Hoi allemaal,

Ik ben hier nieuw of nouja nieuw onder dit account. Ik heb al eerder een account hierop gehad, maar heb maar even een nieuwe aangemaakt.
Het heeft me toen heel erg geholpen destijds dus ik dacht waarom niet, zo kan ik toch nog een beetje mijn ei kwijt.

Hou je vast het is een lang en gecompliceerd verhaal.
Het begon allemaal vorig jaar. Ik ontmoete mijn beste vriendin. We hadden vanaf het begin al een hele erge klik, zo'n klik die je niet snel met iemand hebt. We waren al gauw heel goed bevriend en vertelde elkaar al snel alles.
Een bijzondere band hadden we en we konden soms wel tot 3 uur 's nachts op msn blijven praten.
We begrepen elkaar heel goed en hadden bijna dezelfde gedachtegang.

Even voor de duidelijkheid. Ik ben een meisje van 19 en ik val dus op meisjes.
Zij had destijds een vriend al wel een poosje. Ze wist dat ik op meisjes viel en daar had ze geen problemen verder mee. Haar vriendinnen wel (die hadden er al problemen mee dat ze met mij om ging omdat ik lesbisch ben (stel je voor!)
Maargoed we hadden het heel leuk samen en gewoon echt hele goeie vriendinnen. Ze noemden ons ook wel peppi en kokki.

Op een gegeven moment zei ze tegen mij dat ze dacht dat ze bi was. Ik schrok hier best wel een beetje van omdat ik bang was dat dat misschien helemaal niet zo zou zijn, maar dat dat door mij kwam omdat ik op meisjes viel en dat zij daardoor ook ging twijfelen.
Ik heb daarop toen geantwoord: ah meid al zou dat zo zijn dan als nog moet je je daar nu niet druk om maken. Je hebt nu een vriend en daar ben je gelukkig mee en als het echt zo is dan kom je daar vanzelf wel een keer achter, maar je bent nu gelukkig met je vriend.
Dat was ook zo en het was verder goed.

Twee weken later zei ze opeens tegen mij: Ik heb het al wat meer uit mijn hoofd gezet.
Ik zei: wat heb je al wat meer uit je hoofd gezet?
Zij zei: Dat ik op meisjes val.
Ik zei: Dus nog niet helemaal..?
Op dat moment zei ze: ik weet niet of ik dit wel kan zeggen..
Ik zei: Je kunt alles tegen me zeggen, maakt mij niet uit je kunt alles bij me kwijt.
Toen kwam het ze dacht dat ze mij leuk vond en ze was er helemaal van in de war. Ze was nog nooit eerder op een meisje gevallen en ze had een vriend.

Ik schrok hier best wel van en heb toen maar gezegd dat het misschien wel komt omdat we zo'n goeie vriendschap hebben en omdat ze nog nooit zo'n goeie vriendin had gehad en dat het dat misschien is. En dat ze nu juist zo gelukkig is met haar vriend.
Dat had ze zich dan ook maar voorgenomen en ze zei de dag erna dat het niet zo was en dat het gewoon was dat we goeie vrienden waren.
Maarja doordat ze dat had gezegd begon ik haar dus leuk te vinden..
Ik heb er toen maar niks mee gedaan en het geprobeerd uit men hoofd te zetten, ik dacht ik maak toch geen kans en het wordt toch niks.

Op een gegeven moment kwam mijn verjaardag eraan, dat was ongeveer een maand erna. Zij bleef die nacht bij mij slapen. Het was heel gezellig en al mijn vrienden kwamen over de vloer. Flink aan de zuip natuurlijk en dan weet je het wel. Op een gegeven moment waren zij en ik alleen over en lagen alleen op de bank. We waren beiden aardig aangeschoten. Ik herinner me het moment nog als de dag van gisteren. Ze keek me op een gegeven moment diep in de ogen aan en ik dacht: nee dit kan niet! Dit mag niet!
En van het een kwam het ander het was echt zo'n film moment. Die avond is er zeg maar eigenlijk alles gebeurd wat er kon gebeuren. Ik liet het nog een beetje open omdat ze natuurlijk wel vreemd was gegaan en we aardig wat drank op hadden. Ik heb toen gevraagd wat er aan de hand was en of het serieus was en ze zei dat ze er geen spijt van had.

Dit was het begin van een soort van relatie kun je noemen, maar ze had nog steeds met haar vriend en ze wist niet wat ze moest doen. Ze had veel ruzie met hem en hij heeft haar al een paar keer flink laten zitten. Hij gaf haar overal de schuld van en ze kon niks meer goed doen..
Uiteindelijk is het uitgegaan tussen hun en wij zijn toen telkens doorgegaan, maar toch had ze telkens de twijfels of ze nou wel of niet op meisjes viel. Ze was ook nog niet over haar ex heen en dat bracht ook nog wel eens problemen met zich mee..
Maar ik heb haar alle tijd gegeven om na te denken en haar de ruimte gegeven omdat ik weet dat het een moeilijk proces is. Ze twijfelde of ze weer terug naar haar ex moest gaan en het was al een keer fout gegaan.
De tweede keer dat ze weer met hem had gezoent was ik er klaar mee. Ik wist ook niet wat ik moest en waar ik stond en ik kon niet telkens doorgaan in die onzekerheid. Ik heb toen gezegd dat ze nu een keuze moet maken en als zij dat niet kon dat ik die keuze dan voor haar zou maken. Met dat ik het zei, zei ze: Ik kies voor jou!

