Het is alweer lang geleden dat ik hier voor het eerst kwam.
Mijn gebroken hart is geheeld. Maar ik merk dat ik in dezelfde valkuilen blijf trappen als ik iemand ontmoet.
Ik voel té snel iets voor iemand, bijna te wanhopig. Ik wil het niet en toch gebeurt het. Ik probeer uit alle macht om het rustig aan te doen en toch laat ik me verleiden tot meer, tot iets leegs dat vaak niet herhaald wordt of wordt afgedaan met "het klikt niet".
Natuurlijk vind ik zelf ook wel eens dat het niet klikt of twijfel ik. Natuurlijk weet ik dat ik wel weer iemand ontmoet.
Maar nu heb ik net een leuk iemand moeten laten gaan, oprecht en aardig. Lief en intelligent. Maar gewoon niet verliefd op mij uiteindelijk. En ik helaas wel. Niet hartverscheurend maar wel pijnlijk, wel even slikken.
Nog altijd heb ik moeite met vertrouwen en als ik het aandurf is het weer te onvoorwaardelijk. Dan slik ik alles van iemand. En het frustreert me, dat ik niet sterker ben. En dat ik de leegte dan maar opzoek om wat genegenheid te hebben. Dan zie ik mijn eenzame bestaan (in de liefde) en word ik boos op mezelf. Maar kan ik het niet vastpakken, de sleutel tot een andere toekomst.
En dat doet pijn.