Hallo iedereen

Normaal gezien doe ik dit niet, heb ik nog nooit gedaan, maar de emoties die ik beleef zijn op dit moment zodanig intens dat ik voel dat ik wel baat kan hebben bij het anonieme neerschrijven van mijn verhaal.

Eerst even iets over mezelf: ik ben 24, en ben in januari terug naar mijn geboorteplaats na drie jaar in het buitenland geleefd, gewoond en gewerkt te hebben. Ik heb er een vriendin gehad, maar het werd me erg snel duidelijk dat we eigenlijk niet bij elkaar pasten. En toen kwam er een ander meisje op de proppen...

Ik had wat relatieproblemen en wilde er graag nog eens tussenuit (ik kan niet continu thuis blijven zitten, dan word ik echt gek, later daarover meer), en mijn favoriete band speelde op een zondag hier niet ver vandaan. Daar ontmoette ik via mijn broer dit meisje... en we hadden meteen een supergrote klik. We bleven de hele dag met elkaar babbelen, en zij negeerde haar vriend volkomen. Het was erg gezellig, maar zocht er verder niets achter: zij had een vriend, en ik zat ook in een relatie (die op het punt stond op de klippen te lopen, maar goed). Later hoorde ik van mijn broer dat zij mij haar 'soulmate' had genoemd...

Terug in het buitenland, fast forward ongeveer een maand. Ik had haar al die tijd niet gesproken en was haar eerlijk gezegd een beetje vergeten, totdat ze op een avond even 'hoi, stoor ik?' typte. Bleek dat ze net uit elkaar was met haar vriend, dat ze opgelucht was, en even single wilde zijn. Een kort maar leuk gesprek gehad, toen moest zij weg. En het leven kabbelde voort...

Niet lang daarna (naar mijn gevoel had dat gesprek met haar op facebook er niets mee te maken) maakte ik het ook uit met mijn vriendin met wie het al een tijdlang niet meer lukte, vanwege gevoelens van mijn kant die zeer snel verdwenen, als die er al ooit waren geweest. Een moeilijke tijd brak even aan, maar ik kon gelukkig bij vrienden terecht. Dat andere meisje liet in tussentijd niets meer van zich horen, maar daar maakte ik me ook geen zorgen over, ik was (op dat moment) niet in haar geinteresseerd op een romantische manier.

In november moest ik even naar België, en dat was het meisje ook ter ore gekomen. We besloten om af te spreken om gewoon eens wat bij te praten. Ik ging er gewoon naartoe en kon heel goed mezelf blijven, het was zeer comfortabel en daar we beiden niet geinteresseerd waren in elkaar (anders dan enkel een goede vriendschap op te bouwen) praatten en lachten we de hele avond door. De klik die er in augustus was, was er nu weer en het bleek al heel snel dat we op een lijn zaten qua gedachten, gevoelens, interesses... ze leek mezelf wel in vrouwelijke vorm!

Algauw spraken we elkaar wel elke dag even op facebook, en spraken we om de twee weken af om iets te gaan drinken en gewoon te praten: telkens was dit heel gezellig, maar nog altijd niets van romantische gevoelens (vreemd, ik weet het, maar ik word gewoon moeilijk en heel zelden verliefd).

Toen mijn plannen voor oudejaarsavond (ik was nog steeds niet terug in het buitenland voor medische redenen) in het water vielen, heb ik dit even op mijn facebook-wall gepost en ben dan gaan slapen. Ze belde me wakker met de vraag of ik het niet zag zitten om bij haar thuis met haar vrienden mee te vieren. Ik was aangenaam verrast, en het werd dan ook een heel gezellige avond.

Om haar te bedanken voor wat ze voor me heeft gedaan, heb ik haar een weekendje naar het buitenland uitgenodigd, waar ze in mijn appartement kon verblijven. Eerst weigerde ze, omdat ze dacht dat er iets meer achterzat en ik de bedoeling had om haar te versieren. Daar was helemaal niets van aan, ik wilde haar gewoon een leuke tijd bezorgen als vrienden, niets meer dan dat.

Uiteindelijk is ze overstag gegaan en hebben we een aantal hele leuke dagen gehad. Continu praten, lachen, plagen, alsof we elkaar al jaren kenden. Toen ze weg was ben ik de week erna beginnen nadenken: 'voel ik misschien toch iets meer voor dit meisje? Nee kan niet... of toch?' Na heel wat gewikt en gewogen te hebben ben ik tot de conclusie gekomen dat ik echt verliefd op haar was geworden, voor de tweede keer in heel mijn leven.

Aangezien ik al plannen had om terug naar hier te verhuizen, had ik nu een extra motivatie om dit te doen. Ik heb nog een paar keer met haar afgesproken, en begin februari besloot ik om mijn gevoelens op tafel te gooien en te kijken hoe zij zou reageren. Na heel even (vijf minuten) bedenktijd te hebben gevraagd, kwam ze tot de conclusie hetzelfde voor mij te voelen. Ik was op en top gelukkig!