Na een periode van veel onzekerheid en veel praten had ze dan toch uiteindelijk voor mij gekozen. Ze vond het wel moeilijk omdat ze zelf best wel onzeker is en niet wou dat mensen het wisten. We hebben uiteindelijk zo'n 9 maanden een relatie samen gehad als je alles bij elkaar optelt. Het was echt perfect, een mooi meisje. Iemand die je begrijpt, iemand waar je lol mee hebt. We waren echt gelukkig samen.
Op een gegeven moment gingen we niet meer naar dezelfde school. Ik had mijn examen gehaald voor de havo en ben gaan studeren in Groningen. Zij zit nu in haar examenjaar. Dit heeft voor veel opschudding gezorgt.
We zagen elkaar weinig en we waren allebei druk met school.
We kregen veel ruzie omdat we elkaar weinig zagen en ik wou haar gewoon veel zien, maar zij kon telkens niet en mocht ook niet altijd van haar ouders.
Uiteindelijk heeft ze dus ongeveer 2 en half maand geleden het uitgemaakt...
Ik was en ben er nog steeds kapot van, maar alsof het nog niet genoeg was vertelde ze mij ongeveer 3 weken geleden dat ze weer terug gaat bij haar ex...

Het lastige van deze situatie is dat zij mij niet kwijt wil en ik haar ook niet natuurlijk. We zijn nog steeds beste vriendinnen, maar ik merk dat ik de situatie maar nauwelijks aan kan.
Ik probeer het echt en doe echt mijn best, maar diep van binnen zit ook zoveel boosheid.
Ik kan gewoon niet begrijpen waarom zij weer terug naar hem gaat. Hij heeft haar toen destijds zoveel pijn gedaan en toen het uitging heeft die bijna geen kick gegeven. Ik heb haar altijd alles gegeven. Ik ben er altijd voor der en heb alles voor der over. Ja ik ben dat type die altijd te lief is voor anderen en meer om anderen geeft dan om zichzelf.

De band die we hadden is er nog steeds en daar ben ik ook heel blij om, maar ik vind het zo moeilijk om te accepteren dat zij weer terug is bij haar ex en dat ze niks meer voor mij voelt. We hebben het ook heel leuk samen als we samen dingen gaan doen of ergens heen gaan, maar zijn naam hoeft alleen maar te vallen en ik klap al helemaal dicht.
Ik weet niet wat er met me gebeurd, maar ik klap helemaal dicht en doe dan heel erg kortaf en niks is goed meer. Ik reageer dan ook heel boos en bouw dan een soort van schild om mijzelf heen om mijzelf te beschermen voor de pijn ofzo.
Zij vind het ook heel lastig om hiermee om te gaan.

Het is gewoon ik weet niet of ik het trek. Het doet zoveel pijn, maar ik wil haar ook niet kwijt.
Zij is echt de enige die mij echt begrijpt en waar ik altijd terecht kan. Ja, hiermee dan niet...
Het is ook nog eens zo dat vorige week een goeie vriend van mij is overleden.. Dit brengt emotioneel ook nog weer een extra lading met zich mee.
Zij is er wel heel erg voor me en ik kan er met haar ook heel erg goed over praten. Daar ben ik heel blij om.
Ik had alleen een paar dagen geleden mijzelf niet meer onder controle, ik wist dat ze bij hem was omdat die jarig was en ik werd helemaal gek en ik ging helemaal tekeer tegen haar. Of nouja dat is misschien wel heel extreem, maar ik verweet der wel wat dingen.

Ik ben gewoon bang dat dit vaker gaat gebeuren en het is gewoon hard dat ik er maar mee moet dealen en dat zij vrolijk haar leventje verder kan gaan met haar ex..
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik wil heel graag de vriendschap behouden, maar ik weet niet precies hoe ik er mee om moet gaan.
Ik heb al met der gepraat omdat zij aangaf dat zij het ook moeilijk vind omdat ze niet weet hoe ze met me om moet gaan en ze het moeilijk vind dat ik er zo mee zit.. We hebben wel wat dingen afgesproken en dat we onze grenzen aangeven als we te ver gaan. Ik heb der ook duidelijk gemaakt dat ik liever niet bij haar in de beurt ben als hij er ook is en dat ik weet dat dat niet altijd voorkomen kan worden, maar toch zo liefst mogelijk.

Ik wil der niet kwijt, maar aan de andere kant weet ik niet of ik het wel aan kan.
Misschien zijn er hier wat mensen die mij vanuit hun oogpunt mij advies kunnen geven?
Als mensen al de moeite nemen om dit lange verhaal te lezen haha.

Liefs D