Vandaag het afscheid, de grote verhuizing, het zetten van de handtekeningen
Gisteravond overviel het me ineens, lig ik daar op twee gestapelde matrassen in een bijna lege slaapkamer, zie hem nooit weer..
Dan een sms van een vriendin, precies op het goede moment en het besef dat ik niet alleen bén!
Nog dik twee uur, dan komt ie, dan mag ie zijn administratieboel zelf nog uitzoeken en gaan we naar de bank.
Daarna komen zijn moeder en zus meehelpen met sjouwen, joy oh joy, gelukkig heb ik zelf onder het mom van extra handen twee vrienden gevraagd te helpen.
En dan.. dan is het echt over en uit!
En eigenlijk zint iets me niet; waarom hij wel al weken op mijn hart getrapt en ik niet de gelegenheid míjn kant van het verhaal te doen? Ik ga een brief schrijven, over liefde en teleurstelling, over inzet en volwassen worden, dat ga ik doen..
Pff maar het lukt me maar niet om boos te zijn!
Tja, ... boos worden
Boos worden is het moeilijkste wat er is, dat ervaar ik ook. IETS houd me constant tegen. Maar wat? Want eigenlijk is er zoveel om boos over te zijn. Ik sta op dit moment vast en het enige wat moet gebeuren is BOOS, WOEDEND, KWAAD, op hem worden.
Jij ook veel succes. We moeten er toch doorheen. En succes met alle afhandelingen. Gisteren werd ik gebeld door mijn ex en mijn spullen worden vanuit het buitenland deze maand nog opgestuurd. Dan is dat ook afgehandeld. Wat een gedoe allemaal. Misschien moeten we wel eerst al deze zakelijke zooi afhandelen om verder te kunnen???????
zou heel goed kunnen, kleinezeemeermin
Hai,
Ja ik denk ook dat dat dwars zit, kreeg net een half uur van te voren nog een mail dat ie weer wat ging regelen en dan heel enthousiast; tot zo! En dan nota bene gatverpielekes nog een ps met een link naar youtube voor als ik nog even wil lachen!!! nou vraag ik je??? hij lijkt wel gek geworden, sneue vent, ik snap er niets meer van.
Kijk daar ben ik al boos nu nog even inhouden en tekenen en dan... dan schrijf ik die brief
Hi Eefje
Ik heb zojuist veel van je blogs gelezen en het is allemaal zo herkenbaar. Ik heb een paar weken geleden hier ook heel kort mijn verhaal gedaan: na een relatie van 16 (!!) jaar (ik was 17 toen ik hem leerde kennen) en een huwelijksaanzoek vorig jaar mei heeft hij mij 6 weken voor ons huwelijk (nu ruim 4 weken geleden) laten weten niet meer verder te kunnen. Ook ik zit nog steeds afwisselend in de fase van hoop en toch het rationele gevoel hem te moeten loslaten. Veel gesprekken over financiele zaken en afwikkeling maar hij vermijdt alles wat met ons huwelijk, relatie en gevoelens te maken heeft. Ik weet dat ik hem moet loslaten maar het is zo moeilijk. Vooral het feit dat hij na zo'n lange tijd waarin we veel met elkaar hebben meegemaakt de knop zo kan opzetten en ook nu nog steeds niet bereid is om te proberen er nog samen uit te komen. Het maakt me gek van frustratie! Ik ga nu eerst 2 weken weg uit Nederland om te proberen weer een beetje tot rust te komen (en eigenlijk te vluchten want de datum waarop ons huwelijk zou plaatsvinden komt heel erg dichterbij en dat maakt me zo verdrietig) maar zal daarna toch ook de confrontatie moeten aangaan en afhandeling van de financiele zaken, huis etc. Ik hoop dat het met jou in ieder geval een stukje beter zal gaan zodra je dit hebt afgerond. Wellicht dat het proces van loslaten makkelijker gaat zodra zijn spullen weg zijn.... Sterkte in ieder geval.