ziek was, toen ging er van alles mis...

Niet met hem maar wel met mij, hij was er voor me hij probeerde mij op de been te houden hij leerde mij positief te denken over mijn ziek zijn, hem treft in deze geen blaam, wat ik echter ging doen was, hem van me af trappen, want wat moest hij nog met mij, ik ging dingen roepen die ik niet meende maar wel zei, keer op keer zei ik geen contact meer met hem te willen, en keer op keer kwam ik weer op mijn beslissing terug.
En hij de lieve goedzak, liet me niet... hij bleef achter me staan, wat ik zei en wat ik ook deed, tot op een dag, ik weer eens zei dat het beter was voor mij dat ik hem niet meer in mijn leven wilde, dat was voor hem de druppel, ikmkreeg natuurlijk direct weer spijt en bood de volgende dag mijn excuus aan, dat accepteerde hij, maar zei wel dat hij tijd nodig had, na deze heftige periode, oeiiii ik was nu echt te ver gegaan....

Waar was ik in godsnaam mee bezig, ik was gek op deze man, hij had alles voor me over, hij liet me stralen,hij was er immers al die jaren voor mij geweest, en ik....ik was hem alleen maar aan het trappen... waarom???? dit verdiende hij niet, maar waarom deed ik het dan?
Onzekerheid?? angst??? ja ik denk wel dat dat er mee te maken heeft...
Ik liet hem na dat akkefietje dat hij tijd wilde, zo'n 2 weken met rust, ik heb in die 2 weken zijn nummer verwijderd, geblocked op app, om alles vervolgens weer terug te zetten, om het daarna weer te verwijderen,en het daarna weer terug te zetten... gek werd ik van mezelf...

uiteindelijk kon ik het met de kerstdagen niet meer volhouden, stuurde hem toch een app met daarin dat ik aan hem dacht omdat het een paar lastige dagen zouden worden voor hem, direct kreeg ik bericht terug..
afstandelijk dat wel...ik vroeg hem toen of hij nog boos op me was waarin hij duidelijk aan gaf dat niet te zijn maar tijd!!!
Wel gaf hij aan dat iets makkelijker kapot was gemaakt dan gerepareerd, en ja ik kon niet anders doen dan hem gelijk geven.
We hebben er toen over gepraat en we zouden het langzaam weer oppakken, mijn ogen waren wel geopend en de breuk tussen ons lag echt aan mij.

Eind december had hij ergens iets daar ben ik toen naar toe gegaan hij vond het leuk en fijn als ik kwam kijken.
zo gezegd zo gedaan, het was niet erg verantwoord omdat ik net een operatie achter de rug had, maar wilde er gewoon naar toe, en het was ook een fijne avond, echter had hij het de dagen er na erg druk, en geen tijd om samen met mij te zijn, ik had me voorgenomen het zo even te laten en het langzaam op te pakken, maar daar kwam weer een van mijn buien naar boven, doordat hij wat afstandelijk bleef wat natuurlijk te begrijpen was, kreeg ik het gevoel dat ik tegen een bierkaai aan het vechten was, en vroeg hem daar na...waarop hij nee antwoorden maar tijd ik heb je gezegd dat ik wat tijd nodig heb, waarop ik zei, dat begrijp ik maar ik wil niet vechten voor iets wat er misschien niet meer in zit dat is verspeelde energie, waarop hij antwoorde dat snap ik...PUNT.

IK vroeg hem of ik m dan maar los moest laten, waarop hij weer zei, relax just takes time...
hij gaf aan dat hij het alleen op zijn manier kon, en kon dat niet dan zou het stoppen....
Hij vond dat ik pushte, en ja ik deed dat ook, maar ik wilde gewoon een duidelijk antwoord, tijd is zooooo"n pokkewoord....
Ik vind het woord tijd, een hele subtiele manier om te zeggen het is over...langzaam dood laten bloeden die handel...
waarop ik weer zei heb je een spel met me gespeeld, daarin ging ik natuurlijk weer te ver en dat zei hij me ook, ik gaf hem nogmaals aan dat ik niet wil wachten en niet wil vechten om iets wat niet meer terug komt, waarop hij duidelijk aan gaf, dat hij me nu niet kon geven wat ik van hem verlangde...en dat het hem speet dat ik steeds maar weer aan zijn woorden twijfelde, daar werd ik zo boos over dat ik hem een app stuurde met daarin dat als hij mij niet kon geven wat ik wilde dat we uitgepraat waren, en dat hij me nummer maar moest wissen, zodat ik zeker weet dat hij geen contact meer opneemt met me omdat het te pijnlijk zou zijn....