We besloten dan als koppel een aantal dagen naar Londen te gaan, en die waren echt fantastisch: veel knuffels, zoenen, 's avonds samen slapen, veel lachen, veel praten, was echt ideaal. Ze had een aantal hele slechte relaties achter de rug, en ik beloofde haar dat we er samen doorheen zouden komen, dat we alles stap voor stap zouden doen

Maar toen ging het mis...

Ik had 1 hele belangrijke factor uit het oog verloren: mijn terugkeer uit het buitenland en de nodige aanpassingen. Ze was gevallen voor mijn open en joviale karakter, ik was goedlachs, respectvol, attent, zag er altijd goed uit. Maar mijn leven die in het buitenland altijd rustig was voortgekabbeld, kwam tot een bruuske stilstand eenmaal terug hier. Ik had geen werk, weinig vrienden, geen eigen stek... ik had enkel haar, waardoor ik me steeds meer aan haar ging vastklampen. Door het buitenland te verlaten, ben ik een deel van mijn identiteit en zelfrespect verloren, die zich ging gaan uiten in mijn gedrag. Ik begon me al snel door het vele thuiszitten, sjofel te kleden, ik deed geen moeite meer om er goed uit te zien, terwijl ik dit zo belangrijk vond. Daarnaast begon ik me soms ook heel lomp te gedragen in haar bijzijn en naar haar toe. Ik deed dingen bij haar die ik normaal alleen bij mijn beste vriend deed, die voor iemand die mij eigenlijk niet goed genoeg kent als zeer ongemanierd kunnen beschouwd worden. Ik voelde mij minderwaardig tegenover haar, en raakte al snel volledig de pedalen kwijt. Het enige constante was mijn relatie, die door mijn gedrag in stormachtig water terechtkwam. Algauw schaamde ze zich voor mij, en kon niet begrijpen dat ik zelf niet inzag hoe fout ik bezig was. Ik zag het inderdaad niet, ik was mezelf niet meer...

Na een korte tijd besliste zij er een punt achter te zetten, en belde me erg kwaad op nadat ik nog eenmaal over de schreef ben gegaan. Zij dacht dat ze er mee kon leven, maar dat was niet zo... Ik kwetste haar, en ik zag het niet, en ze vond dat ze mij niet kon vertrouwen. Al die dingen heeft zij mij nooit aangegeven dat ze er erg mee zat, en communiceerde dat niet aan mij, ze vond dat ik het zelf moest zien. Ze maakte het uit na 3 maanden.

Ik kon het eerst niet geloven, en zei nog een aantal dingen om haar van idee te doen veranderen, want zij was (en is) nog steeds hét voor mij. Maar ze zei dat ze dat al vaak genoeg had gehoord (ik ga veranderen, het zal niet meer gebeuren,...), en dat ze het niet meer durfde geloven. Mijn wereld stortte in...

Ik ben niet iemand die snel huilt (heb nooit gehuild in de laatste vijf jaar), maar na een paar dagen kwam de echte emotionele klap, waardoor ik huilde en huilde en huilde, tot ik geen tranen meer over had. Ik was leeg, op, voelde me schuldig... en begreep niet waarom ze met mij niet verder wilde, waarom ze dat niet eerder zei, voordat het te laat was...

Na mijn huilbui heb ik even de tijd genomen om aan zelfreflectie te doen, en dan de relatie even grondig onder te loep te nemen, om uit te vinden waar het precies fout was gegaan. Ik weet nu wat ik fout heb gedaan, waar ik aan moet werken, waar wij aan moesten werken... Allemaal dingen waar je aan kunt werken, individueel en als koppel... Ik kan niet begrijpen dat ze het echt snel heeft weggegooid, omdat ik de eerste was met wie ze dacht dat het echt een kans op slagen had, en ze wilde dat het kan slagen.

Ik zal de komende tijd nemen om aan mezelf te werken, om weer de man te worden die ik in het buitenland heb achtergelaten. Ik heb ondertussen de break up geaccepteerd, en ingezien dat het zo niet verder kon... Ik heb dankzij haar ingezien in wat voor snel tempo ik een sukkeltje was geworden, en de relatie met bvb mijn vader is hier ook door verbeterd (toen ik met hem hierover praatte was het de eerste keer dat hij werkelijk tegen mij sprak als een volwassene).

Ik kan weer de man worden die ik was, als ik de overgangsperiode heb overbrugd. Ik heb fouten gemaakt, die ik in de toekomst niet meer zal maken, omdat ze tegen mijn natuur, mijn ware ik indruisen. Aan mijn gevoelens voor haar en intenties is er nog niets veranderd, ik zou heel graag willen dat dit weer goedkomt, nadat ik mijn oude ik weer volledig heb teruggevonden.

Maar of dit mogelijk is, dat is de vraag. Iedereen denkt van wel, mijn broer via wie ik haar heb leren kennen en haar onlangs nog zag, dacht dat er zeker nog een kans was, als ik haar toonde wie ik werkelijk ben en mijn gevoelens voor haar echt oprecht zijn. Dat zijn ze zeker, dit is de eerste keer waarbij ik echt dacht 'dit kan echt wel lang gaan duren'...

Het gaat beter met me, maar de pijn is soms zeer reëel en zwaar om te dragen...