Ik ben 15 jaar getrouwd geweest en mama van twee kids. Mijn ex-man bedroog mij met een ander en toen was mijn toch niet zo geweldige huwelijk over. Heel kort daarna overleed mijn alles........mijn allerliefste moeder.

Ik heb een vreselijk jaar gehad en na een maand of 7 leerde ik iemand kennen die in de eerste instantie mijn allerbeste vriend werd. Hij was na 1 jaar relatie verlaten door zijn ex en we hebben nachtenlang gepraat en bij elkaar uitgehuild. Na een half jaar sloeg de vonk echt over en besloten we samen door te gaan.

Samendoor ging erg snel, door omstandigheden moest hij zijn woning verkopen en kort gezegd komt het erop neer dat hij 9 maanden na onze kennismaking bij me inwoonde. Meteen al vond ik dit geen verstandige actie....maar ik was verliefd en wilde mijn allerliefste maatje ook niet op straat laten staan.

Het is heftig en intens jaar geweest. Waar ik zo van kon genieten waren onze lange gesprekken samen....heerlijk ik had mijn soulmate gevonden in hem.
Hij was alles wat mijn ex niet en nooit geweest was voor me.

Maar er waren ook spanningen.....hij heeft schulden, is bi-seksueel waar we in weg in moesten vinden, ook met de kinderen heeft een en ander erg moeten wennen.
Zoals velen hier wel hebben ervaren overwint liefde al deze dingen, als dat stukje goed zit kun je samen zoveel aan.

De relatie veranderde......gaandeweg. Het praten werd zwijgen, ik voelde zoveel keren irritatie naar hem toe, ik wilde diepdown weer alleen zijn met mijn kinderen
en het goede gevoel terugkrijgen wat ik destijds, na mijn scheiding had gevoeld.
Dat ging niet, want hij en ik kregen steeds meer strubbelingen.

Honderden keren heb ik gedacht aan stoppen, want een persoon die na een bepaalde tijd veranderd, en verre is van degene waar ik zo door geraakt was toen, is heel moeilijk te aanvaarden.

Iedere twee maanden kwamen mijn twijfels terug. Hij kon ook ineens zo idioot streng en fel reageren op dingen...en zo kan ik nog wel wat bladzijden voltikken met wat er allemaal omsloeg.
De relatie voldeed voor mij niet meer.
Ik die altijd de schuld bij mezelf leg, ik degene die door zoveel pijn is gegaan dat jaar van mijn moeders dood.

Ik leerde accepteren dat ik ben zoals ik ben. Dat ik mijzelf niet langer hoef te veranderen of te verbeteren. Omdat ik de moeite waard ben. Mijn zelfbeeld is aardig opgevijzeld geraakt na mijn scheiding door de mannelijke aandacht voor mij persoon.
Heel simpel klinkt dat, maar het werkte wel!

Na maanden wikken- en wegen heb ik het hem verteld.
Dat ik de spanningen niet meer trek. Dat alles dusdanig veranderd is dat ik geen motivatie meer voel om verder te gaan samen.

Hij is weg, weg uit mijn huis. Hij ging als reactie erop "iets" doen met een man, erg wrang.
Maar een bevestiging voor mezelf. Mijn maatje is niet meer.

Ik voel pijn verwarring en verdriet. Maar ook opluchting en zuurstof en ruimte en ......

Sterkte lieve mensen hier.

-xxx- Astrid