daar reageerde hij op is goed...en dat was het....over uit, en daar zat ik de hele nacht te janken, de hele nacht niet geslapen, sochtens vroeg hem geappt met daarin oke we doen het wel op jou manier ik kan je toch niet los laten...
waarop ik een uur daarna op mn app keek en hij gewoon netjes gedaan had wat ik van hem gevraagd had, mij verwijderd...
ik heb hem daarna nog verschillende keren gesmst met verwijten, verwijten die ik niet meende maar zei vanwege mijn eigen onzekerheid, onmacht, emotie noem het maar op.
daar heb ik hem alleen maar verder van mij verwijderd.....
Hij heeft nergens meer op gereageerd, ik heb hem veschillende keren gevraagd of hij met me wilde praten als 2 volwassen mensen, maar geen respons, en hoe fucked up ik het ook vind dat hij mij nu negeert, ik begrijp hem...

over het algemeen gaan mijn dagen goed, maar vandaag is het weer een dag waarin ik gek word van mijn eigen gevoel, mijn eigen gedachtes, boosheid, verdrietig, ik heb hem vorige week een mail gestuurd, met daarin mijn fouten, dat ik hard aan mezelf moet gaan werken, wil ik weer de oude ik worden, want dat ben ik eigenlijk al niet meer sinds ik te horen kreeg dat ik ziek was, en dat ik het meeste spijt heb, dat ik aan zijn gevoelens voorbij gegaan ben, ik ben alleen met mezelf bezig geweest, ik wilde praten en heb niet aan hem gedacht, ik wilde iets van hem wat hij me op dat moment nog niet kon geven, alles ikke ikke ikke....
Nu achteraf vind ik mezelf erg egoistisch, ik ben echt niet netjes geweest naar hem toe, iets wat nooit had mogen gebeuren maar toch is gebeurd...
Ik heb in de mail duidelijk aangegeven dat ik de mail niet schreef om hem terug te krijgen, daar is teveel voor gebeurd, maar we hebben het nooit netjes kunnen afronden, en dat is voor mij wel een zware dobber...
En dat is ook iets wat ik moeilijk kan verwerken.

Nu...Nu heb ik het vandaag weer zwaar, ontzettend zwaar, want ik mis hem, ik mis de dingen die ik met hem deelden, het nieuws uit het ziekenhuis, enz enz enz, maar tegelijkertijd weet ik ook dat het voorgoed over is...
Ik heb hem in die mail ook duidelijk gemaakt, dat ik dankbaar ben voor de les die hij mij geleerd heeft, en dat is dat ik open moet leren staan voor mensen zoals hij, mijn eigen onzekerheid en mijn eigen angst heeft mij uiteindelijk genekt.
Soms verlang ik terug naar de tijd dat we gewoon veilig achter die pc zaten, dat hij nog getrouwd was, en ik mijn leven gewoon leefde, dan was dit alles nooit gebeurd...

Hij zei me ooit je bent mijn zielsverwant ik KAN jou niet laten, misschien nu misschien morgen, maar daarna zal ik er weer zijn...
Nu houd hij het echter al een poosje vol, zaterdag kreeg ik een sms met de vraag hoe het met me gaat, ik heb besloten daar niet op te reageren, ik heb hem in die mail gezegd dat ik hem met rust zou laten, dat ik dat al veel eerder had moeten doen en dat ik zijn keus eerder had moeten respecteren, dat ik hem wil laten zijn wie hij is, zonder gezeur en gezeik van mijn kant...

Ik moet hier echt doorheen, en ik moet eerst aan mijn eigen angsten en onzekerheid werken, en dat dat zonder hem is, ja dat is niet anders, hoe moeilijk ik dat ook vind...
Het ene moment zegt mijn gevoel, ik ga hem nog horen, want het zat bij hem ook diep, maar aan de andere kant denk ik weer nee ik heb het echt verpest, en hoor hem never meer...
Ik had nog zo graag met hem willen praten, al was het maar om af te ronden wat we 7 jaar gedeeld hebben.
ook had ik graag gehad dat hij, tegen me gezegd zou hebben oke het is over, je hoef nergens meer op te wachten, het is klaar zo, maar ook dat zei hij nooit, als ik nu tussen mijn eigen regels door lees, denk ik ja meisje hoe duidelijk wilde je het hebben van hem....
Negeren zegt eigenlijk genoeg toch???

ik moest dit kwijt, bang dat ik mezelf niet in de hand zou hebben en hem weer zou smsen, vandaar mijn verhaal hier....